Έχοντας ζήσει σε 11 διαφορετικά επαρχιακά μέρη μέσα σε 3,5 χρόνια, και μην έχοντας βρει ποτέ, σε κανένα από αυτά, ανταπόκριση στο παράπονό μου σχετικά με τα σκουπίδια που βρίσκω παντού και μαζεύω μόνη…το γεγονός ότι βρέθηκα σε αυτό το πολύ ιδιαίτερο χωριό στην Εύβοια, το πιο ορεινό χωριό του νησιού, όπου κατοικούν άνθρωποι διαφορετικοί, με ευαισθησία για το περιβάλλον και γνώση περί βιγκανισμού, δεν γινόταν παρά να κάνω ολόκληρη ανάρτηση για αυτόν τον καθαρισμο!

Εκεί λοιπόν που ήμουν με τον ένα σκύλο μου βόλτα κάπου ανάμεσα στην Σέτα και την Αμπουδιώτισσα, σε έναν καταπράσινο παράδεισο…όπου στο νερό βλέπεις αμέτρητους γυρίνους…

…αντικρύζω στην άλλη πλευρά του παραδείσου, μία μικρή κόλαση, ένα ΑΚΌΜΗ περιβαλλοντικό έγκλημα:

Με τα πολλά, πάω αργότερα στο καφενείο του χωριού και δείχνω το σχετικό βίντεο στον Θέμη ο οποίος ζει εκεί και διδάσκει Τάι Τσι ο οποίος το δείχνει επιτόπου στον Στάθη που ζει κι αυτός εκεί…και την επόμενη μέρα, μου ζητά ο Στάθης το βίντεο και με ενημερώνει ότι θα κανονίσει να γίνει ένας καθαρισμός άμεσα! Δεν πίστευα στα αυτιά μου!!! Επιτέλους ένας τόπος που δεν ακούω απλώς “έχεις δίκιο κορίτσι μου αλλά ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται”. Επιτέλους, δεν χρειάστηκε να κυνηγήσω κανέναν υπεύθυνο καθαριότητας, κοινοποιώντας την επιστολή σε τοπικό ΜΜΕ για να πιέσω να απαντήσει… (που κι αυτό δεν πιάνει πάντα). Αβίαστα και απλά, η τοπική κοινωνία ανέλαβε δράση άμεσα. Σημειωτέον ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι, μου ήταν παντελώς άγνωστοι μέχρι την στιγμή που τους έδειξα το βίντεο…

Παρακαλώ, δείτε παρακάτω το βίντεο-μοντάζ από φωτό και βιντεολήψεις που τραβήχτηκαν κατά την διάρκεια του καθαρισμού ο οποίος έλαβε χώρα στις 29/6/21, με συμμετοχή μόνο 6 ατόμων:

** Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ευχαριστήσω πολύ τον Κ. (που επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του) ο οποίος άμεσα μόλις του έστειλα το υλικο, έκοψε κι έραψε εικόνες από τα βίντεο που έλαβα και προσέθεσε φωτογραφίες, για να βγει αυτό το υπέροχο αποτέλεσμα. **

Για την ιστορία, τα σκουπίδια αυτά συλλέχθηκαν από τριαξονικό του δήμου και πήγαν στην Βάθεια (Αμάρυνθο) από όπου τα συλλέγουν σιγά σιγά άλλα οχήματα του δήμου και τα μεταφέρουν σε ΧΥΤΑ της Χαλκίδας.

Εύχομαι αυτοί οι άνθρωποι κι ο άμεσος τρόπος που ανέλαβαν δράση να φροντίσουν τον τόπο τους, να εμπνεύσει κόσμο σε άλλα επαρχιακά μέρη ώστε να γίνουν παρόμοιες δράσεις πριν φτάσει εκεί ένας επισκέπτης/περιηγητής και τα δει. Γιατί όταν τα βλέπεις αυτά, πάντα απορείς “Γιατί κανείς δεν κάνει κάτι γι’αυτό; Γιατί οι ντόπιοι δεν νοιάζονται για τον τόπο τους;”. Απ’ότι φαίνεται, κάποιες φορές, απλώς δεν έχει γίνει αντιληπτό. Όμως συνήθως έχει γίνει δυστυχώς αντιληπτό, αλλά τον Έλληνα τον τρώει ο ωχαδελφισμός και τον μέσο δυτικό άνθρωπο τον τρώει γενικά η λογική “κάποιος άλλος θα κάνει κάτι γι’άυτό”.

Ωστόσο βέβαια, πάλι καλά, χάρη στον Βασίλη Σφακιανόπουλο, από τον περασμένο Νοέμβριο (2020) οπότε ξεκίνησε το 2ο lockdown, 39500 άνθρωποι (μέχρι σήμερα) ανά την Ελλάδα έχουν βγει σε δρόμους,παραλίες, δάση, βουνά, λίμνες & ποτάμια και καθαρίζουν τα χάλια των άλλων – των αδιάφορων, που τα πετάνε.

Αν έχετε παρόμοιες ευαισθησίες και νιώθέτε μόν@ στον αγώνα αυτόν, μπορείτε να μπείτε στο fb γκρουπ Save your Hood του Βασίλη και να συνδράμετε σε κάποιον τοπικό καθαρισμό που γίνεται στην περιοχή σας. Υπάρχουν παντού ομάδες και αν δεν υπάρχουν, μπορείτε εσείς να την ξεκινήσετε. Να είστε σίγουρ@ ότι θα ακολουθήσει κόσμος πολύς! Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. (Ο Κ. που έφτιαξε το παραπάνω βίντεο, βρέθηκε μέσω αυτού του γκρουπ.)

Με αφορμή αυτό το γεγονός, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάτι που έμαθα πρόσφατα, το οποίο βιώνω από παιδί αλλά πρώτη φορά ακούω κάποιον να το διδάσκει: Responsibility is our ability to respond (and it’s limitless) = Ευθύνη είναι η δυνατότητά μας να απαντάμε στην εκάστοτε κατάσταση που βιώνουμε (και αυτή δεν έχει όρια).

(Περισσότερα σχετικά, εδώ, αν κι εγώ δεν το έμαθα από αυτό το άτομο αυτό το “λογοπαίγνιο”.)

Προσωπικά, ποτέ μου δεν άφησα κατάσταση αδικίας προς άνθρωπο ή παθητικής κακοποίησης σε μη ανθρώπινο ζώο, χωρίς να την καταγγείλω ή να βοηθήσω το άτομο που υποφέρει, διότι πάντα πίστευα ότι θα είμαι συνυπαίτια αν δεν κάνω κάτι ενώ το έχω δει. Εξαιρετικά σπάνια δε, δεν σκύβω να μαζέψω σκουπίδι που βρίσκω στο δρόμο μου. Ακόμη κι όταν προπονούμαι στα δάση, και κανονικά πρέπει να επικεντρωθώ στο τρέξιμο και στην βελτίωση των χρόνων μου, η ανάγκη μου να διατηρώ τη μητέρα Γη καθαρή, από όπου περνάω, νικάει τα πάντα. Δεν κατάλαβα μέχρι σήμερα πώς γίνεται να αδιαφορεί κάποιος για όλα όσα γίνονται γύρω μας, για όλα όσα τραβάνε οι υπόλοιποι, ασχέτως αν εμείς είμαστε καλά ή όχι. Και τονίζω το τελευταίο διότι έχω μαζέψει σκουπίδια στην Λέσβο και στην Ριτσώνα, με πρόσφυγες, έχω γνωρίσει πρόσφυγα βίγκαν που διέσωζε/εμβολίαζε/έβρισκε οικογένεεις  στο εξωτερικό για αδέσποτα της Ελλάδας, όσο ζούσε σε camp στην βόρεια Ελλάδα, παρά την οξεία κατάθλιψη που περνούσε αφού όλη του η οικογένεια σκοτώθηκε στον πόλεμο, και είμαι σε επικοινωνία με άνθρωπο στην Συρία που παρά την διακοπή ρεύματος που μέχρι σήμερα βιώνει καθημερινά και την καταστροφή της πόλης του/της χώρας του, εξακολουθεί να φροντίζει δεκάδες γάτες, σκύλους κι οποιοδήποτε ζώο σε ανάγκη βρεθεί στον δρόμο του…(θα μπορούσα να γράψω πολλά περισσότερα σχετικά, αλλά σταματώ εδώ γιατί θαρρώ πώς πέρασα το μήνυμα μέσω αυτών των παραδειμάτων).

Έχω μάθει βέβαια πια γιατί δεν αντιδρούν όλοι με τον ίδιο τρόπο, ο λόγος είναι η ενσυναίσθηση (Ο όρος ενσυναίσθηση είναι αρκετά πρόσφατος στην ελληνική κοινωνιοψυχολογική ορολογία, οπότε ο καθηγητής Γεώργιος Μπαμπινιώτης δεν την έχει συμπεριλάβει δυστυχώς στο λεξικό της νέα ελληνικής γλώσσας) που είναι ένα έμφυτο γνώρισμα και δυστυχώς δεν το έχουν όλοι οι άνθρωποι (not everyone is empathetic), οπότε δεν κατηγορώ όσους δεν το έχουν. Αντιθέτως, θα προτιμούσα να μην είχα ούτε εγώ αυτό το γνώρισμα. Έχει κι η οδύνη τα όριά της…ή έστω θα έπρεπε, αλλά μερικοί δεν έχουμε αυτήν την πολυτέλεια. Η συμπόνια όμως κι η αίσθηση της συνυπευθυνότητας, είναι αξίες που διδάσκονται και καλλιεργούνται οπότε όλ@ μπορούν να γίνουν συμπονετικοί και να αποκτήσουν μια αίσθηση συνυπευθυνότητας, εξάλλου, όπως έχει γράψει κι ο Ν.Καζατζάκης, στην Ασκητική, με υπέροχο τρόπο:

“Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.”

~ Ν. Καζατζάκης, Ασκητική

Τι λέτε λοιπόν να φυτεύαμε ο καθένας μας από λίγα σποράκια συμπόνιας και συνυπευθυνότητας γύρω μας ώστε να κάνουμε τον κόσμο λίγο καλύτερο απ’ότι τον βρήκαμε, όπως έκανε στην Σέτα αυτή η ομάδα των 6 ανθρώπων;

Ηώ, Εμίρ, Κρίστιαν, Στάθη, Γιώργο και Ιωάννα κάνετε τον κόσμο καλύτερο, να είστε πάντα καλά και να προσφέρετε, να εμπνέετε!

Ελίζα Δημητρά