Την Κυριακή το απόγευμα βρήκα δύο νεογέννητα σπουργιτάκια που έπεσαν από την φωλιά τους η οποία δυστυχώς ήταν πολύ ψηλά για να επιστρέψουμε εκεί το ένα που ήταν ζωντανό.
Πάλι καλά μου φέραν τροφή για νεογέννητα κι έτσι το τάιζα κάθε μισή ώρα μέχρι σήμερα στις 8.30 το πρωί. Το έβαλα κάτω από μια λάμπα όπως μου υπέδειξαν οι ειδικοί και άρχισα να ψάχνω στο μεταξύ για κάποιο κέντρο διάσωσης να το πάω.
Έλα όμως που στην Ισπανία ΔΕΝ δέχονται πουλιά που το είδος τούς δεν κινδυνεύει. Ο σπισισμός στο μεγαλείο του.
Έτσι έφαγα Χ από το μοναδικό τέτοιο κέντρο στον νομό που βρίσκομαι αλλά ένας ζωολογικός κήπος στον νομό, που κάνει και διασώσεις μου είπε να το πάω. Οδήγησα λοιπόν την επόμενη μέρα 112 χλμ άυπνη, χωρίς ανοιχτά παράθυρα και μουσική τέρμα να με κρατήσουν ξύπνια (δε θα επιζούσε έτσι το μωρό), κι απορώ πώς δεν αποκοιμήθηκα στο τιμόνι.
Μόλις έφτασα, μου έδειξε ο κύριος εκεί τα σπιτάκια για τα ελεύθερα πουλιά που βάζει τροφή, και μου είπε ότι θα ψάξει για κάποια φωλιά να το βάλει μέσα, αρκεί να είναι ίδιας ηλικίας. Με πήγε επίσης να τον δω να το βάζει σε κάτι σαν θερμοκοιτίδα πριν φύγω.
Αφού γύρισα σώα κι αβλαβής, πτώμα και πολύ πεινασμένη, μαγείρεψα, έφαγα και πέθανα στον ύπνο, έστειλα το απόγευμα να μάθω τι κάνει και μου είπε ότι το είχε ήδη βάλει σε φωλιά με δύο ακόμη πουλάκια και ότι η μαμά το δέχτηκε!!!!
Δε νομίζω πως έχω βιώσει στην ζωή μου ποτέ διάσωση με τόσο άμεσο happy ending. Συνήθως τα άγρια ζώα που βρίσκω τα πηγαίνω σε κέντρα διάσωσης και δεν μαθαίνω ποτέ τι απέγιναν, απλώς εμπιστεύομαι τα κέντρα αυτά.
Σε όσες απελευθερώσεις έχω συμμετάσχει (πτηνών και θαλάσσιων χελωνών), επρόκειτο για ζώα μετά από μήνες σε κέντρο αποκατάστασης…
Νιώθω υπέροχα γιατί δεν περίμενα καν τέτοιο τέλος αφού οι ειδικοί μου είχαν πει ότι οι πιθανότητες να επιζήσει είναι 20-45%, αν δεν γυρίσει στη φωλιά του. Δε θα μπορούσα να φανταστώ ότι μπορεί να πάει σε άλλη φωλιά! Αν και το ξέρω σαν μέθοδο με επιτυχία αλλά που να το σκεφτώ τόσο κουρασμένη που ήμουν.
-> Προβληματίζομαι όμως με το Χ που έφαγα από τα κέντρα διάσωσης. Γιατί μίλησα και με ένα ακόμη μακριά από εδώ, μπας και ξέρουν κάποιον, αλλά κι αυτοί είπαν ότι δε θα το έπαιρναν. Μου έστειλαν μόνο το πρωτόκολλο της φροντίδας αλλά μόνη μου δεν θα τα κατάφερνα, η έλλειψη ύπνου είναι κάτι που δεν αντέχω.
Ο εν λόγω ζωολογικός κήπος λοιπόν ενώ διασώζει ζώα από τσίρκο κλπ, δεν στειρώνει αυτά τα ζώα και επίσης ενθαρρύνει την επαφή με τα άγρια ζώα τύπου φωτογραφία με το ζώο και χάδια στο ζώο. Κάτι στο οποίο αντιτίθεμαι 100%, έχω γράψει και σχετικό αναλυτικό κείμενο.
Όμως, μόνο αυτός δέχτηκε ένα άτομο ενός είδους που δεν αποτελεί προτεραιότητα. Και τον είδα τον άνθρωπο, τον κοίταξα στα μάτια, και νοιάζεται για τα ζώα. Δεν είναι Λεσουερ.
Οι άλλοι στο τηλ δεν είχαν κάτι να πουν όταν τους έλεγα ότι αυτό που λένε είναι ανήθικο.
Σε τι παράλογο κόσμο ζούμε, ε;
Όπως η διάσωση της μαϊμούς πέρσι από Ελλάδα που πήγε Ολλανδία δε θα είχε γίνει επιτευχθεί αν δεν φιλοξενούνταν το ζωάκι στο Αττικό και χωρίς την συμμετοχή της Άνιμα. Το Αττικό που όλοι θέλουμε να κλείσει κι η Άνιμα που οι περισσότεροι βρίζουν…
H ιστορία της μαϊμούς όπως ακριβώς την έγραψα πέρσι όταν αυτή έφτασε επιτέλους στο κέντρο στην Ολλανδία (17/1/2019):
“Σήμερα θα ήθελα να μοιραστώ μια ιστορία μαζί σας. Το καλοκαίρι του 2016 πληροφορήθηκα από την Βάλια Στεφανουδάκη για μία μαϊμού που ζούσε σε κλουβί σε συνεργείο στο Κορωπί. Επικοινώνησα αμέσως με την Ολλανδική οργάνωση διάσωσης εξωτικών ζώων Stichting AAP, στην οποία εργαζόμουν παλαιότερα και ρώτησα αν θα μπορούσαν να την πάρουν, σε περίπτωση που καταφέρουμε να την διασώσουμε από το μαρτύριό της. Φυσικά χρειάζονταν πληροφορίες όπως το ακριβές είδος του ζώου, φύλο, ηλικία κλπ. Αφού λοιπόν τα μάθαμε κι αυτά (Green monkey, αρσενικό – δε θυμάμαι ηλικία), έπρεπε να βρούμε ένα μέρος να μείνει το ζωάκι έως ότου ετοιμαστούν τα χαρτιά του για το ταξίδι του.
Οι άνθρωποι στην Ολλανδία ήταν κατηγορηματικοί να ΜΗΝ πάει στο ΕΚΠΑΖ γιατί είχαν πολύ κακή εμπειρία από συνεργασία με αυτή την οργάνωση στο παρελθόν, λόγω κάποιων μαϊμούδων που φιλοξενήθηκαν εκεί για τον ίδιο λόγο αλλά τελικά πέθαναν εκεί (ενώ είχαν φτάσει υγιείς στο κέντρο περίθαλψης στην Αίγινα) και δεν μπόρεσαν να πάνε ποτέ στην Ολλανδία.
Οι ίδιοι άνθρωποι προσπάθησαν να επικοινωνήσουν με τις αρμόδιες αρχές για τα γραφειοκρατικά αλλά τα emails ερχόντουσαν πίσω, οπότε δεν το κατάφεραν ποτέ.
Επίσης, ζήτησαν από το Αττικό πάρκο να φιλοξενήσει το ζώο αλλά έλαβαν αρνητική απάντηση. Κάπου εκεί, αφού το συζητούσαμε με την κ. Νατάσα Μπομπολάκη (πρόεδρος της Πανελλαδικής Φιλοζωικής και Περιβαλλοντικής Ομοσπονδία) και ψάχναμε λύση, είπαμε να ζητήσουμε την βοήθεια της κ. Μαρίας Γανωτή, ιδρύτριας της ΑΝΙΜΑ, η οποία αποδείχθηκε πολύτιμη και σωτήρια για το ζώο.
Καταρχήν η κ. Γανωτή κανόνισε με έμπειρους συνεργάτες να απομακρυνθεί το ζώο από το συνεργείο, κατάφερε να αλλάξει γνώμη στο Αττικό πάρκο κι έτσι δέχτηκαν τελικά να το φιλοξενήσουν και ως εκ τούτου η απομάκρυνση έγινε τον Νοέμβριο του 2017 με την βοήθεια του κτηνιάτρου του Αττικού πάρκου καθώς το ζώο έπρεπε να αναισθητοποιηθεί για την μεταφορά.
Ο γραφειοκρατικός Γολγοθάς ξεκίνησε, τα χαρτιά του βγήκαν “μόλις” 4 μήνες αργότερα και έκτοτε περιμέναμε να αποκτήσει χώρο η καραντίνα της Ολλανδικής οργάνωσης (όλα τα ζώα περνάνε πρώτα ένα διάστημα στην καραντίνα).
Πριν λίγες μέρες, και μετά από παραμονή 9 μηνών στο Αττικό πάρκο, το ζώο επιτέλους ταξίδεψε και βρίσκεται πλέον σε καλά χέρια. Ένα άτομο του είδους green monkey είναι ήδη εκεί οπότε θα γνωρίσει επιτέλους και κάποιο άτομο του είδους του… Ας ευχηθούμε να δεχτούν το ένα την παρέα του άλλου και να ζήσουν και τα δύο μια ζωή έστω λίγο καλύτερη από αυτήν που έχουν ζήσει έως τώρα.
(ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ: Δυστυχώς η γνωριμία των 2 ατόμων του ίδιου είδους δεν πάει καλά. Ελπίζουμε όταν πάνε 3 άτομα ακόμη του είδους αυτού – που προσπαθούμε από πέρσι να φύγουν από Ελλάδα- μιας και τα 2 είναι θηλυκά, να γίνει κάποιο από αυτά δεκτό. Προφανώς στειρώνονται τα ζώα, για όποιον σκέφτηκε ότι μπορεί να ζευγαρώσουν.)
Όλη αυτή η ιστορία χρειάστηκε πολλή υπομονή, περισσότερη επιμονή, να κάνω γαργάρα την εμπλοκή του Αττικού πάρκου (αφού δεν υπήρχε κι άλλη εναλλακτική…), ΠΟΛΛΑ emails με την Ολλανδία και όλους τους εμπλεκόμενους, τηλεφωνήματα στις αρμόδιες αρχές κλπ κλπ.
Προσωπικά μου εγείρονται τα εξής ερωτήματα:
1) Τι θα κάνουμε με ζώα τέτοιου είδους, αν πέσουν στην αντίληψή μας στο μέλλον, όταν θα κλείσει το Αττικό πάρκο;Σαφώς και τάσσομαι κατά της αιχμαλωσίας όλων των ζώων, το ξέρουν κι οι πέτρες αυτό. Αλλά με προβληματίζει το γεγονός ότι στην χώρα μας ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΕΝΤΡΟ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗΣ για άγρια ζώα με τις κατάλληλες προδιαγραφές. Στο δια ταύτα λοιπόν, διερωτώμαι, που θα μπορούσαμε να πάμε ένα τέτοιο ζώο έως ότου ετοιμαστούν τα χαρτιά του;
(Ήρθε το μέλλον και δεν έχουμε πού να πάνε, παραμένουν εκεί που ζουν τόσα χρόνια έως ότου ετοιμαστούν τα χαρτιά, και χωρίς τον κτηνίατρο του Αττικού και τη διαμεσολάβηση της ΑΝΙΜΑ, η διαδικασία είναι 10 φορές πιο δύσκολη με αποτέλεσμα να παραμένουν τα ζώα ακόμη περισσότερο σε ακατάλληλο περιβάλλον);
2) Το ΕΚΠΑΖ ακόμη κι οι Ολλανδοί γνωρίζουν πως είναι ακατάλληλο για διαβίωση άγριων ζώων. Στην Ελλάδα γιατί “το ζούμε” τόσο πολύ και λαμβάνει χώρα τέτοιο drama λες και πρόκειται περί σαπουνόπερας;
3) Στο Ολλανδικό κέντρο περίθαλψης, τα πράγματα δεν είναι ιδανικά. Ναι μεν χρησιμοποιούσαμε cruelty free καθαριστικά και το φαγητό στην καντίνα ήταν χορτοφαγικό, ναι μεν έρχονταν ζώα διασωσμένα από παράνομους κατόχους, εργαστήρια πειραμάτων ή ακατάλληλους ζωολογικούς κήπους αλλά τελικά ΟΛΑ τα ζώα αυτά, κατέληγαν σε “κατάλληλους” ζωολογικούς κήπους μετά την παραμονή τους στην Ολλανδία, με ελάχιστες εξαιρέσεις κάποια καταφύγια. Αυτός ήταν κι ένας από τους λόγους που παραιτήθηκα στους 5 μήνες ενώ είχα ετήσιο συμβόλαιο.
(Στην Αφρική ΔΕΝ δέχονται ζώα που έχουν διασωθεί στην Ευρώπη λόγω πιθανών νόσων που μπορεί αυτά να κουβαλάνε και αυτό αποτελεί απειλή για τα ελάχιστα άγρια άτομα των ειδών που ζουν ακόμη στο κατακερματισμένο από τους ανθρώπους φυσικό τους περιβάλλον)
– Μόνο οι χιμπατζήδες ζουν όλη τους την (πικρή) ζωή εκεί (οι περισσότεροι εξ αυτών έχουν ΑIDS που τους “το κόλλησαν” επίτηδες σε εργαστήριο για να βρουν ένα ακόμη εμβόλιο από τα 7 που έχουν έως τώρα βρεθεί και πετύχει σε χιμπατζήδες αλλά ΑΠΟΤΥΧΕΙ σε ανθρώπους)
-Αυτούς τους 9 μήνες που επικοινώνησα με φίλες που δουλεύουν ακόμη εκεί, για να μάθω γιατί αργεί να προχωρήσει η διαδικασία. Μου είπαν ότι είναι τόσα πολλά τα ζώα που διασώζονται, και τόσα λίγα τα κατάλληλα μέρη για να πάνε μετά το κέντρο περίθαλψης, που η κατάσταση έχει φτάσει σχεδόν σε αδιέξοδο. Η μία μάλιστα μου είπε, “σε παρακαλώ φτιάξε ένα κέντρο διάσωσης για μαϊμούδες”…που να ‘ξερε ότι ο νέος νόμος στην Ελλάδα θέλει να απαγορεύει σε ιδιώτες να ξεκινούν καταφύγιο για ζώα και ότι μόνο οι δήμοι θα έχουν τέτοιο δικαίωμα.
-Αυτή είναι κι η απάντηση μου στους ρομαντικούς και φαντασμένους που απαντάνε στην εύλογη απορία των ανθρώπων “πού θα πάνε τα ζώα αν κλείσει το πάρκο;”, ενώ δεν έχουν γνώση ούτε εμπειρία στο αντικείμενο, πως τα ζώα θα πάνε σε καταφύγια ή θα απελευθερωθούν!!!!! Λίγη ταπεινότητα δε βλάπτει παίδες, βουτάτε τη γλώσσα στο μυαλό καμιά φορά πριν απαντήσετε ως ειδήμονες. Τα ζώα που έχουν ζήσει μια ζωή αιχμάλωτα, ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ να ζήσουν ελεύθερα. Και καταφύγια αρκετά ΔΕΝ υπάρχουν. Το κακό θα πάψει να διαιωνίζεται μόνον όταν απαγορευτεί η αναπαραγωγή και η διακίνηση των αιχμάλωτων ζώων. Όλα τα άλλα είναι όνειρα θερινής νυκτός.
Υ.Γ. Για του λόγου το αληθές, η οργάνωση Stichting AAP έχει από το 2014 παράρτημα στην Ισπανία όπου ζουν αιλουροειδή τα οποία διασώζονται από τσίρκο που παύουν τις περιοδείες χάρη στις απαγορεύσεις που ξεκινούν να περνάνε από χώρα σε χώρα. Αυτά τα ζώα, δεν θα πάνε σε ζωολογικούς κήπους (check AAP Primadomus).
Συμπέρασμα: Η ανθρωπότητα έχει βεβηλώσει τόσο πολύ τον πλανήτη μας και τους μη ανθρώπινους συγκατοίκους μας που για κάποια προβλήματα δεν υπάρχει βιώσιμη λύση. Κι αν υποθέσουμε ότι ο κόσμος γίνεται vegan απόψε, όλα αυτά τα άγρια ζώα στα καταφύγια, πώς θα τρέφονται; Ξέρω, η απάντηση των ρομαντικών θα είναι “με vegan τροφές κατάλληλα σχεδιασμένες σε εργαστήριο όπως οι τροφές των κατοικίδιων μας”. Μόνο που δεν γίνεται αυτό για τα σαρκοφάγα όπως αιλουροειδή και αρπακτικά.
Η μόνη ηθική λύση που βρίσκω εγώ ως πιθανή είναι κρέας εργαστηρίου με αυστηρούς ηθικούς κανόνες, και διαχείριση αντισπισιστική. Αν χρειάζονται κύτταρα, να συλλέγονται από διασωσμένα ζώα που ζουν σε καταφύγια, από αντισπισιστές επιστήμομες, με σεβασμό προς το άτομο από το οποίο θα γίνει η συλλογή. Και μόνο για τις ανάγκες των άγριων ζώων. Ο άνθρωπος δεν χρειάζεται κρέας για να επιζήσει, αυτά χρειάζονται.
Ακόμη και τα μωρά μοσχαράκια που διασώζονται, τα ταΐζουν στα farm sanctuaries με το ίδιο γάλα που τα ταΐζουν οι κτηνοτρόφοι αφού τα κλέψουν από τις μανάδες τους. Έτσι όμως στηρίζουν αυτήν την ανήθικη βιομηχανία. Αλλά ποιος μπορεί να τους κρίνει; Πώς αλλιώς θα επιζήσει ένα νεογέννητο; Όπως επίσης, ποιος μπορεί να κρίνει όσους ταΐζουν δεκάδες σκύλους και γάτες με μη βίγκαν τροφές; Εγώ δεν μπορώ. Όσο οι τιμές των βίγκαν τροφών είναι πολύ πιο υψηλές από τις τιμές των συμβατικών, δεν μπορώ να κρίνω. Απλώς επιλέγω εγώ να μην το κάνω.
Ας αποδεχτούμε όμως ότι ΔΕΝ έχουμε απάντηση σε όλα κι ότι κάνουμε απλώς ό,τι καλύτερο μπορούμε. Ας παραδεχτούμε πως για τις grey areas δεν είμαστε ετοιμοπόλεμοι/ες κι ας επικεντρωθούμε σε όσα πράγματι μπορούμε να λύσουμε.
——-
Καταλαβαίνουμε άραγε πόσο μεγάλη έκταση έχει το φάσμα του γκρι; Πως από το μαύρο δεν πηδάμε στο άσπρο λες και παίζουμε πιάνο η σκάκι;
Ο κόσμος που ονειρεύομαι δεν υπάρχει αλλά στοιχεία του παρόντος κόσμου σε συνέργεια μπορούν να φέρουν μερικές φορές ένα παρόμοιο αποτέλεσμα – έστω για κάποια άτομα – (αρκεί να μπουν τα ‘εγώ’ στην άκρη και να υπάρχει αλληλοσεβασμός κι ας διαφωνούμε σε αξιακό επίπεδο, για το καλό των ατόμων που διασώζονται…).
Ελίζα Δημητρά