Τις τελευταίες μέρες έχω πετύχει στο instagram και στο facebook αρκετές αναρτήσεις και stories με ανθρώπους που αγκαλιάζουν λιοντάρια ή μινκ αλλά και μαϊμούδες κατοικίδια.
Όλοι αυτοί που τα αναρτούν αυτά είναι βίγκαν.
Οι μόνοι που αντέδρασαν φυσιολογικά, ώριμα και με σοφία, στο μήνυμά μου που εναντιώνεται σε τέτοιου είδους αναρτήσεις είναι μια νεοσύστατη ομάδα ακτιβιστών που μάλιστα επέλεξε να κατεβάσει το βίντεο που είχε μεταξύ άλλων και την σκηνή της αγκαλιάς με το λιοντάρι κάνοντας και σχετικό στόρυ εξηγώντας το γιατί. Και είναι οι νεότεροι όλων. Οι υπόλοιποι, 20 χρόνια μεγαλύτεροι, προσπαθούν να δικαιολογήσουν (τα αδικαιολόγητα) δίνοντας την εντύπωση ανθρώπων που ζουν σε παράλληλο σύμπαν – αθεράπευτα ρομαντικών. Και να πεις ότι δεν έχω ιδέα για τι μιλάω;
Ναι, τα μινκ ΔΕΝ είναι εδώ για να τα εκτρέφουμε και να τα σφάζουμε για να γίνουν γούνες, αυτό όμως ΔΕΝ σημαίνει ότι είναι εδώ για αγκαλιές.
Ναι, τα λιοντάρια μπορούν να συνάψουν φιλικές σχέσεις με τους ανθρώπους που τα διασώζουν αλλά αν οι άνθρωποι αυτοί σκέφτονταν οικοκεντικά και όχι εγωιστικά, ΔΕΝ θα τα χάιδευαν ούτε θα τα μεγάλωναν με αγκαλιές.
Δεν κατανοεί ο κόσμος ότι τα άγρια ζώα αν θέλουν χάδια έχουν εκφυλιστεί;;;
Παραδείγματα ανθρώπων που μεγάλωσαν λιοντάρια και αυτά τους επιτέθηκαν (με αποτέλεσμα φυσικά να σκοτώσουν τα λιοντάρια):
1.
2. Σκότωσαν 3 λιοντάρια αφού αυτά επιτέθηκαν στον κάτοχό τους και τον σκότωσαν. Διαβάστε όλη την ιστορία εδώ.
Όπως είπε Fiona Miles, η εκπρόσωπος της οργάνωσης προστασίας άγριων ζώων Four paws, “Aυτές οι επιθέσεις θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί αν δεν είχε εξαρχής επιτραπεί η αχρείαστη επαφή ανθρώπων / άγριας ζωής και το γεγονός εξακολουθεί να είναι το ίδιο: όσο κι αν εξημερωθεί ένα λιοντάρι, παραμένει ένα ζώο που λειτουργεί με το ένστικτο. Το ένστικτο του θηρευτή είναι να ψάξει και να βρει χαρακτηριστικά εύκολης λείας, δηλαδή μικρά, αδύναμα, αργοκίνητα ή άρρωστα πλάσματα. Αυτό που φαίνεται να συμβαίνει σε συνθήκες αιχμαλωσίας όπου η αλληλεπίδραση με ανθρώπους είναι συνήθης, είναι τα ζώα σε κάποια φάση φτάνουν στα όρια τους και “το χάνουν”. Περίπου 60% των επιθέσεων σε ανθρώπους από θηρευτές λαμβάνουν χώρα σε συνθήκες αιχμαλωσίας.”
!!Υπάρχουν δε, 3 φορές περισσότερα λιοντάρια σε αιχμαλωσία απ’ ότι ελεύθερα στη φύση!!
Tην οργάνωση αυτή την γνωρίζουν όλοι οι φιλόζωοι. Έχει διασώσει πάρα πολλά ζώα από ζωολογικούς κήπους σε εμπόλεμες ζώνες, από παράνομους κατόχους, από τσίρκο κλπ. και αφού τα διασώσουν, τους βρίσκουν καταφύγια για να ζήσουν το υπόλοιπο της ζωής τους. ΟΥΔΕΠΟΤΕ συμπεριφέρθηκαν στα ζώα αυτά με πολιτική hands-on οι φροντιστές τους. Θα μπορούσαν, αλλά δεν το κάνουν. Γιατί; Μα γιατί όταν αγαπάς τα άγρια ζώα, ΔΕΝ ΘΕΣ να τα χαϊδέψεις ούτε να τα αγγίξεις, θες να τα δεις να βιώνουν τρυφερές στιγμές με άτομα του είδους τους.
Για να ξεκαθαρίσω λίγο την θέση μου εδώ, – μην νομίζετε πως το παίζω παντογνώστης ούτε πως έτσι σκεφτόμουν πάντα – Αντιθέτως το 2006 πήγα σε δελφινάριο στην Βαλένθια. Όμως το 2009 πήγα σε οικοεθελοντικό ταξίδι για παρατήρηση δελφινιών και φυσητήρων οπότε οι άνθρωποι του ινστιτούτου κητολογικών ερευνών Πέλαγος μου άνοιξαν τα μάτια και μου εξήγησαν πως υποφέρουν τα δελφίνια στην αιχμαλωσία. Πλέον μπορείτε να δείτε στην αρχική της ιστοσελίδας το σποτάκι ενάντια στην αιχμαλωσία των δελφινιών (και κατ’επέκταση όλων των ζώων) για το οποίο ανέλαβα μέρος του συντονισμού του.
Επίσης, το 2008 δούλεψα εθελοντικά σε ζωολογικό πάρκοκ. Εκεί αγκάλιασα μωρά puma, που τα μεγάλωναν με μπιμπερό γιατί η μάνα τους δεν είχε γάλα (έτσι έλεγαν τουλάχιστον). “Με πίεσαν” να χαϊδέψω ένα αιλουροειδές που ήρθε στο πάρκο λίγο πριν παραιτηθώ, γιατί “έχει εκπαιδευτεί ρε, θα κάτσει”. Και έκατσε όντως, αλλά εγώ σιχάθηκα τον εαυτό μου την στιγμή που το χάιδεψα. Γιατί έβλεπα το μίσος στα μάτια του, έβλεπα πόσο ΔΕΝ ήθελε να το χαϊδεύουν. Μία βίδρα μωρό επίσης, έμπαινε μέσα στην μπλούζα μου και έκανε πολλά παιχνίδια, καθώς επίσης μπήκα στο κλουβί των λύκων μια φορά και τους έδινα τα κοτόπουλα στο στόμα. Μπήκα στους λύγκες και άφηνα τα κοτόπουλα που τρώνε, έμπαινα στα κλουβιά των μαϊμούδων για καθάρισμα και τάισμα και αυτές πηδούσαν πάνω μου, χάιδεψα το αρσενικό λιοντάρι…Αυτά κι άλλα πολλά έζησα εκεί και νόμιζα ότι ήταν σούπερ εμπειρία στην αρχή, κι ότι τα ζωολογικά πάρκα προσπαθούν να διασώσουν την βιοποικιλότητα. ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΞΥΝΠΗΣΑ, και έφυγα-γιατί αντιλήφθηκα πως τίποτε δεν είναι όπως φαίνεται στους ζωολογικούς κήπους-κι αν όντως τους ένοιαζε η άγρια ζωή δεν θα έκοβαν εισιτήρια. Κι είμαι έκτοτε στα μάτια τους η τρελή πρώην εθελόντρια, στην μαύρη λίστα, που τρελάθηκα κι έγινα χορτοφάγος….
(Σημείωση FYI: κανένα άγριο ζώο δεν έχει απαλή γούνα σαν των εξημερωμένων…δεν απολαμβάνεις καν το χάδι).
Όταν όμως πήγα μετά εθελόντρια στην ΜΟm στην Αλόννησο, μου είπαν ότι δεν θα αγγίξω ποτέ το φωκάκι κι ότι μόνο ένας δυο άνθρωποι το αγγίζουν, για να μην συνηθίσει στους ανθρώπους – και κατάλαβα. Εκεί συνειδητοποίησα πόσο εγωιστική είναι η ανάγκη μας να αγγίξουμε όλα τα ζώα. Πόσο ανθρωποκεντρικά σκεφτόμαστε….
Ομοίως, όταν πήγα στην Ολλανδία και δούλεψα 5 μήνες σε κέντρο διάσωσης πρωτεύοντων και μικρών θηλαστικών, δεν άγγιξα ποτέ κανένα ζώο. Ούτε όταν έμπαινα στα enclosures τους ερχόμουν σε επαφή με αυτά. Ήταν αυστηρότατο το πρωτόκολλο, ότι κλείνουμε την καταπακτή που συνδέει τους 2 χώρους και μπαίνουμε στην πλευρά που δεν βρίσκονται αυτά για να καθαρίσουμε και να αφήσουμε φαγητό. Ήταν μάλιστα και ερώτηση στην συνέντευξη το αν γνωρίζω την πολιτική hands off και γιατί είναι εξέχουσας σημασίας.
Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα για την εμπειρία μου στην Ολλανδία, με αυτά τα ζώα, εδώ. Και σας προτρέπω να το κάνετε για να δείτε πόσα είδη ζώων καταλήγουν εκεί επειδή αρχικά κάποιοι σκέφτηκαν “πόσο cute είναι να έχεις το Χ ζώο σαν κατοικίδιο”.
Η εν λόγω οργάνωση στο μεταξύ, ξεκίνησε κι άλλο κέντρο, στην Ισπανία, για αιλουροειδή όπου αποσύρονται από τα τσίρκο ή από ακατάλληλα ζωολογικά πάρκα – που κλείνουν επιτέλους. ΟΥΤΕ ΕΚΕΙ τα κατσιάζουν τα ζώα. ΚΑΜΙΑ ΕΠΑΦΗ με τα άγρια ζώα. Και πολλά μεγάλωσαν στην αγκαλιά ανθρώπων με μπιμπερό. Αυτό όμως δεν καθιστά επιχείρημα για διαιώνιση του λάθους.
Θα ήθελα να ξέρετε πως περνάνε μήνες ή και χρόνια για να αρχίσει ένα άτομο ενός άγριου είδους να μην αποζητά την ανθρώπινη επαφή και να στρέφεται προς άλλα άτομα του είδους του. Κι αυτό είναι πολύ θλιβερό.
Πριν κλείσω θα ήθελα να αναφερθώ σε μια διαφορετική ιστορία που δεν περιλαμβάνει καν αιχμαλωσία άγριων ζώων. Αφορά όμως μια ανισόρροπη περίπτωση ανθρώπου που είχε εμμονή με άγρια ζώα και ήθελε να ζει ανάμεσά τους, κάτι που του στοίχισε την ζωή του.
Αναφέρομαι στην περίπτωση ενός ανθρώπου από την Αμερική που δεν προσπάθησε να αγκαλιάσει ή να χαϊδέψει κάποιο άγριο ζώο αλλά να ζήσει ανάμεσά τους, συγκεκριμένα ανάμεσα στις Αρκούδες Γκρίζλι, στην Αλάσκα. Πέρασε μαζί τους λοιπόν 13 καλοκαίρια. Το τέλος του υπάρχει σε ηχητικό ντοκουμέντο και είναι σοκαριστικό. Μια αρκούδα 28 ετών σκότωσε αυτόν και την κοπέλα του και τους έφαγε κατά ένα μεγάλο βαθμό. Φυσικά οι αρχές σκότωσαν την αρκούδα για να βρουν τα απομεινάρια τους καθώς επίσης και μια ακόμη αρκούδα πιο νέα που κυκλοφορούσε στο σημείο, όμως εκείνη την έφαγαν άλλα ζώα και δεν πρόλαβαν να δουν αν είχε καταναλώσει κι αυτή ανθρώπινα μέρη. Στην ιστορία του πάρκου αυτού, αυτό είναι το μοναδικό περιστατικό επίθεσης αρκούδας σε άνθρωπο.
Σκεφτείτε λίγο τώρα, ποιος φταίει, η αρκούδα ή ο άνθρωπος; Και μιλάμε για άνθρωπο που πήγαινε σε σχολεία να ενημερώσει τα παιδιά για τις αρκούδες και ήθελε εν γένει το καλό των ζώων, να μην τις σκοτώνει ο κόσμος, να μην τις φοβάται κλπ. Αλλά Ο ΤΡΟΠΟΣ που το έκανε αυτό, ΤΟ ΜΕΣΟ ήταν εντελώς λάθος.
Και το θέμα μου δεν είναι ο εκάστοτε άνθρωπος που σκοτώνεται φυσικά αλλά τα ζώα που σκοτώνονται μετά την επίθεση. Δηλαδή με ποιο δικαίωμα; Αναλογίζεστε την παράνοια;
Αυτός δήλωνε ότι ένιωθε καλύτερα ανάμεσα στις αρκούδες και είχε απαρνηθεί τον μοντέρνο κόσμο. Ε λοιπόν κι εγώ, έχω απαρνηθεί την μοντέρνα ζωή, και ζω σε απομονωμένα ορεινά χωριά με ελάχιστους κατοίκους και νιώθω καλύτερα όταν κυκλοφορώ στο δάσος με τους σκύλους μου αλλά δεν θα πάω να ζήσω ανάμεσα στους λύκους ούτε θα ενοχλήσω τις αρκούδες (ζώα για τα οποία έχω κάνει διατριβή κιόλας).
Δεν καταλαβαίνω λοιπόν, για ποιο λόγο κάποιοι βίγκαν άνθρωποι, ενήλικες, με νοημοσύνη, αρνούνται πεισματικά να κατανοήσουν ότι είναι ΛΑΘΟΣ να ενθαρρύνουμε σχέσεις εξ’επαφής με άγρια ζώα;
Ας είμαστε λίγο ταπεινοί στην ζωή αυτή κι ας μάθουμε να παραδεχόμαστε τα λάθη μας. Δεν βλάπτει. Αυτό δείχνει ωριμότητα, όχι αδυναμία. Όσο ζούμε μαθαίνουμε. Πάντα θα εμφανίζονται μπροστά μας πληροφορίες που θα μας φέρνουν σε αμηχανία. Ας εκμεταλλευόμαστε την ευκαιρία για να γινόμαστε καλύτεροι κι ας μην κολλάμε στην δική μας εκδοχή.
Όπως όταν συνειδητοποιήσαμε ότι τρώμε ζώα με αισθήματα και δικαίωμα στην ζωή, αλλά και τις εκκρίσεις τους, και το σταματήσαμε γιατί καταλάβαμε ότι έρχεται σε αντίθεση με τις αξίες μας, έτσι μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε ότι καμιά φορά προάγουμε κάτι φαινομενικά cute αλλά εγγενώς λάθος-και να πάψουμε να το κάνουμε.
Common sence is not so common at the end of the day όμως υποθέτω.
BONUS σχετική ανάρτηση που βρήκε το Meat is werd: 19 reasons not to feed or touch wild animals.
Η φωτογραφία εξωφύλλου είναι τραβηγμένη στο καταφύγιο της Stichitng AAP από την Ann-Katrin Zeigner.
Ελίζα Δημητρά