Πώς μυρίζει η ανθρώπινη σάρκα όταν καίγεται;
Τι γεύση έχει όταν μαγειρεύεται;
Τι γεύση έχει η σάρκα σκύλου ή γάτας;
Μαρτυρίες ανθρώπων από πεδία μαχών περιγράφουν ότι η μυρωδιά της ανθρώπινης σάρκας που καίγεται είναι σαν της τσίκνας του μπάρμπεκιου, της τσίκνας της Τσικνοπέμπτης.
Μαρτυρίες κανιβάλων serial killers και εξερευνητών που πέρασαν ένα διάστημα με φυλές κανιβάλων στις ζούγκλες, όπως ο Tobias Schneebaum με την φυλή Arakmbut, περιγράφουν ότι η γεύση της ανθρώπινης σάρκας μαγειρεμένης μοιάζει περισσότερο με εύγεστο καλοψημένο χοιρινό και λιγότεροι το παρομοίασαν με μοσχαρίσιο κρέας. Το έχουν μαγειρέψει με διάφορους τρόπους, ψητό, με σκόρδο στον φούρνο, με παραδοσιακές τοπικές συνταγές. Το έχουν πουλήσει σε ανυποψίαστους γείτονες τους … που ποτέ τους δεν κατάλαβαν ότι έτρωγαν άνθρωπο.
Μαρτυρίες ανθρώπων που τρώνε σκύλους, όπως στην Κίνα, Κορέα και στο Βιετνάμ, περιγράφουν ότι η γεύση ενός σκύλου μοιάζει με καλής ποιότητας μοσχαρίσιο κρέας. Η σάρκα της γάτας έχει πιο γλυκιά γεύση και το κρέας της είναι πιο τρυφερό.
Σας άνοιξε η όρεξη ή όχι ακόμη;
Το κρέας σκύλου αν το φας κατά το δεύτερο ήμισυ του σεληνιακού μήνα φέρνει τύχη λένε οι Βιετναμέζοι.
Λίγο σκύλο λοιπόν; Τι όχι;
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα μυρίσετε την τσίκνα λέγοντας «μμμμ μυρωδιές!», που θα σκύψετε στο πιάτο να φάτε σάρκα λέγοντας «μμμ, τι ωραίο φαγητό!» θυμηθείτε όλα αυτά και μετά ας μιλήσουμε για το τι είναι η γεύση, τι είναι το δικαίωμα στην επιλογή και ποιος έχει δικαίωμα να το επικαλείται. Ας μιλήσουμε για το πόσο ελκυστικά μυρίζουν και σας φαντάζουν αν ξέρατε ότι στο πιάτο σας ήταν κομμάτια ανθρώπου ή σκύλου.
Sue Coe, You Consume Their Terror, 2015, lithograph, 55.8 x 46.9 cm, Courtesy Galerie St. Etienne, New York, © Sue Coe
Γιατί οι μεν θεωρούνται φυσιολογικοί και οι δε ανώμαλοι και τέρατα; Ποιος έχει δικαίωμα στην ζωή και ποιος κρίνει πότε το θύμα είναι άξιο υπεράσπισης; Γιατί οι υπερασπιστές των σκύλων θεωρούνται ήρωες αλλά οι υπερασπιστές όλων των ζώων ακραίοι και γραφικοί; Τι καταδεικνύει η απαξίωση της ζωής αθώων; Ας σκεφτούμε πόσο οι παραδόσεις αποκόβουν, διαστρεβλώνουν και μας αποστειρώνουν το μυαλό από συναισθήματα και σκέψη.
Στο τέλος αυτό που μένει είναι μια δολοφονημένη ύπαρξη, το τέλος της ζωής ενός πλάσματος που δεν ήθελε να πεθάνει. Όπου πάνω από το διαμελισμένο σώμα του κάποιοι γελούν και εύχονται αγάπη και ευτυχία, αλλά γεύονται, μυρίζουν και σπέρνουν θάνατο.
Τίνα Πετριτσοπούλου