Η ανακάλυψη της συστηματοποιημένης αγριότητας
Όπως πολλοί άλλοι που έχουν κάνει αυτό το ταξίδι πριν από μένα, έτσι κι εγώ, όταν ανακάλυψα τον συστηματοποιημένο βασανισμό και την αγριότητα μέσα στη σύγχρονη κοινωνία μας, έφριξα.
Το ταξίδι μου στον βιγκανισμό προέκυψε όταν ξαφνικά άνοιξαν τα μάτια μου και συνειδητοποίησα την τεράστια κλίμακα της κακοποίησης των ζώων μέσα στο βιομηχανικό μας σύστημα. Μου ήταν σχεδόν αδύνατο να το χωνέψω και, πιθανότατα, ήταν ένα από τα πιο οδυνηρά πράγματα που έχω βιώσει ποτέ.
Έμεινα άναυδη όταν συνειδητοποίησα ότι περίπου 150 δισεκατομμύρια ζώα σκοτώνονται κάθε χρόνο για μόλις 7,5 δισεκατομμύρια ανθρώπους. Αυτά τα ζώα είναι απλώς γρανάζια στον μηχανισμό των επιχειρήσεων, οι οποίες τα βλέπουν μόνον ως μονάδες παραγωγής και κέρδους.
Η πραγματικότητα που αντιμετώπισα ήταν πράγματι μια δυστοπία, δηλαδή «ένα φανταστικό μέρος ή κατάσταση, όπου τα πάντα είναι δυσάρεστα ή μοχθηρά, συνήθως απολυταρχικά ή περιβαλλοντικά υποβαθμισμένα» (Wikipedia). Παρ’ όλα αυτά, η βιομηχανική κακοποίηση των ζώων δεν είναι φανταστικό μέρος ή κατάσταση. Είναι πραγματικότητα και, επίσης, η πλειονότητα των ανθρώπων συνεργούν σ’ αυτήν, μέσα από τις καθημερινές καταναλωτικές επιλογές τους.
Όσο περισσότερο έψαχνα, τόσο περισσότερο απελπιζόμουν. Μια ακόμα υπάρχουσα πραγματικότητα ήταν το ότι η ενθάρρυνση των ανθρώπων να μην συμμετέχουν σ’ αυτή τη συνομωσία της εκμετάλλευσης των ζώων συχνά αντιμετωπιζόταν με χλευασμό, αντίσταση, κριτική ή αδιαφορία.
Κραυγές του τύπου: «Είναι επιλογή μου να τρώω αυτό που θέλω!» έκαναν την καρδιά μου να βουλιάζει, συνειδητοποιώντας ότι εκείνοι που το έλεγαν αυτό βρίσκονταν σε μια κατάσταση που έμοιαζε με ύπνωση και αποτελούσαν κομμάτια αυτού του τεράστιου μηχανισμού. Δεν μπορούσα να ξεφύγω από τις συχνές υπενθυμίσεις του σπισισμού, καθώς έβλεπα τους άλλους να τρώνε ζώα ή τις εκκρίσεις τους, να φοράνε ζώα, να κάθονται σε έπιπλα φτιαγμένα από δέρματα ζώων, να χρησιμοποιούν καλλυντικά και προϊόντα για το σπίτι που περιείχαν ζωικά προϊόντα ή ήταν δοκιμασμένα πάνω σ’ αυτά.
Αυτή η συλλογική σκευωρία της κακοποίησης ήταν τόσο τρομακτική που ένιωθα πως δεν υπήρχε τρόπος διαφυγής. Ήταν σαν αυτή η σκευωρία που είχε ως στόχο την επιδίωξη του κέρδους με οποιοδήποτε τίμημα, να μην μπορούσε να αποφευχθεί με το να πας κάπου αλλού ή να αγοράσεις κάτι άλλο. Ακόμα κι αν εγώ επέλεγα να αγοράζω και να δρω διαφορετικά, οι άλλοι γύρω μου θα συνέχιζαν να υποστηρίζουν αυτή τη δυστοπία. Ήταν εκεί, μπροστά στα μάτια μου, και απ’ ότι φαινόταν δεν συνειδητοποιούσαν το μέγεθος της απάτης.
Το υπαρξιακό άγχος ενός βίγκαν
Οι άνθρωποι που έχουν κάνει αυτή την ανακάλυψη μπορούν να κατανοήσουν αυτό το επίπεδο υπαρξιακού άγχους. Το υπόβαθρο που είχα ως υπαρξιακή ψυχοθεραπεύτρια και ψυχολόγος, μού είχε δώσει ήδη μια βαθιά κατανόηση των επιλογών της ζωής και της επιρροής αυτών πάνω στην ανθρώπινη ψυχή.
Παρ’όλα αυτά, αντίθετα από αυτό το πολύ προσωπικό ταξίδι που κάνουμε όλοι μας για να ανακαλύψουμε το δικό μας νόημα, έφτασα να συνειδητοποιήσω ότι ένας βίγκαν δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτό το άγχος, χρησιμοποιώντας περισπασμούς ή προσπαθώντας να δημιουργήσει κάποιο νόημα στη ζωή του. Πιστεύω ότι αυτό συμβαίνει επειδή δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από την καθημερινή υπενθύμιση της δυστοπίας και την ακούσια συνομωσία των μη-βίγκαν στην αγριότητα κατά των ζώων.
Οι μη-βίγκαν συνωμοτούν στην αγριότητα αθέλητα, ακούσια, μέχρι τη στιγμή που ένας βίγκαν τους συμβουλεύει σχετικά με αυτό. Ένας βίγκαν που μιλάει γι’ αυτά τα ζητήματα σε κάποιον, ο οποίος στη συνέχεια δε γίνει βίγκαν, πιστεύει ότι αυτό το άτομο είτε συμφωνεί με την αγριότητα, είτε δεν πιστεύει αυτά που συμβαίνουν, είτε αδιαφορεί γι αυτά. Είτε έτσι, είτε αλλιώς, ο βίγκαν ξέρει ότι ο μη-βίγκαν τώρα έχει τη γνώση, αλλά επιλέγει να συνεχίσει να συμμετέχει σ’ αυτή τη συνομωσία.
Έτσι, λέει ότι οι φίλοι του ή η οικογένειά του δεν τον καταλαβαίνει. Ίσως και να πιστεύει ότι οι μη-βίγκαν δηλώνουν πως:
• Η αγριότητα και η εκμετάλλευση των ζώων είναι αποδεκτή.
• Δεν θέλουν ή δεν μπορούν να καταλάβουν το ψυχολογικό τραύμα του βίγκαν ή
• Δεν πιστεύουν ότι η αγριότητα κατά των ζώων είναι τόσο εκτεταμένη όσο λένε οι βίγκαν.
Βιστοπία
Το υπαρξιακό άγχος για έναν βίγκαν είναι κάτι που εγώ ονομάζω βιστοπία, η «υπαρξιακή κρίση που βιώνεται από τους βίγκαν, η οποία προκύπτει από τη συνειδητοποίηση αυτής της υπνωτισμένης συνομωσίας σ’ ένα δυστοπικό κόσμο. Είναι η συνειδητοποίηση της άπληστης, πανταχού παρούσας εκμετάλλευσης των ζώων και του σπισισμού σε μία σύγχρονη δυστοπία.»
Εάν έχετε τα παρακάτω συμπτώματα, πιθανότατα κι εσείς να πάσχετε από βυστοπία:
• Θυμός
• Έντονη θλίψη για την τεράστια και τόσο διαδεδομένη κακοποίηση των ζώων
• Απογοήτευση που δεν μπορείς να ξυπνήσεις τους ανθρώπους από την κατάσταση ύπνωσης
• Αισθήματα αποξένωσης από τους μη-βίγκαν
• Μοναξιά μέσα σε ομάδες στις οποίες παλιά ένιωθες ότι ανήκεις
• Απελπισία και απογοήτευση ότι τα πράγματα δεν θα αλλάξουν ποτέ
• Αδυναμία να προκαλέσεις αλλαγή σε παγκόσμιο επίπεδο
Υπάρχει θεραπεία για την βιστοπία?
Η θεραπεία για τη βιστοπία είναι ένας βίγκαν κόσμος που απλώνεται πέρα από τη μη-εκμετάλλευση των ζώων και συμπεριλαμβάνει και την μη-εκμετάλλευση των ανθρώπων.
Η εκμετάλλευση των ανθρώπων θα υπάρχει πάντοτε όσο παραμένουμε κομμάτια ενός μηχανισμού που μας κρατά σε κατάσταση ύπνωσης μέσα στην οποία ούτε καν αμφισβητούμε την κακοποίηση. Αυτό μπορεί να ακούγεται σαν μια ακατόρθωτη Ουτοπία. Παρ’ όλα αυτά, όλα τα θετικά βήματα στην ανθρώπινη ιστορία ξεκινούν από ανθρώπους οι οποίοι ενώνονται και διατηρούν ένα όραμα που είναι πολύ διαφορετικό από την τωρινή τους πραγματικότητα.
Χρειάζονται ηγέτες να μοιραστούν αυτό το όραμα και να κάνουν τις πεποιθήσεις τους πράξεις, έτσι ώστε και οι άλλοι να πουν, «Όντως μπορούμε να κάνουμε καλύτερα πράγματα και θα τα κάνουμε!» Οι βίγκαν είναι οι νέοι ηγέτες στη δημιουργία αυτού του γενναίου, καινούριου κόσμου και ο καθένας από εμάς πρέπει να φανεί αντάξιος της πρόκλησης και να σταθεί στη σωστή πλευρά της ιστορίας. Μαζί μπορούμε να δημιουργήσουμε έναν κόσμο στον οποίο όλοι θέλουμε να ανήκουμε και στον οποίο όλα τα όλα τα συναισθανόμενα πλάσματα θα αντιμετωπίζονται με σεβασμό και ευγένεια.
Μετάφραση: Σάτυα Κασίμη