“Τα ψάρια αισθάνονται πόνο.
Ξαναδιαβάστε το: Τα ψάρια αισθάνονται πόνο.
Η ιδέα ότι τα ψάρια υποφέρουν έρχεται σε αντίθεση με όλα όσα έχουν διδαχτεί οι Αμερικάνοι για τα πλάσματα της θάλασσας. Ότι o εγκέφαλος τους δεν είναι αρκετά περίπλοκος ώστε να αισθάνονται τον πόνο. Ότι η συμπεριφορά τους όταν στρεσάρονται – όπως όταν σπαρταράνε βίαια στο αγκίστρι – είναι ασυναίσθητες αντιδράσεις, που δεν συνδέονται με τον πόνο των συναισθανόμενων όντων. Ότι είναι λίγο πολύ, αναίσθητα μπαστουνάκια κρέατος και δεν δικαιούνται κανονισμούς καλής μεταχείρισης ζώων.
Ο Greg Abrams, παλιός έμπορος ψαριών από την Φλόριντα, αντιπροσωπεύει την κλασσική Αμερικάνικη αντίληψη για τα ψάρια και την πιθανότητα να αισθάνονται πόνο: «Ο Θεός έβαλε αυτά τα ζώα στην Γη για να επιβιώνουμε εμείς,» λέει. «Όποιος λέει πράγματα τύπου “τα ψάρια βασανίζονται” ή “τα ψάρια αισθάνονται πόνο”, τα έχει λίγο χαμένα. Χωρίς να θέλω να φανώ αγενής.»
Παρόλα αυτά, πρόσφατα οι επιστήμονες, ερευνητές και βιολόγοι – πιθανότατα χωρίς να τα έχουν χαμένα – αντιτίθενται στις παλαιωμένες ιδέες για τον πόνο των ψαριών. Ένας καθηγητής υποστήριξε ότι οι εγκέφαλοι κάποιων ειδών χονδριχθύων είναι «αρκετά πολύπλοκοι που κάλλιστα μπορούν να έχουν αισθήσεις.» Άλλοι ακαδημαϊκοί έγραψαν – σε μια μελέτη αντιμετωπίζοντας τους σκεπτικιστές τους θέματος – ότι τα ψάρια και άλλα υδρόβια είδη « έχουν τα κατάλληλα κριτήρια αίσθησης, όπως και την δυνατότητα να αισθάνονται θετικά και αρνητικά συναισθήματα.»
Μετά είναι η Victoria Braithwaite, καθηγήτρια ιχθυολογίας και βιολογίας στο Penn State University. Ήταν μια εκ των συγγραφέων μιας ρηξικέλευθης μελέτης του 2003 που ανέφερε ότι τα ψάρια έχουν αρκετά περίπλοκη ανατομία ώστε να αισθάνονται πόνο και ενόχληση. Αργότερα έγραψε ένα βιβλίο, “Do Fish Feel Pain?,”(Αισθάνονται τα ψάρια πόνο;), στο οποίο κάνει αυτήν την συγκλονιστική αναφορά: «Έχω υποστηρίξει ότι υπάρχουν τόσα πολλά στοιχεία ότι τα ψάρια αισθάνονται πόνο και υποφέρουν το ίδιο με τα πουλιά και τα θηλαστικά – ακόμη περισσότερο από τα ανθρώπινα νεογνά και πρόωρα μωρά.»
Η ολοκληρωμένη μελέτη για τον πόνο των ψαριών έγινε πρόσφατα γνωστή στο κοινό αφήνοντας το άναυδο. Τον Ιανουάριο, το περιοδικό Hakai δημοσίευσε ένα εμπεριστατωμένο αφιέρωμα με τίτλο, «Τα ψάρια αισθάνονται πόνο. Και τώρα τι;» που την αναδημοσίευσε το περιοδικό Smithsonian με ποιο προκλητικό τίτλο, «Είναι Επίσημο: Τα Ψάρια Αισθάνονται Πόνο.»
(…)
Τα μεγάλα εμπορικά αλιευτικά έχουν πολύ βάναυσο τρόπο να σκοτώνουν το φορτίο τους, λέει η καθ. Βraithwaite, του Πανεπιστημίου Penn State. Το πλήρωμα τα αφήνει να πεθάνουν από ασφυξία στο κατάστρωμα. Αναλόγως το μέγεθος και το είδος του ψαριού μπορεί να πάρει αρκετά λεπτά μέχρι να πεθάνουν αναφέρει η Βraithwaite. Με αυτή την μέθοδο σκοτώνονται κάθε χρόνο τα εκατομμύρια τόνοι ψαριών που καταναλώνονται παγκοσμίως.
(…)
Ο ιδρυτής του Greg Abrams Seafood κος Abrams, στον Παναμά έχει ψυγεία δεξαμενές στα πλοία του. Αυτές οι δεξαμενές 1000 τόνων έχουν μια μίξη πάγου και παγωμένου νερού, με θερμοκρασίες άνω του σημείου πήξης. Η δεξαμενή «τα σκοτώνει ακαριαία», λέει για τα ψάρια. «Δεν κουνιούνται»
Αλλά η ακινησία, απαντά η καθ. Βraithwaite, δεν είναι ένδειξη ότι το ψάρι είναι νεκρό. Μελέτες σε ψάρια από ψυγεία δεξαμενές, έδειξαν ότι «ο εγκέφαλος είναι ακόμη ενεργοποιημένος» ακόμη και αν το σώμα έχει σταματήσει να κινείται. Μπορεί να πάρει αρκετά λεπτά μέχρι να πεθάνει ένα ψάρι στην παγωνιά, αναφέρει, «μερικά ψάρια ακόμη και πέντε ώρες αφού τα έχουν βάλει σε πάγο κινούν τα βράγχια τους».
Σημείωση από τη συντακτική ομάδα της Ethos & empathy: Από το άρθρο επιλέχθηκαν αυτούσια αποσπάσματα που αφορούν στη συζήτηση γύρω από την ικανότητα των ψαριών να αισθάνονται πόνο. Παρόλα αυτά, και επειδή η Ethos & empathy αντιτίθεται σε κάθε μορφής χρήση ζώων εφόσον αυτά είναι προικισμένα με την ικανότητα αίσθησης πόνου, επιλέξαμε να μην αναρτήσουμε τα συμπεράσματα στα οποία καταλήγει το άρθρο της Washington Post και τα οποία αφορούν στη λύση της “ανθρώπινης/ανθρωπιστικής” σφαγής. Η Ethos & empathy παίρνει ρητά θέση ενάντια σε κάθε είδους σφαγή ζώων και δεν αναγνωρίζει με κανέναν τρόπο την κατ’ ευφημισμόν “ανθρώπινη” σφαγή που επικαλείται το άρθρο.
Μετάφραση: Τίνα Πετριτσοπούλου
Η κεντρική φωτογραφία του άρθρου είναι της Jo-Anne McArthur και του WeAnimals