Στείρωση, στείρωση, στείρωση…. Τσιπάρισμα, τσιπάρισμα, τσιπάρισμα…
Ενέργειες πλήρως συμμορφωμένες με αυτό που απαιτεί η κοινωνία.
Ενέργειες σπισιστικές, καθώς κατοχυρώνει τον άνθρωπο ως ανώτερο ον.
Ενέργειες που έχει αποδεχτεί η κοινωνία ως σωστές καθώς το ΄΄πρόβλημα΄΄ των αδέσποτων έχει παραγίνει. Λέξεις που ακούς από το στόμα των φιλοζωικών οργανώσεων που μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’90 θανάτωνε τα ζώα επειδή δεν τα υιοθετούσε κανείς, λέξεις που ακούς από το στόμα του κυνηγού ,που έχει για χόμπι την δολοφονία, από το στόμα του κρεοπώλη που θησαυρίζει χύνοντας ποτάμια αίματος. Υπάρχει διαφορά; Καμία… το αποτέλεσμα είναι ίδιο… εξιλαστήριο θύμα τα μη ανθρώπινα ζώα.
Μπορώ να καταλάβω το τρόπο σκέψης σας, δεν τον υιοθετώ (κατ’ακρίβεια, τον σιχαίνομαι γιατί δεν έχει καθόλου ηθική) αλλά ο καθένας έχει δικαίωμα να πιστεύει ότι θέλει…….
Vegan τρόπος ζωής… να μην τρώμε, να μην ντυνόμαστε με οτιδήποτε προέρχεται από ζώο κ.α. Συμφωνώ απολυτά. Δεν συμμετέχω στο ολοκαύτωμα το όποιο δολοφονεί χιλιάδες μη ανθρώπινα ζώα καθημερινά.
Όλα τα παραπάνω όμως είναι ενέργειες αμυντικές… μας έχουν κάνει να πιστέψουμε ότι μονό αυτό μπορούμε να κάνουμε για να δείξουμε την αλληλεγγύη μας απέναντι στα μη ανθρώπινα ζώα. Ότι η μόνη υποχρέωση μας είναι η άμυνα.
Άμυνα, άμυνα, άμυνα…
Τα χρόνια περνούν, τα μη ανθρώπινα ζώα δεν αποκτούν ποτέ το δικαίωμα να ζουν έτσι όπως πραγματικά τους αξίζει και όλοι μέσα από τα ΄΄επαναστατικά΄΄ social media – “αγωνιζόμαστε” με αναρτήσεις και φωτό στειρωμένων ζώων, τσιπαρισμένων ζώων, μπλουζάκια vegan, κούπες vegan, χριστουγεννιάτικα μπαζαρ vegan, φιλοζωικά μπαζαρ που σκοπό έχουν την ενίσχυση του σωματείου για τους επομένους 10,20,30 ακρωτηριασμούς γεννητικών οργάνων, για τα φαρμακα (τα οποία για να παραχθούν, έγιναν πειράματα σε άλλα μη ανθρώπινα ζώα) που πρεπει να δώσουμε σε κάποια ζώα αφού αρρωσταίνουν (πώς να μην αρρωστήσουν έτσι όπως ζουν και με αυτά που τρώνε) και όλοι καταλήγουμε να έχουμε κοροϊδέψει τους εαυτούς μας στο τέλος της ημέρας, να υποκρινόμαστε ότι αγαπάμε τα ζώα, να κοροϊδεύουμε την συνείδησή μας, να καλύπτουμε τις ανασφάλειες μας, αλλά και η επομένη μέρα που θα ξημερώσει γι’ αυτά, θα είναι μαρτύριο…δεν αλλάζει τίποτα..
Μόνο για ένα πράγμα δεν ακούς να μιλαει κάνεις. Για την ΚΑΤΟΧΗ. Για την κατοχή των πλασμάτων από το ανώτερο ον. Πώς θα έρθει η απελευθέρωση των ζωών, όταν τα κατέχουμε; Όταν για να βγει βόλτα ένας σκύλος πρέπει να τον κρατάμε με λουρί, για ποια απελευθέρωση μιλάμε; Και τελικά από ποιον θέλουμε να απελευθερώσουμε τα τετράποδα πλάσματα; Από αυτούς που τα δολοφονούν ώστε να πλουτίσουν; Από αυτούς που τα δολοφονούν γιατί το έχουν για χόμπι; Από αυτούς που τα δολοφονούν για να τα φορέσουν;
Πρέπει πρώτα να απελευθερωθεί από έμενα. Που το κατέχω γιατί μου προσφέρει συντροφιά. Εκμετάλλευση είναι και αυτό. Ένα μικρό είδος δολοφονίας. Δεν συγκρίνω τον εαυτό μου με τους δολοφόνους. Τα αισθήματά μου είναι αγνά και γεμάτα αγάπη. Αλλά ας το παραδεχτώ. Τα εκμεταλλεύομαι και εγώ. Τα χρησιμοποιώ προς όφελος μου.
Από εκεί πρέπει πρώτα να ξεκινήσουμε αν θέλουμε κάποια στιγμή να απελευθερωθούν. Από το να μην τα κατέχουμε…
Θανάσης Παπαδόπουλος