Όταν πρωτοβρήκα τον Todd στο Instagram, δεν μπορούσα να το πιστέψω. «Κάποιος που εξακολουθεί να πληρώνει ένα χρέος εξαιτίας των ακριβών σπουδών για να γίνει πιλότος, παράτησε όντως τη δουλειά των ονείρων του και τώρα μάχεται κατά της αεροπορικής βιομηχανίας; Δεν μπορεί!», είπα στον εαυτό μου… αλλά αφού επικοινώνησα μαζί του, συνειδητοποίησα πόσο γνήσιος είναι σαν άνθρωπος και με πόσο πάθος αγωνίζεται. Αντιλαμβάνεστε τα κότσια που έχει αυτό το άτομο; Το θάρρος, την δύναμη…
Αργότερα είδα ότι δημιούργησε μία πρωτοβουλία με το όνομα “Safe Landing” μαζί με άλλους πρώην συναδέλφους και εργαζόμενους της αεροπορικής βιομηχανίας και έμεινα έκπληκτη από την ομάδα τους και την εκστρατεία τους. Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να αποκτήσουν δημοσιότητα. Διότι ακούω τόσο συχνά ανθρώπους να μου λένε «δεν μπορώ να σταματήσω να πετάω με αεροπλάνο γιατί αγαπώ τόσο τα ταξίδια» και το καταλαβαίνω, γιατί κι εγώ τα αγαπώ, αλλά πότε θα αναγνωρίσουμε ότι είναι μια εγωιστική «ανάγκη» και είναι άκρως επιζήμια για όσους δεν μπαίνουν ποτέ σε αεροπλάνο; Μόνο όταν θα είναι πολύ αργά; Αν οι ίδιοι οι άνθρωποι που βιοπορίζονται από αυτή τη βιομηχανία έχουν το θάρρος, όχι μόνο να σταματήσουν να πετάνε ως επιβάτες, αλλά και να αλλάξουν καριέρα, τότε ποια είναι η δικαιολογία όλων των άλλων ανθρώπων που απλά θέλουν να συνεχίσουν να ταξιδεύουν για την πάρτη τους;
Η ιστορία του Todd είναι συγκλονιστική, επειδή πρώτα άλλαξε διατροφή για λόγους υγείας και στη συνέχεια άφησε τη δουλειά των ονείρων του για χάρη του περιβάλλοντος. Ο Todd αλλάζοντας διατροφή, επέτρεψε στον εαυτό του να εκτεθεί στην πληροφορία που υπάρχει εκεί έξω, κι αφορά την πραγματικότητα της κτηνοτροφίας, κι έτσι ανέπτυξε συναισθήματα συμπόνιας προς τα μη ανθρώπινα ζώα. Αυτό είναι που χρειάζεται η Γη – περισσότερους ανθρώπους που δεν φοβούνται να κάνουν ριζικές αλλαγές στη ζωή τους ενώ μέσα από αυτές γίνονται η καλύτερη εκδοχή του εαυτού τους και παράδειγμα για όλους. Ο πλανήτης χρειάζεται περισσότερους ανθρώπους σαν τον Todd.
Παρακαλώ διαβάστε και διαδώστε αυτή τη συνέντευξη!
Πότε αποφάσισες να εγκαταλείψεις την εργασία σου ως πιλότος και ποιο ήταν το κίνητρο για να πάρεις αυτή την απόφαση;
Ο κύριος λόγος για τον οποίο αποφάσισα ότι δεν μπορούσα πλέον να κάνω αυτήν τη δουλειά είναι στην πραγματικότητα μια σειρά γεγονότων. Το κυριότερο ήταν μια εμπειρία που βίωσα στη Νότια Αμερική, σε ένα βουνό στο Περού που ονομάζεται Rainbow mountain, το οποίο είναι 100 μέτρα χαμηλότερο από τον base camp του Έβερεστ, όπου το χιόνι είχε λιώσει στην κορυφή… ακούγοντας τον τοπικό οδηγό να μας λέει ότι το Περού είναι η πρώτη χώρα που πλήττεται από την κλιματική κρίση και αυτό ήταν πραγματικά μια γλυκόπικρη εμπειρία για μένα, επειδή από τη μια πλευρά μπορούσα να δω ένα όμορφα χρωματισμένο βουνό σαν ουράνιο Τόξο, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι θα έπρεπε να είναι ακόμα καλυμμένο από χιόνια. Αφού όμως το έλιώσε το χιόνι ανακάλυψαν την πολύχρωμη ομορφιά του…
Αυτή λοιπόν ήταν η αρχή για να αρχίσω να αμφισβητώ την βιομηχανία για την οποία δούλευα και τις επιπτώσεις της εργασίας μου, όχι μόνο στο περιβάλλον λόγω της κλιματικής αλλαγής, αλλά και μέσω του μαζικού τουρισμού, επειδή είχα μια πολύ παρόμοια εμπειρία στη Νότια Ασία (Ταϊλάνδη, Καμπότζη, Λάος, Βιετνάμ) όπου βλέπεις παντού τουρίστες να αποδεκατίζουν την τοπική άγρια ζωή… Βλέπεις παντού περισσότερα McDonalds, περισσότερα Costa Coffees…
Έτσι, όταν επέστρεψα στο Λονδίνο, συνέβαιναν πολλές διαμαρτυρίες καθώς ήταν η εποχή που εμφανίστηκε το κίνημα «Extinction Rebellion» μεταξύ άλλων, οπότε ένιωσα την ανάγκη να κατανοήσω την επιστήμη πίσω από τα γεγονότα. Παράλληλα, με τσίμπησε ένα τσιμπούρι και διαγνώστηκα με τη νόσο του Lyme, η οποία είναι μια αρκετά φρικτή ασθένεια… επηρέαζε τον εγκέφαλό μου, τα οστά μου και την καρδιά μου. Νόμιζα ότι θα έμενα ανάπηρος για το υπόλοιπο της ζωής μου, αλλά ευτυχώς η αντιβιοτική θεραπεία ήταν πολύ αποτελεσματική και σε συνδυασμό με την έγκαιρη διάγνωση, ανάρρωσα. Ωστόσο, αποδεικνύεται ότι η νόσος του Lyme έχει γίνει πολύ πιο κοινή στο Ηνωμένο Βασίλειο λόγω των θερμότερων χειμώνων και καλοκαιριών μας, οπότε αυτό ήταν μια ακόμη άμεση σύνδεση με την κλιματική κρίση.
Ωστόσο η πανδημία ήταν η στιγμή που αποφάσισα πραγματικά ότι φτάνει πια. Δεν μπορούσα πια να συνεχίσω να παρακολουθώ τα γεγονότα και να μην λέω τίποτα, να μην μοιράζομαι την αλήθεια μου. Τότε ήταν λοιπόν που έγινα ακτιβιστής με το κίνημα «Extinction Rebellion» και ήθελα απλώς να ενημερώσω τον κόσμο για την αλήθεια γύρω από τα ψέματα της βιομηχανίας και της κυβέρνησης, ώστε να κατανοήσουν τον πραγματικό αντίκτυπο τόσο οι εργαζόμενοι στην αεροπλοΐα, όσο και το ευρύ κοινό.
Τι άλλο έχεις κάνει προκειμένου να εναρμονίσεις τις αξίες σου με τις καθημερινές σου πράξεις και πότε πραγματοποιήθηκαν αυτές οι αλλαγές/ποιες άλλες αποφάσεις για το μέλλον σου έχεις λάβει για το θέμα αυτό;
Όταν η υγεία μου δεν ήταν καλά, αρχικά οφειλόταν στην κακή κατάσταση του στομαχιού μου κι ένας από τους γιατρούς μού πρότεινε να σταματήσω να καταναλώνω ζωικά προϊόντα, οπότε άρχισα να υιοθετώ μια διατροφή αυστηρά με προϊόντα φυτικής προέλευσης έξι μέρες την εβδομάδα. Κατά τη διάρκεια των πρώτων εβδομάδων που το έκανα αυτό, αποφάσισα να παρακολουθήσω κάποια ντοκιμαντέρ σχετικά με τη ζημιά που προκαλεί η βιομηχανία της κτηνοτροφίας στο περιβάλλον και τις επιπτώσεις στην ανθρώπινη υγεία από την κατανάλωση ζωικών προϊόντων. Έτσι, αποφάσισα να ακολουθήσω πλήρως vegan διατροφή και τελικά, μετά από αρκετούς μήνες συνέχισα να παρακολουθώ ντοκιμαντέρ και ανέπτυξα μια νέα αίσθηση συμπόνιας για τα ζώα, την οποία δεν είχα παλιότερα, με αποτέλεσμα να με οδηγήσει να ταυτιστώ ως βίγκαν. Αυτή η περίοδος ήταν μια διαδικασία που με βοήθησε να εναρμονίσω την ηθική μου με τις πράξεις μου και να κατανοήσω τα συστημικά ζητήματα και πώς το σύστημα έχει εκτεταμένες συνέπειες στον πλανήτη και την βιοποικιλότητα.
Τώρα σταμάτησα να πετάω όχι μόνο ως πιλότος αλλά και ως επιβάτης. Ήταν μία από τις πιο δύσκολες θυσίες γιατί πραγματικά μου αρέσει να βρίσκομαι στον αέρα… Ήθελα να το κάνω σε όλη μου τη ζωή, οπότε αυτό είναι δύσκολο, αλλά η κλιματική κρίση είναι πολύ μεγαλύτερη από τον επαγγελματικό τίτλο του καθενός και κάποιος πρέπει να κάνει κάτι που να είναι ευθυγραμμισμένο με τα πλανητικά όρια της Γης αλλά δυστυχώς δεν το κάνουν αρκετοί άνθρωποι στην αεροπορική βιομηχανία. Οπότε γι’ αυτό αποφάσισα να ακολουθήσω τον δρόμο που ακολούθησα.
Άλλες αποφάσεις για το μέλλον μου: Σκέφτομαι τώρα να αγοράσω κάποιο κομμάτι γης και να καλλιεργώ τα δικά μου τρόφιμα. Πρέπει να μάθω κάποιες νέες δεξιότητες και νομίζω ότι ως κοινότητα, πρέπει να ξαναμάθουμε κάποιες ξεχασμένες δεξιότητες και να επανασυνδεθούμε με τη γη, να αναπτύξουμε μια σχέση με τη μητέρα Γη, που θεωρώ ότι έχει χαθεί.
Πως αντέδρασαν τα αγαπημένα σου πρόσωπα σε αυτές τις ριζικές αλλαγές;
Κανένας από τους κοντινούς μου συγγενείς ή φίλους δεν είχε πραγματικά την ικανότητα να αφιερώσει τόσο χρόνο στη μελέτη και κατανόηση της κλιματικής και οικολογικής κρίσης όσο εγώ, ή δεν το είδαν ως προτεραιότητα. Δυσκολεύονται να κατανοήσουν κάποιες από τις αποφάσεις μου, αλλά ξέρουν ότι είμαι ανεξάρτητος και με την πάροδο του χρόνου έχουν μαλακώσει και έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν αυτό που κάνω, αλλά εξακολουθεί να είναι μια πρόκληση. Πολλά από αυτά δεν τα παίρνω προσωπικά γιατί ξέρω ότι είναι περισσότερο μια συλλογική άρνηση στην οποία βρισκόμαστε σε αυτόν τον πολιτισμό αυτή τη στιγμή, αλλά υπάρχει μια βελτίωση και αρχίζουμε να βλέπουμε πρόοδο στην συλλογική κατανόηση αν και αργή, προφανώς λόγω της δύναμης των εταιρειών, νομίζω ότι οι δικοί μου άνθρωποι αποδέχονται περισσότερο αυτό που κάνω τώρα, ωστόσο είναι ακόμα μια δύσκολη διαδικασία.
Δέχεσαι μίσος από πρώην συναδέλφους επειδή εκφράζεσαι εναντίον του κλάδου και δεν υποστηρίζεις πλέον την αεροπορία;
Σίγουρα δέχτηκα μίσος και με εκφόβισαν.Έγινα πολύ αντιπαθής αφού άρχισα να επικαλούμαι την επιστήμη και να μοιράζομαι τα άρθρα που μοιραζόμουν, αλλά νομίζω ότι τα τελευταία 2-3 χρόνια οι εργαζόμενοι στην αεροπορία έχουν γίνει πιο ανοιχτοί στο να μιλούν γι’ αυτά τα πράγματα.
Επιπλέον, κατά κάποιο τρόπο βίωσα κάποιες στιγμές ντροπής, επειδή ίσως τώρα πια δεν είναι δημοφιλές να λες σε ένα πάρτι για παράδειγμα ότι είσαι πιλότος, ενώ στο παρελθόν ήταν. Εξακολουθώ να αποτελώ σύμβολο για πολλούς από τους πρώην συναδέλφους μου κι έχω τη δυνατότητα να τους επηρεάζω σε μεγάλο βαθμό, αν και δεν είναι στις προθέσεις μου… Αλλά καταλαβαίνω επίσης το γιατί. Χτίζεις μια ταυτότητα γύρω από αυτόν τον επαγγελματικό τίτλο και κάποιος που εκπροσωπεί την άποψή μου, μπορεί να τον αισθάνονται απειλητικό. Υπάρχει βελτίωση βέβαια, αλλά πρέπει ακόμα να γίνει δουλειά.
Σε πλησιάζουν πρώην συνάδελφοί σου για να πάρουν κάποιες συμβουλές επειδή ανησυχούν για τον αντίκτυπο που έχει το επάγγελμά τους στην κλιματική κρίση;
Έτσι προέκυψε ουσιαστικά η ομάδα «Safe Landing»! Όπως ήταν φυσικό, συναντούσα άλλους επαγγελματίες της αεροπορίας που είτε είχαν σπουδάσει περιβαλλοντικές επιστήμες στο πανεπιστήμιο, είτε είχαν επίγνωση των επιπτώσεων της κλιματικής κατάρρευσης. Έτσι, αρχίσαμε να δημιουργούμε μια ομάδα για να μιλάμε γι’ αυτά τα θέματα – την επιστήμη, τα όρια της τεχνολογίας και τους κινδύνους της ανάπτυξης, καθώς και για το πως θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε την μακροπρόθεσμη απασχόληση των εργαζομένων στην αεροπορική βιομηχανία, επειδή είδαμε μαζικές απώλειες θέσεων εργασίας κατά τη διάρκεια της πανδημίας αλλά και την κακή μεταχείριση των εργαζομένων.
Τελικά πιστεύουμε ότι εάν ο κλάδος συνεχίσει να αναπτύσσεται, τότε θα δούμε μια πολύ μεγαλύτερη κατάρρευση στην αγορά εργασίας, επειδή η πολιτική θα συμφωνήσει επιτέλους με την επιστήμη και έτσι εάν συνεχίσουμε να επιτρέπουμε την ανάπτυξη του κλάδου χωρίς να προετοιμαζόμαστε για την στιγμή που ο προϋπολογισμός άνθρακα αρχίσει να εξαντλείται, τότε ο κλάδος θα υποφέρει με αποτέλεσμα να υπάρξουν αλλαγές στο διεθνές δίκαιο και θα αντιμετωπίσουμε επίσης νομικές προκλήσεις, επομένως πιστεύω ότι αποτελεί σημαντικό κίνδυνο για την αεροπορική βιομηχανία και τις μακροπρόθεσμες ευκαιρίες σταδιοδρομίας. Η «Safe Landing» είναι μια ομάδα που αγωνίζεται για τη μακροπρόθεσμη απασχόληση των εργαζομένων στην αεροπορική βιομηχανία και το κάνουμε αυτό προκαλώντας τους ηγέτες της βιομηχανίας να συμμορφωθούν με την κλιματική επιστήμη και να απορρίψουν την επικίνδυνη ανάπτυξη.
Πιστεύεις ότι υπάρχει τρόπος η αεροπορική βιομηχανία να γίνει πραγματικά βιώσιμη;
Νομίζω ότι είναι δυνατό για κάθε βιομηχανία να είναι βιώσιμη, αλλά πρέπει να σκεφτούμε ολιστικά όλες τις άλλες βιομηχανίες, όλους τους πόρους τους (από που προέρχονται αυτοί οι πόροι κ.λπ.) και αυτό προφανώς δεν είναι μια απλή διαδικασία. Η πραγματικότητα είναι ότι τις επόμενες δεκαετίες δεν υπάρχει καμία δυνατότητα για την αεροπορική βιομηχανία να γίνει πραγματικά βιώσιμη, διότι ακόμη και αν σε είκοσι χρόνια από τώρα, είχαμε αεροσκάφη υδρογόνου που δεν θα μπορούσαν εκ των πραγμάτων να πετάξουν τόσο μακριά όσο τα σημερινά αεροσκάφη μεγάλων αποστάσεων, αλλά θα μπορούσαν να πετάξουν σε μεσαίες αποστάσεις, σε είκοσι χρόνια, δηλαδή το 2042… τότε, ακόμη και τα αεροπλάνα που θα κατασκευάσουμε μέχρι εκείνη τη χρονιά, θα πετάνε για άλλα 25 χρόνια, δηλαδή το 2067 θα εξακολουθούμε να πετάμε με διπλάσιο αριθμό αεροσκαφών από αυτόν που έχουμε σήμερα με ορυκτά καύσιμα. Δυστυχώς δεν υπάρχει κανένας τρόπος να αυξήσουμε την παραγωγή υδρογόνου ή άλλων εναλλακτικών καυσίμων χωρίς να καίμε περισσότερα ορυκτά καύσιμα, επειδή απλά δεν έχουμε τις απαιτούμενες ανανεώσιμες πηγές ενέργειας για να τις παρέχουμε ακόμη και σε άλλες βασικές υπηρεσίες, όπως νοσοκομεία, κατοικίες κ.λπ. οπότε δεν θα έπρεπε να δίνουμε προτεραιότητα σε μια πολυτελή μορφή μεταφοράς, όταν οι περισσότεροι άνθρωποι στον κόσμο (πάνω από το 80%) δεν έχουν μπει ποτέ σε αεροπλάνο και είναι αυτοί που υποφέρουν περισσότερο αυτή τη στιγμή.
Η σύντομη απάντηση είναι: δεν μπορεί να υπάρξει μια πραγματικά βιώσιμη αεροπορία για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου, αν όχι για όλη την καριέρα μου, στο πλαίσιο του προϋπολογισμού που απομένει για άνθρακα, στο πλαίσιο του ότι σίγουρα θα περάσουμε τους +1,5 βαθμούς Κελσίου. Αφού λύσουμε άλλα πολύ πιο σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, τότε ίσως μπορέσουμε να επανεξετάσουμε και τον τρόπο με τον οποίο μπορούμε να συνεχίσουμε να πετάμε στο μέλλον.
Αν δεν λάβουμε τα κατάλληλα μέτρα τώρα, τότε μπορεί, όχι μόνο να μην υπάρχει αεροπορική βιομηχανία στο μέλλον, αλλά ούτε καν ένας κατοικήσιμος πλανήτης…
Ποια είναι η γνώμη σας για την αντιστάθμιση του άνθρακα (carbon offset); Είναι κάτι που ωραιοποιεί μια αμαρτία ή πραγματικά ελαχιστοποιεί τη ζημιά;
Οι αντισταθμίσεις του άνθρακα είναι εξαιρετικά επικίνδυνες για πολλούς λόγους καθώς οδηγούν σε αρπαγή γης και έχει αποδειχθεί ότι είναι εντελώς αναποτελεσματικές. Είναι ένας δόλιος τρόπος – κατά τη γνώμη μου – εξαναγκασμού ενός ευαισθητοποιημένου καταναλωτή, κάποιου που νοιάζεται για τον πλανήτη μεν αλλά που μπορεί ακόμα να ταξιδεύει αεροπορικά, προφέροντας του την επιλογή να αντισταθμίσει το ανθρακικό του αποτύπωμα των αεροπορικών ταξιδιών του, ενώ τελικά αυτό είναι αναποτελεσματικό. Είναι μια εξαπάτηση αυτού του ατόμου, το οποίο στην πραγματικότητα προσπαθεί να κάνει κάτι καλό πληρώνοντας επιπλέον χρήματα, όταν στην πραγματικότητα, αυτό που κάνουν (η βιομηχανία) είναι ανεύθυνο και μια μορφή εταιρικού περιβαλλοντικού εγκλήματος. Επομένως, δεν πρέπει να αναγνωριστεί σε καμία περίπτωση η αντιστάθμιση του άνθρακα ως μέτρο μείωσης των επιπτώσεων. Χρειαζόμαστε πραγματικές απτές μειώσεις των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα και ο μόνος τρόπος για να το επιτύχουμε αυτό τώρα, είναι να μειώσουμε τον αριθμό των πτήσεων.
Έχεις οργανώσει κάπου μια μαζική φύτευση δέντρων προκειμένου να αντισταθμίσεις μέρος των εκπομπών διοξειδίου άνθρακα, που οφείλονται στην προηγούμενη εργασία σου ως πιλότος;
Η σύντομη απάντηση είναι όχι, διότι ακόμη και αν φυτεύαμε δέντρα για κάθε τόνο άνθρακα που έχει αφήσει ως αποτύπωμα κάθε άνθρωπος για τον υπόλοιπο της ζωής του, δεν υπάρχει αρκετός χώρος στον πλανήτη για να φυτευτούν όλα αυτά τα δέντρα. Πολλές εταιρείες όπως η Shell προσπαθούν να μας εξαπατήσουν λέγοντας ότι θα φυτέψουν ένα δάσος, ενώ εμείς συνεχίζουμε να καίμε ορυκτά καύσιμα… η Microsoft αντιστάθμισε στην πραγματικότητα τις εκπομπές της φυτεύοντας ένα δάσος, το οποίο αργότερα κάηκε στις πυρκαγιές που έλαβαν χώρα στη Βόρεια Αμερική. Οπότε, μόλις κατάλαβα την πραγματικότητα της κρίσης, έκανα αρκετές προσωπικές θυσίες…δεν χρειάζεται να γίνω και άγιος άνθρωπος… Μπορώ μόνο να προσπαθήσω να κάνω το καλύτερο δυνατό με τις δυνατότητες που έχω. Μέχρι στιγμής, νιώθω πως κάνω ό,τι μπορώ με βάση τα όρια της ψυχικής μου υγείας και έχοντας κι αυτά τα χρέη όμως παρ΄όλ’ αυτά είμαι αποτελεσματικός ως ακτιβιστής. Ασφαλώς, θα ήθελα πολύ να μετακομίσω στην επαρχία, να συμμετάσχω σε rewilding εγχειρήματα και φυσικά να φυτέψω μερικά δέντρα, άλλα μάλλον αυτό δε θα γίνει σε τέτοια κλίμακα ώστε να αντισταθμίσω ποτέ το ανθρακικό αποτύπωμα της ζωής μου, που δεν ξέρω καν πόσο είναι ακριβώς. Ξέρω όμως, ότι θα συνεχίσω να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ στο πλαίσιο των δυνατοτήτων που έχω, μέσα σε αυτό το σημερινό σύστημα που ζούμε, στο οποίο είμαστε όλοι ένοχοι, επειδή έχουμε γεννηθεί σε ένα σύστημα που εξαρτάται εγγενώς από τα ορυκτά καύσιμα.
Φυσικά αναγνωρίζω πως το ανθρακικό μου αποτύπωμα είναι πολύ μεγαλύτερο από οποιουδήποτε άλλου και γι’ αυτόν τον λόγο συνεχίζω να προσπαθώ να χτίζω σχέσεις αλληλεγγύης και ουσιαστικές σχέσεις με αδελφούς και αδελφές σε όλο τον κόσμο, που υποφέρουν περισσότερο και να «αποαποικιοποιήσω» το μυαλό μου, κατανοώντας τη σημασία της αποικιοκρατίας, ώστε να καταλάβω τις δικές μου προκαταλήψεις και να είμαι αποτελεσματικός σε αυτό που κάνω.
Σε ευχαριστώ Todd για το χρόνο σου απαντώντας στις ερωτήσεις. Σε ευχαριστώ που είχες το θάρρος να πραγματοποιήσεις αυτή τη ριζική αλλαγή στη ζωή σου και που μιλάς δυνατά. Εκτιμώ βαθειά τον αγώνα σου και σου εύχομαι τα καλύτερα.
Μετάφραση: Λαμπρινή Βαλδίρκα από την ομάδα Respond Crisis Translation