Πρόσφατα γεγονότα δείχνουν την αδικία και την βία του ρατσισμού, σεξισμού, έτερο-σεξισμού και την κατάφωρη οικονομική αδικία, που προκαλούν τεράστια θλίψη στον κόσμο, ακόμη και μέσα σε πολλά κινήματα κοινωνικής ισότητας, συμπεριλαμβανομένου και του βίγκαν κινήματος. Πως μπορούμε να φτάσουμε στις ρίζες αυτών των θεμάτων και τι ρόλο παίζει ο κοινά αποδεκτός υλισμός της κοινωνίας μας; Πως μπορεί ο καθένας από εμάς να συνεισφέρει αποτελεσματικά στην πολιτιστική μας ίαση;

Για να θέσουμε αυτά τα ερωτήματα πιο ουσιαστικά, πρώτα καλούμαστε να σπάσουμε ένα μεγάλο ταμπού και να τραβήξουμε την κουρτίνα της άρνησης, έτσι να αντιληφθούμε ότι όλοι μας γεννηθήκαμε σε μια βιομηχανοποιημένη κουλτούρα του κοπαδιού που στον πυρήνα της είναι οργανωμένη στο να μειώνει τις υπάρξεις σε πράγματα. Δισεκατομμύρια ζώα αντιμετωπίζονται ως προϊόντα που ο μοναδικός τους σκοπός στην ζωή είναι να είναι φυλακισμένα, να ταΐζονται, να εγκυμονούν, να τα χρησιμοποιούν και να τα σκοτώνουν εξαιτίας ενός αδιαμφισβήτητα παρωχημένου διατροφικού συστήματος. Είμαστε εκπαιδευμένοι από μωρά μέσω της κουλτούρας μας, των ατελείωτων εθιμοτυπικών διαδικασιών γύρω από τα γεύματα μας όχι μόνο να τρώμε την σάρκα και τις εκκρίσεις των κακοποιημένων ζώων, αλλά να τρώμε και να ενσωματώνουμε αυτήν την κουλτούρα του κοπαδιού.

Κοπαδοποίηση και υλισμός
Είναι σημαντικό να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε πως και γιατί αυτές οι τροφές είναι βλαβερές για εμάς και επιπλέον να κατανοήσουμε πως αυτές οι συμπεριφορές είναι ανθυγιεινές και καταστροφικές όπως και ότι – μέσω της προπαγάνδας που έχουμε υποστεί για αυτές τις τροφές και συμπεριφορές, είναι σίγουρα επικερδές για τις ελίτ να ελέγχουν το στρατιωτικό- βιομηχανικό- ζωικών – ιατρικό- φαρμακευτικό- τραπεζικό σύστημα. Τα γεύματα είναι η βασική διαδικασία κατήχησης που υπάρχει σε κάθε κουλτούρα και η βία της κοινωνίας μας που εξαπλώνεται παντού εναντίων των ζώων που χρησιμοποιούνται για τροφή και άλλα προϊόντα όχι μόνο καταστρέφει την δική τους ελευθερία , ομόνοια, και ευημερία, αλλά βλάπτει και μειώνει και την δική μας με τρόπους που δεν είναι ορατοί και αναγνωρίσιμοι.

Εξαναγκαζόμαστε από μωρά να υιοθετήσουμε μια σειρά αλληλο-ενισχυόμενες νοοτροπίες προκειμένου να συμμετέχουμε στις καθοριστικές αυτές δραστηριότητες. Αυτές οι νοοτροπίες συμπεριλαμβάνουν αποσύνδεση, αδρανοποίηση, άρνηση, αποκλειστικότητα, ελιτισμό, κυριαρχία σε οτιδήποτε θηλυκό, μείωση και εμπορευματοποίηση ζωντανών πλασμάτων, σαρκοβόρα ανταγωνιστικότητα, αφέλεια και υλισμό.

Μεθοδικά υποχρεωμένοι να υιοθετήσουμε αυτές τις συμπεριφορές, να ζούμε και να λειτουργούμε μέσα σε μια κοινωνία που συστηματικά φυλακίζει, επιτίθεται, και καταναλώνει εκατομμύρια ζώα κάθε μέρα, έτσι πληγωνόμαστε βαθιά σε πολλά επίπεδα. Ωστόσο οι πληγές είναι κρυμμένες και όπως και η βία είναι κρυμμένη, γιατί έχει εισβάλει παντού, περιλαμβάνεται στα πάντα και έχει γίνει αποδεκτή ως φυσιολογική. Ευτυχώς, ο καθένας από εμάς μπορεί να προσπαθήσει να καταλάβει τι συμβαίνει, και μπορούμε με την βοήθεια άλλων να κάνουμε το ταξίδι της επούλωσης ελευθερώνοντας τους εαυτούς μας τόσο από την συμπεριφορά μας σχετικά με την διατροφή, της ενίσχυσης και της πρόκλησης αναίτιας κακοποίησης σε άλλους, όσο και από την ισχύουσα νοοτροπία που είναι η αιτία όλου του αναίτιου πόνου όχι μόνο για τα ζώα, αλλά και μεταξύ μας και στον ίδιο μας τον εαυτό.

Το ταξίδι της επούλωσης σε δυο μέρη
Αυτό το ταξίδι επούλωσης και αφύπνισης είναι ένα βίγκαν ταξίδι και είναι για πολλούς λόγους το καλύτερο ταξίδι που μπορούμε να κάνουμε για τον εαυτό μας και τον κόσμο σήμερα. Είναι φανερό ότι ως πολιτισμός, αν δεν κάνουμε αυτό το ταξίδι με πιο συνειδητό και μη εκμεταλλευτικό τρόπο ζωής, η βιομηχανοποιημένη βία θα καταστρέψει τις πιθανότητες ενός βιώσιμου μέλλοντος για όλους μας.

Αυτό το ταξίδι γίνεται σε δύο μέρη. Το πρώτο μέρος, είναι να ελευθερώσουμε τους εαυτούς μας από συμπεριφορές εκμετάλλευσης, την αγορά και κατανάλωση ζώων και σχετικών προϊόντων, κάτι που είναι αρκετά ξεκάθαρο. Το δεύτερο μέρος, είναι να ελευθερώσουμε τους εαυτούς μας από τον ιστό των συσχετιζόμενων νοοτροπιών στις οποίες έχουμε γαλουχηθεί από την κουλτούρα του κοπαδιού, που είναι πιο περίπλοκο.
Διατηρούμε ζώα σε κοπάδια εδώ και δέκα χιλιάδες χρόνια.

Μια πρακτική που είναι τελείως άχρηστη, αλλά τα καταστροφικά πλοκάμια της έχουν απλωθεί όχι μόνο στο οικοσύστημα του πλανήτη αλλά και στην κουλτούρα, στην οικονομία, στους θεσμούς αλλά και στα σώματα μας, στο μυαλό μας, στα συναισθήματα μας και στην συνείδηση μας. Ό,τι αγγίξουν αυτά τα πλοκάμια, το χαλάν, το διαστρεβλώνουν και το καταστρέφουν. Hamburgers, hot dogs, κροκέτες ψαριού, τυρί, αυγά, ζαμπόν, τόνος, κοτόπουλα, γιαούρτι και παγωτό λανθασμένα παρουσιάζονται αθώες και απαραίτητες τροφές για εμάς, ενώ στην ουσία είναι τελείως βλαβερές και άχρηστες. Η εκτροφή των ζώων και τα ζωικά προϊόντα καταστρέφει την υγεία μας, την κοινωνία μας, το οικοσύστημα, τα υπόλοιπα ζώα και καταστρέφουν ύπουλα την συνείδηση μας.

Γεννημένοι σε ένα περιβάλλον κοπαδοποίησης και μέσα στην δομή εκμετάλλευσης του εταιρικού καπιταλισμού, που η μαζικότητα δημιούργησε, τραυματιζόμαστε από βρέφη. Όλοι γνωρίζουμε μέσα μας ότι είμαστε προϊόντα των κοινωνιών μας και του πολιτισμού μας και ότι ο μοναδικός λόγος που τρώμε ζωικές τροφές είναι διότι ακολουθούμε προσταγές που μας έχουν ορίσει οι γονείς, η οικογένεια ακόμη και οι θεσμοί και οι παραδόσεις της κοινωνίας μας. Είναι οτιδήποτε άλλο παρά ελεύθερη επιλογή.

Με δέκα χιλιάδες χρόνια πρακτικής στο τι απαιτείται για να διατηρήσεις αγέλες ζώων προς εκμετάλλευση, δυστυχώς έχουμε τώρα συστηματικά ενσωματώσει την αυταπάτη του κοπαδιού στην κοσμοθεωρία μας, εις βάρος μας, και περάσαμε υπάκουα αυτές τις παραδοσιακές αυταπάτες από γενιά σε γενιά. Κάνοντας το αυτό, περάσαμε μοιραία και στην οργή της κοπαδοποιήσης όπως και : στον πόλεμο, σκλαβιά, εκμετάλλευση του θηλυκού, στο πρότυπο του macho αρσενικού για τα αγόρια, την πλούσια ανώτερη τάξη, ρατσισμό και άλλες μορφές κοινωνικής αδικίας, φτώχεια, αρρώστια, πείνα, άγχος, ανταγωνισμός και αποσύνδεση από τα ζώα και την φύση.

Οι εκτεταμένες και τραυματικές αυταπάτες της κοπαδοποίησης μπορούν να συμπεριληφθούν σε μια λέξη: Yλισμός

Η εκπαιδευτική πρακτική του πολιτισμού μας, μας μαθαίνει από την βρεφική ηλικία να σκληρύνουμε το βλέμμα και να δούμε κάποια συγκεκριμένα πλάσματα ασήμαντα: τίποτα περισσότερο από αντικείμενα, σαν σάκοι από τσιμέντο. Όλοι μας, όποια και αν είναι η φυλή, το γένος, ο προσανατολισμός, ή η κοινωνική μας τάξη έχουμε συστηματικά πληγωθεί από το πολιτιστικό μας διατροφικό πρόγραμμα, εξαναγκαστήκαμε διανοητικά να μετατρέψουμε κάποιους σε κάτι. Συμμετέχουμε, αγοράζουμε και τρώμε αγελάδες, γουρούνια, κότες, γαλοπούλες, χήνες, ψάρια και άλλα ζώα αναλόγως το υλικό τους βάρος. Η αξία τους καθορίζεται από την μάζα της σάρκας τους πάνω στα σώματα τους και  από τις εκκρίσεις και τους απόγονους που μπορούν να κάνουν για τους ιδιοκτήτες τους. Για εμάς, είναι ασήμαντα αντικείμενα προς κατανάλωση. Οι διατροφικές εθιμοτυπίες της κουλτούρας μας, μας αναισθητοποίησαν στο να πιστεύουμε αυτό το ψεύτικο καθεστώς.

Αφού εφαρμόσαμε αυτήν την ακραία υλιστική και κατηχητική αυταπάτη για δέκα χιλιάδες χρόνια, από γενιά σε γενιά, από γεύμα σε γεύμα, από μπουκιά σε μπουκιά, απομακρυνθήκαμε περισσότερο από κάθε άλλη κουλτούρα από την αρχική σοφία της σύνδεσης με την ζωή και τον σεβασμό αυτής –και της δική μας και των άλλων. Έχουμε μια εντελώς υλιστική κουλτούρα με την βαθιά έννοια του υλισμού, φιλοσοφικά, την συμπεριφορά και τον τρόπο που βλέπουμε και λειτουργούμε μετατρέποντας τα πάντα σε ύλη. Όχι μόνο τα άλλα ζώα που τα αντιμετωπίζουμε σαν φυσικά αντικείμενα που απλά ζουν και πεθαίνουν, αλλά μας μαθαίνουν να βλέπουμε τους εαυτούς μας, τους άλλους και όλη την ζωή με τον ίδιο τρόπο. Αυτή η ψευδαίσθηση του υλισμού περνάει στο άδικο οικονομικό μας σύστημα, όπως και στην περιοριστική επιστήμη, θρησκεία, εκπαίδευση και όλους τους θεσμούς. Δεν καταστρέφει μόνο τα ζώα και το οικοσύστημα αλλά την εγγενή σοφία, συμπόνια και ευζωία.

Ο βιγκανισμός είναι ο αγώνας απελευθέρωσης του εαυτού μας από τις αυταπάτες του υλισμού και να δούμε τα όντα ως όντα αντί για αντικείμενα για να χρησιμοποιήσουμε. Η αφύπνιση από τον υλισμό είναι μια προσπάθεια γεμάτη προκλήσεις. Ελευθερώνοντας τους εαυτούς μας και συνεπώς και τα ζώα και όλους, βοηθώντας να ανακτήσουμε την ικανότητα μας να δούμε τα όντα ως υποκείμενα αντί για αντικείμενα. Ανοίγοντας την καρδιά και τα μάτια μας, με σεβασμό αφήνουμε τα άλλα ζώα να ξαναχαρούν τις ζωές τους στον φυσικό κόσμο, όπως προορίζονται, και όπως έκαναν εκατομμύρια χρόνια πριν ξεκινήσουμε να τους κλέβουμε την ελευθερία τους, να τα φυλακίζουμε και να τα εμπορευματοποιούμε. Αυτή η αφύπνιση μας ελευθερώνει και από τα δικά μας κλουβιά: της διαρκής αδικίας και αυταπάτης. Μπορούμε με σεβασμό να ελευθερώσουμε και άλλους από τις δογματικές νοητικές κατηγορίες βασισμένες σε φυλή, γένος κ.ο.κ. που βοηθάει στο να ελευθερωθούμε από τις αυταπάτες που κρύβονται πίσω από την αδικία. Καθώς ανοίγουμε το μυαλό μας και αμφισβητούμε την κακοποίηση που υπάρχει στην κουλτούρα μας, κάνουμε το ταξίδι της βελτίωσης, όχι μόνο της εξωτερικής μας συμπεριφοράς αλλά και της στάσης, αντίληψης και ύπαρξης μας.

Ο βιγκανισμός δεν είναι κάτι για το οποίο πρέπει να υπερηφανευόμαστε γιατί δεν είναι κάποιο κατόρθωμα όσο είναι μια συνεχής διαδικασία αμφισβήτησης, αναγνώρισης, συνειδητοποίησης, ενθύμησης, και επιστροφής στο σπίτι μιας σοφίας που είναι πάντα παρούσα και μιας χάρης που μας είχαν στερήσει. Όταν βλέπουμε όντα, φυσικά βλέπουμε όντα όχι πράγματα – και εναρμονιζόμαστε μαζί τους ως τέτοια, με σεβασμό. Ο βιγκανισμός δεν είναι κάτι σπουδαίο, πραγματικά, είναι η φυσική μας όραση, απελευθερωμένη από την επιρροή της τοξικής κουλτούρας του κοπαδιού. Είναι βέβαια και ένα εν εξελίξει εγχείρημα απίστευτων διαστάσεων, γιατί το να κάνεις μια βίγκαν ζωή είναι μια απελευθερωτική περιπέτεια αμφισβήτησης των επίσημων κατευθύνσεων και εξωτερικά αλλά και σε όσα έχουμε μάθει.

Βαθύς βιγκανισμός: Το αντίδοτο στον κοπαδισμό και υλισμό
Τώρα μπαίνουμε στα πραγματικά θέματα που αντιμετωπίζουμε ως βίγκαν, που συνδέονται με τις πληγές που έχουμε υποστεί γεννημένοι και μεγαλωμένοι σε μια κουλτούρα του κοπαδισμού και του υλισμού που συμπεριφέρεται στα όντα ως πράγματα και δογματίζει όλους μας με αυτό το σκεπτικό. Αυτό που δίνει δύναμη στον βιγκανισμό είναι ότι είναι ισχυρά πρακτικός και συμπεριφοριστικός στην πράξη αλλά παράλληλα έχει θεωρητική και εσωτερική διάσταση. Σαν συμπεριφορά είναι μια προσπάθεια μείωσης της βίας που δέχονται τα ζώα που υποστηρίζεται από τις πράξεις μας, οπότε τρώμε, φοράμε και δεν χρησιμοποιούμε τρόφιμα, προϊόντα και υπηρεσίες που εμπεριέχουν κακοποίηση ζώων από ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων και των ανθρώπινων ζώων. Εσωτερικά, η βίγκαν ζωή είναι ένα ταξίδι θεραπείας καθώς βγαίνουμε από τις τοξικές αναθυμιάσεις του υλισμού και της απαξίωσης, αναγνωρίζοντας την ομορφιά άλλων εκφράσεων ζωής, ξανακερδίζοντας την φυσική μας ανθρώπινη επιθυμία να προστατεύσουμε και να νοιαστούμε για ό,τι υπολογίζουμε και εκτιμούμε.

Καθώς ανοίγει η καρδιά και το μυαλό, αρχίζουμε να βλέπουμε ότι ενώ η εξωτερική έκφραση του βιγκανισμού στο τι καταναλώνουμε είναι σίγουρα σημαντική και βοηθάει, ο βιγκανισμός είναι κάτι πολύ περισσότερο από μποϊκοτάζ βιομηχανιών και προϊόντων. Αρχίζουμε να βλέπουμε ότι η βίγκαν ζωή απορρίπτει την αυταπάτη του υλισμού που είναι συχνά ριζωμένη στο υποσυνείδητο, και μας καλεί να συνειδητοποιήσουμε ότι η ζωή είναι μια έκφραση της συνείδησης που είναι ουσιαστική, άπειρη, γεμάτη καλοσύνη, ευχάριστη και παντοτινή.

Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι κάνουμε το ταξίδι στον βαθύ βιγκανισμό, αμφισβητώντας και μετατρέποντας όχι μόνο τον υλισμό των πράξεων μας αλλά επίσης και τον ψυχολογικό υλισμό που μας έχει εισαχθεί στην συνείδηση μας από την κουλτούρα του κοπαδιού. Ως βίγκαν πήγαμε σε έναν φυτικό – τρόπο διατροφής και ζωής για ηθικούς λόγους, για να προωθήσουμε δικαιοσύνη, συμπόνια, ελευθερία και υγεία για τα ζώα, για τους πεινασμένους ανθρώπους, για τους εργάτες, το οικοσύστημα και την άγρια ζωή, τις μελλοντικές γενιές όλων των πλασμάτων. Το κάνουμε αυτό με επίγνωση, και καθώς ο οργανικός μη-επεξεργασμένος φυτικός τρόπος διατροφής και ζωής μας ωφελεί την υγεία, την ευτυχία αλλά επίσης βοηθάει και ανυψώνει τους πάντες.

Καθώς η επίγνωση μας εξακολουθεί να διευρύνεται, συνειδητοποιούμε ότι το μοναδικό πρόσωπο που μπορούμε να αλλάξουμε και να ελευθερώσουμε είναι ο εαυτό μας. Ο τρόπος για να είμαστε ένας βίγκαν υπερασπιστής είναι να προσπαθήσουμε για μια βαθύτερη κατανόηση του εαυτού μας και να ξεριζώσουμε τις υλιστικές και περιοριστικές συνήθειες που παραμένουν στην συνείδηση μας, κρατώντας μας σε δυαδισμό που ενεργοποιεί την τάση μας να κατηγορούμε, να κρίνουμε, να αποκλείουμε και να επικρίνουμε τους άλλους βλέποντας τους ως πρόβλημα.

Ο βαθύς βιγκανισμός είναι μια συνεχής διεργασία συναισθηματικής ενηλικίωσης και ύπαρξης πέρα από την δογματική και υλιστική οπτική που προσπαθεί να αλλάξει τους άλλους, και να συνειδητοποιήσουμε ότι η χειριστική αυτή προσπάθεια είναι μιας μορφής βία που βασίζεται στις υλιστικές ψευδαισθήσεις ότι ουσιαστικά είμαστε ένας ξεχωριστός εαυτός, ένα αντικείμενο που γεννήθηκε και θα πεθάνει όπως και οι υπόλοιποι. Αυτή η ψευδαίσθηση μας ωθεί να προσπαθήσουμε να χειραγωγήσουμε τους άλλους για να αλλάξουν. Μας πιέζει επίσης να βρούμε τρόπους για να προωθήσουμε αποτελεσματικά το βίγκαν μήνυμα στους άλλους, λες και ο βιγκανισμός είναι ένα απλό εμπόρευμα προς κατανάλωση. Με τον βαθύ βιγκανισμό, συνειδητοποιούμε ότι οι προσπάθειες χειρισμού των άλλων για αλλαγή με έναν τρόπο που εμείς θέλουμε, διαπληκτιζόμενοι, επικριτικοί, κατηγορηματικοί, είναι αντίθετα με το πνεύμα της πληρότητας και εκτίμησης που είναι η ουσία του βίγκαν τρόπου ζωής. Συνειδητοποιούμε ότι είμαστε βίγκαν εξωτερικά αλλά εσωτερικά είμαστε παγιδευμένοι μέσα στην υλιστική ψευδαίσθηση του κοπαδιού, του διαχωρισμού, της αποκλειστικότητας και της χειριστικότητας.

Ο βιγκανισμός είναι το κάλεσμα της πραγματικής μας φύσης να αμφισβητήσουμε ουσιαστικά όλες τις διδαχές του πολιτιστικού μας προγραμματισμού. Είναι ένα κάλεσμα από το μέλλον, μιας πιο εξελιγμένης συνειδητοποίησης, να θυμηθούμε ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να προωθήσουμε τον βιγκανισμό, που είναι αγάπη, καλοσύνη και σεβασμός από το να ενσαρκώσουμε την αγάπη, την καλοσύνη και τον σεβασμό για όλα τα ζώα και τα ανθρώπινα. Το μονοπάτι είναι ο σκοπός.

Εκτρέφοντας παιδιά
Με τον βαθύ βιγκανισμό, γινόμαστε πιο αποτελεσματικοί στην υπεράσπιση μας γιατί αρχίζουμε να κατανοούμε την κοπαδοποίηση και μέσω των γονιών μας οι οποίοι έχουν καλή πρόθεση αλλά είναι και αυτοί τραυματισμένοι, όπως και οι συγγενείς και οι θεσμοί, όλοι είμαστε πληγωμένοι. Αυτό μας βοηθάει να εμβαθύνουμε την συμπόνια μας προς όλους. Βλέπουμε πιο καθαρά ότι το να αναγκάζουμε μωρά και παιδιά να τρώνε σάρκα και εκκρίσεις κακοποιημένων ζώων είναι μια διαδεδομένη και πολιτιστικά αποδεκτή μορφή παιδικής κακοποίησης σε πολλά επίπεδα. Πρώτον και κύριον, μας προκαλεί ως παιδιά φοβερό σωματικό πόνο με την μορφή πονόλαιμων, πόνων στα αυτιά, παχυσαρκία, διαβήτη, δυσκοιλιότητα και πολλές άλλες καταστάσεις.

Αλλά η κακοποίηση που υπομένουμε είναι σε πολύ βαθύτερα επίπεδα από αυτό.
Όταν ως παιδιά συνειδητοποιούμε τι πραγματικά είναι το hot dog και το μπέικον, ένα ψυχρό σκοτάδι γεμίζει το στήθος μας. Η φυσική μας αίσθηση καλοσύνης προς τα άλλα ζώα συνθλίβεται κάτω από το βάρος της υπερβολικά διαδεδομένης, αναπόδραστης, ανελέητης και υποκριτικής κουλτούρας της άκαρδης δολοφονίας και κατανάλωσης, που μας πετάει για πάντα έξω από τον κήπο της καλοσύνης, αθωότητας, αυτοεκτίμησης και αρμονίας.

Σε αυτό που αναφερόμαστε στο «The World Peace Diet as Sophia», την ιερή εσωτερική θηλυκή διάσταση της συνείδησης που λαχταρά από την φύση της να αγαπήσει και να προστατέψει την ζωή, ποδοπατιέται και καταπιέζεται από την σκληρή και ανελέητη βία του κοπαδισμού. Γνωρίζουμε και δεχόμαστε αυτή την εντελώς δυσάρεστη γνώση κάθε μέρα, ότι δεν υπάρχει συμπόνια ή δικαιοσύνη για τα άλλα ζώα. Το ολέθριο αποτέλεσμα της καθημερινής μας πραγματικότητας – που μας έχει εθιμοτυπικά επιβληθεί από αυτούς που εμπιστευόμαστε ανεπιφύλακτα για να φάμε και να προκαλέσουμε βία με κάθε μας γεύμα – είναι εξαιρετικά σημαντικό.

Ολόκληρος ο πολιτισμός μας, με πολλούς τρόπους, έχει ως μοντέλο την φάρμα όπου ως νεογέννητα βρέφη, μας φέρονται ως νεογέννητα μοσχάρια στην γαλακτοβιομηχανία, ως προϊόντα προς εκμετάλλευση σε ένα άκαρδο οικονομικό σύστημα. Όπως και τα μοσχάρια δεν μας αφήνουν να δεθούμε με την μητέρα μας σωστά. Μας επιβάλουν τροφές και φαρμακευτικές ενέσεις που δεν μας κάνουν καλό αλλά συμφέρουν τους εκμεταλλευτές μας μπαίνοντας σε ένα σύστημα έντονου κοινωνικού και οικονομικού ανταγωνισμού όπου μας αντιμετωπίζουν ως αντικείμενα, και μας μαθαίνουν να βλέπουμε τους εαυτούς μας και τους άλλους με τον ίδιο τρόπο, ως ανταγωνιστές, ως διαφορετικούς και ως όργανα για να χειραγωγηθούν και να χρησιμοποιηθούν.

Εξαναγκαζόμαστε να τρώμε τροφές που περιέχουν τρόμο, απόγνωση και αγωνία. Η φυσική μας αίσθηση συγγένειας με τα υπόλοιπα ζώα (και ουσιαστικά μεταξύ μας) είναι φραγμένη καθώς δειπνούμε την μιζέρια τους.
Οι ικανότητες της ευαισθησίας και διαίσθησης που έχουμε είναι καταπιεσμένες καθώς δεχόμαστε το κοινωνικό μούδιασμα που απαιτεί η κοπαδοποίηση και η αίσθηση γιορτής της ζωής μας σε μια ουσιαστικά καλοσυνάτη και όμορφη ατμόσφαιρα, συμβιβάζεται αν όχι συνθλίβεται ολοκληρωτικά. Με τον βαθύ βιγκανισμό, κατανοούμε πως όλοι μας τραυματιστήκαμε ψυχολογικά γεννημένοι σε αυτήν την κουλτούρα της βίας και του υλικού τρόπου ζωής και μέσω της κατανόησης αφυπνίσαμε την συμπόνια μας όχι μόνο για τα ζώα αλλά και για άλλους πληγωμένους ανθρώπους. Καθώς συμβαίνει αυτό η τάση μας για προκατάληψη, κατηγορίες, επίκριση και η προσπάθεια να αλλάξουμε τους άλλους διαλύεται από μια βαθύτερη λαχτάρα να δείξουμε αγάπη, σεβασμό και να τους βοηθήσουμε να κάνουν το ταξίδι της θεραπείας που κάνουμε και εμείς. Μια νέα αίσθηση σεβασμού διαμορφώνει της προσπάθειες μας και ενώ γνωρίζουμε την μιζέρια και την κακοποίηση που επιβάλει η κτηνοτροφία και τις πράξεις δογματικών και πληγωμένων ανθρώπων, είμαστε ευγνώμονες για την ευκαιρία να μαθαίνουμε περισσότερα κάθε μέρα, να μεγαλώνουμε και να προσφέρουμε το μοναδικό δώρο της επούλωσης στον κόσμο.
Μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε ότι επειδή είμαστε όλοι πληγωμένοι από την κοπαδοποίηση και τον υλισμό του πολιτισμού μας, μπορούμε να καλλιεργήσουμε αλληλεγγύη, συμπόνια και κατανόηση με τους υπόλοιπους ανθρώπους ακόμη και αν λειτουργούν με τρόπους που διαφωνούμε. Βλέπουμε ότι και οι δράστες είναι και αυτοί θύματα. Οι πληγωμένοι άνθρωποι πληγώνουν άλλους. Όλοι μας χρειαζόμαστε επούλωση η οποία έρχεται από την αγάπη. Η ασέβεια δεν μπορεί να γιατρέψει την ασέβεια, μόνο ο σεβασμός και η αγάπη μπορούν να γιατρέψουν. Η πιο αποτελεσματική συνεισφορά που μπορώ να κάνω, είναι η προσπάθεια να θεραπεύσω την συνείδηση μου ώστε να ζω ακόμη πιο αυθεντικά την αλήθεια του βιγκανισμού, που είναι καλοσύνη και κατανόηση για όλα τα όντα, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων και του εαυτού μου.

Αποτελεσματική υπεράσπιση ως αυτογνωσία και ελευθέρωση του εαυτού μας
Το κίνημα για την απελευθέρωση των ζώων είναι κίνημα για την ελευθέρωση του εαυτού μας. Είναι το απελευθερωτικό κίνημα που φτάνει στις ρίζες πολλών από των προβλημάτων μας, αδικιών και κρίσεων που είναι η βασική νοοτροπία του υλισμού. Απαιτεί από εμάς να αμφισβητήσουμε την δυαδικότητα που έχουμε συμπεριλάβει στις κοινωνικές μας καμπάνιες – ότι έχουμε δίκιο και οι άλλοι άδικο – και να τιμήσουμε την βαθύτερη αλήθεια ότι μοιραζόμαστε τις ίδιες πληγές και θεραπεύοντας τους μέσω υμών, βοηθάμε άλλους να τους θεραπευτούν μέσω των εαυτών τους.

Το βίγκαν κίνημα δείχνει να αναπτύσσεται επειδή βασίζεται σε αυτήν την κατανόηση. Καθώς αναλαμβάνουμε την ευθύνη να αλλάξουμε το μοναδικό άτομο που μπορούμε να αλλάξουμε, δημιουργούμε καινούργιες βάσεις ενσωμάτωσης βίγκαν αξιών σεβασμού προς όλους. Καθώς περισσότεροι από εμάς αμφισβητούμε την ιστορία του υλισμού και αγωνιζόμαστε να ενσωματώσουμε τον βαθύ βιγκανισμό, δημιουργούμε ένα ασταμάτητο κίνημα που θα αλλάξει θετικά τον κόσμο. Αναλαμβάνοντας αυτή την απαιτητική εσωτερική δουλειά για ενσωμάτωσης της αγάπης και της κατανόησης, θα προσελκύσουμε και θα κινητοποιήσουμε άλλους να κάνουν το ίδιο ταξίδι.

Τι είναι εσωτερική δουλειά; Ουσιαστικά, είναι η πρακτική για να καλλιεργήσουμε ενσυνειδητότητα και να αφουγκραστούμε εσωτερικά. Όπως έχουμε ασταμάτητα προγραμματιστεί από την κουλτούρα μας, καλούμαστε να είμαστε ασταμάτητοι στην προσπάθεια μας να ελευθερώσουμε τους εαυτούς μας από αυτήν την κατάσταση. Μια απλή και αδιάκοπη εσωτερική πρακτική ανοικτότητας και αμφισβήτησης των εσωτερικών ιστοριών, ιδεών και συνεχής εσωτερικός διάλογος μπορεί να ελευθερώσει την συνείδηση να δει την πραγματική της φύση. Καλλιεργώντας ανοιχτή αντίληψη και εσωτερική ηρεμία, μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι η συνείδηση μας είναι ουσιαστικά ελεύθερη, αγνή και ατελείωτη σαν τον καθαρό και απέραντο ουρανό. Μέσω αυτού, μπορούμε να δούμε καλύτερα τα σύννεφα των συστηματοποιημένων σκέψεων και συνηθειών καθώς εμφανίζονται και ότι δεν είμαστε αυτά τα σύννεφα· είμαστε ο χώρος της αντίληψης στον οποίον δημιουργούνται και επιστρέφουν. Βλέπουμε ότι δεν είμαστε πράγματα αλλά ούτε και οι άλλοι ήταν ποτέ πράγματα. Μπορούμε να ανακαλύψουμε αμέσως την βαθιά αλήθεια ότι είμαστε όλοι δημιουργήματα της αιώνιας συνείδησης και τα εκτυφλωτικά μάγια του υλισμού και της κοπαδοποίησης αρχίζουν να λύνονται. Η σχέση μας με τον εαυτό μας και άλλες εκφάνσεις της ζωής μεταφορτώνεται. Οι ρίζες του σπισισμού, ρατσισμού κα άλλες ψευδαισθήσεις πλέον αναγνωρίζονται ως ψευδαισθήσεις του υλικο-κοπαδιστικού προγραμματισμού και καθώς διαλύονται βλέπουμε φυσικά με νέα μάτια και νέες καρδιές.

Ο βιγκανισμός είναι πολλά περισσότερα από τα δικαιώματα των ζώων. Μας καλεί για ολοκληρωτική μεταμόρφωση μέσω της μεταμόρφωσης της συμπεριφοράς μας, των παραδοχών, και των σχέσεων σε βαθύτερο επίπεδο. Είναι μια μοναδική εμπειρία να αφυπνίσουμε την αντίληψη μας και ακόμα πιο βαθιά, να ζήσουμε την αλήθεια της σύνδεση μας με ολόκληρη την ζωή. Μπορούμε να μεταμορφώσουμε τους εαυτούς μας και αυτό μεταμορφώνει τις προσπάθειες υπεράσπιση που κάνουμε, σε αυτό που ο Walt Whitman έλεγε: «Εγώ και ο εαυτός μου δεν πείθουμε μέσω επιχειρημάτων. Πείθουμε με την παρουσία μας.» Δεν είναι το τι λέμε· είναι το πώς το λέμε και πόσο αντιπροσωπεύουμε το μήνυμα που θέλουμε να μεταφέρουμε.
Ατομικά και ως κίνημα, καθώς αυξάνουμε την ικανότητα μας να ενσωματώσουμε τον βιγκανισμό ως καλοσύνη και σεβασμό για τα άλλα ανθρώπινα ζώα, το κίνημα μας θα γίνει από μόνο του η αλλαγή που θέλουμε να δούμε στον κόσμο, και θα αυξηθεί δραματικά η αποτελεσματικότητα μας. Θα φυτέψουμε σπόρους θετικής αλλαγής στους άλλους με κάθε λέξη και κίνηση, και αφυπνισμένοι από την δυαδική υλιστική κοπαδοποίηση θα αλλάξουν και οι άλλοι χωρίς εμείς να χρειαστεί να προσπαθήσουμε. Η καρδιά του βίγκαν κινήματος είναι η εκπαίδευση, και η αυθεντική εκπαίδευση είναι να ανακαλύπτεις τον εαυτό σου κάτι που συμβαίνει στα περιεχόμενα της εμπιστοσύνης και του σεβασμού. Ως βίγκαν, η βασική μας προσπάθεια είναι να ενσωματώσουμε τον βιγκανισμό, να συνδεθούμε με την διαισθητική σοφία μας, αφήνοντας τα να οδηγήσουν τις πράξεις μας. Από αυτό μπορούν να ανθήσουν πληθώρα από καμπάνιες, φιλμ, εστιατόρια, βιβλία, blogs, ιστοσελίδες, προϊόντα, καταφύγια, μουσική, τέχνη και βασικές εκπαιδευτικές προσπάθειες που ενσωματώνουν το βίγκαν μήνυμα. Καθώς αφήνουμε την προσκόλληση μας στους καρπούς των πράξεων μας, ελευθερώνουμε τον εαυτό μας και τους άλλους. Να μην προσπαθούμε να αλλάξουμε τους άλλους αλλά να σεβόμαστε και να κατανοούμε, γινόμαστε ο χώρος των αυθεντικών αλλαγών και το εμπνέουμε μοιραζόμενοι την εμπειρία μας, το παράδειγμα μας και τις γνώσεις μας. Παραδόξως, αυτό είναι που βοηθάει να δημιουργηθούν σταθερές και ενθαρρυντικές αλλαγές στους άλλους. Παράλληλα μας ελευθερώνει ως υπερασπιστές των ζώων από εξάντληση, θυμό και απόγνωση (burn-out).

Ως βίγκαν, είμαστε πιο αποτελεσματικοί στην υπεράσπιση μας καθώς το αναγνωρίζουμε αυτό και εμπνέουμε άλλους μέσω των ιστοριών μας και της αντίληψης μας, επουλώνοντας τον υλισμό της κοπαδοποίησης στην συνείδηση μας και στον τρόπο που επικοινωνούμε και συνδεόμαστε με τους άλλους. Καθώς η αγάπη, η χαρά και η ευγνωμοσύνη διαμορφώνουν τις σκέψεις, τις λέξεις και τις κινήσεις μας, φυτεύουμε σπόρους του βιγκανισμού όπου βρεθούμε. Η βίγκαν εξέλιξη της καλοσύνης, ενσωμάτωσης, και επούλωσης, μας καλεί να κάνουμε συνεχείς εσωτερικά βήματα προκειμένου να εμβαθύνουμε τον βιγκανισμό μας. Μέσω αυτής της προσπάθειας, μπορούμε να γίνουμε αυτοί οι άνθρωποι που θα συν-δημιουργήσουν την θεμελιώδη κοινωνική και προσωπική μεταμόρφωση που ζητάει το μέλλον από εμάς.

Ο Buckminster Fuller τόνισε ότι ο τρόπος, για ένα θετικό μέλλον, δεν είναι να μαχόμαστε εναντίων ενός κακοποιητικού και ανεπαρκούς συστήματος ή κατάστασης. Αντίθετα, είναι να χτίσουμε μια εναλλακτική που αντικατοπτρίζει την αρμονία, ελευθερία και ακεραιότητα που οραματιζόμαστε και με φυσικό τρόπο καθιστά το υπάρχων σύστημα ξεπερασμένο. Ο βιγκανισμός δεν είναι απλά μια κριτική ενός βίαιου και απαρχαιωμένου συστήματος· είναι μια εσωτερική και εξωτερική εναλλακτική που είναι θρεπτική, νόστιμη, βιώσιμη, θεραπευτική, απελευθερωτική, και θετικά μεταμορφώνει σε όλα τα επίπεδα. Ο καθένας από εμάς μπορεί να προσφέρει σε αυτό με τις μοναδικές του ικανότητες και διαισθήσεις και να βοηθήσει να θεραπευτούν τα θεμέλια της σχέσεις μας με την Γη, με τα άλλα ζώα και μεταξύ μας.
Το βίγκαν κύμα χτίζεται και είναι ακαταμάχητο γιατί είναι το αληθινό κάλεσμα από την φύση. Οι λέξεις μας και το παράδειγμα μας ας υποκινήσουν μια καλοπροαίρετη επανάσταση που θα ελευθερώσει τα ζώα και όλους μας από την κοπαδοποιημένη αυταπάτη του υλισμού, να επουλώσει τις καρδιές μας ώστε να ανακαλύψουμε τον σκοπό μας και να γιορτάσουμε τις ζωές μας, όπως και ήταν ο αρχικός σκοπός μας, σε αυτήν την γενναιόδωρη και όμορφη Γη.

Πηγή

Μετάφραση: Τίνα Πετριτσοπούλου