«Δεν μπορείς να κατηγορήσεις τους εργάτες – είναι απλά μέρη ενός συστήματος που ικανοποιεί τη ζήτηση»
Πολλοί βίγκαν έχουν μία ιδέα για τους εργάτες σφαγείων – ότι είναι όλοι τέρατα και ψυχοπαθείς – αλλά δεν είναι έτσι.
Πέρασα ένα μικρό διάστημα εργαζόμενος σε σφαγείο πριν αρκετά χρόνια. Είναι πολύ σημαντικό να πω ότι δεν είναι κάτι που έκανα από επιλογή. Δεν είμαι σίγουρος ότι υπάρχει κανείς που θα έκανε κάτι τέτοιο από επιλογή – ίσως ορισμένοι άνθρωποι μόνο.
Για πολλούς ήταν μία απαίσια εμπειρία και στην προσπάθειά τους να την αντιμετωπίσουν παρεκτρέπονταν ή δοκίμαζαν να απευαισθητοποιηθούν.
Ο ανυπόφορος πόνος με τον οποίο βρίσκεσαι αντιμέτωπος κάθε στιγμή, οι βίαιες και επικίνδυνες συνθήκες – όλα αυτά με τραυμάτισαν.
Και φυσικά, ήταν χειρότερο για τα ζώα. Είδα την κόλαση με τα μάτια μου.
Αίμα
Ένα πράγμα που σου μένει – ένα πράγμα που δεν μπορείς να καταλάβεις εκτός κι αν έχεις βρεθεί εκεί – είναι η μυρωδιά. Το αίμα, με την τόσο δριμεία, έντονη μυρωδιά του, δίνει την αίσθηση ότι ταξιδεύει μέσα στη μύτη σου και παραμένει εκεί.
Ο φόβος έχει δική του μυρωδιά. Δεν είναι κάτι που μπορώ να περιγράψω, αλλά ακόμα και τώρα θα το αναγνώριζα.
Είναι δύσκολο και από σωματικής απόψεως.
Αυτά τα ζώα ξέρουν τι τους μέλλει, και πιστέψτε με, παλεύουν ενάντια στο θάνατο με κάθε ίνα της ύπαρξής τους.
Οι πιθανότητες είναι εναντίον τους – είναι μία μάχη που δεν θα κερδίσουν ποτέ.
Ρουτίνα
Όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με τέτοιου είδους τρόμο, σχεδόν αναισθητοποιείσαι.
Μετά από κάποιο καιρό, το σκότωμα έγινε ρουτίνα. Ήταν απλά κάτι που έκανες. Απλά προσπαθούσες να το μπλοκάρεις από το μυαλό σου και να το αντιμετωπίσεις σαν κάτι μηχανικό.
Δεν μπορούσα με τίποτα να σκεφτώ το ζωντανό άτομο μπροστά μου, έπρεπε απλά να κάνω τη δουλειά μου και να φύγω.
Αλλά μετά την πρώτη μου μέρα, δεν έφαγα ποτέ ξανά άλλο ζώο. Σύντομα μετά από αυτό έγινα βίγκαν. Δεν ήταν συνειδητή απόφαση, απλά συνέβη – και πλέον δεν μπορώ να γυρίσω πίσω.
Σκότωμα
Φυσικά, δεν δουλεύεις πάντα σε αυτό που ορισμένοι αποκαλούν «κλοιό θανάτου». Υπάρχουν διαφορετικά μέρη των εγκαταστάσεων και κάθε ένα από αυτά είναι απαίσιο.
Μπορεί να μη σκοτώνεις κάθε ζώο, αλλά τα στέλνεις στο θάνατό τους ή χειρίζεσαι τα πτώματά τους λίγο μετά.
Δούλευα με κότες. Δεν ξέρω πως θα ήταν να – και αυτή είναι η λέξη που χρησιμοποιούν κάποιοι – «επεξεργαστώ» μεγαλύτερα ζώα όπως γουρούνια ή αγελάδες.
Το χειρότερο ήταν να βλέπεις αυτά τα καημένα, αθώα ζώα και να ξέρεις τι πρόκειται να τους συμβεί. Όλες τους οι ζωές ήταν μιζέρια και τώρα θα πέθαιναν βίαια και τρομακτικά σε ένα κρύο, βάρβαρο μέρος.
Ψυχολογικό κόστος
Όλο αυτό είχε μεγάλη επιρροή πάνω μου. Αν ακούσω μη-βίγκαν να συζητούν για ανθρώπους σε σφαγεία, με εξοργίζει. Να τους αποκαλούν τέρατα και να λένε ότι αυτοί δεν θα μπορούσαν να το κάνουν.
Ναι, υπήρχαν μερικοί απαίσιοι χαρακτήρες, αλλά κυρίως υπήρχαν άτομα σαν εμένα.
Είχα αυτοκτονικές σκέψεις από τις ενοχές. Το ονειρεύομαι ακόμα και τώρα και δεν μπορώ να αντικρίζω νεκρά ζώα συσκευασμένα στο σουπερμάρκετ.
Αν θες να φας οποιοδήποτε ζωικό προϊόν, ένα ζώο πρέπει να πεθάνει. Μπορεί να μην πατάς εσύ τη σκανδάλη, αλλά μη γελιέσαι, είσαι υπεύθυνος για το θάνατό του.
Το σύστημα
Όλα είναι σύστημα. Ως εργάτης, ήμουν μέρος αυτού του συστήματος.
Οι περισσότεροι ήταν σαν κι εμένα, δεν ήθελαν να βρίσκονται εκεί, αλλά δεν είχαν άλλη επιλογή. Οι άνθρωποι χρειάζονται ένα κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι τους και φαγητό για να φάνε.
Ναι, σκότωσα ζώα – περισσότερα από ότι μπορώ να υπολογίσω. Αλλά έχω περισσότερο αίμα στα χέρια μου από ότι ένας μη-βίγκαν;
Θα έλεγα όχι. Προσφορά και ζήτηση. Όσο οι άνθρωποι συνεχίζουν να τρώνε ζώα, κάποιος πρέπει να τα σκοτώνει.
Και σκεφτείτε το εξής όταν πέφτετε με τα μούτρα στο ψητό: δεν ακούσατε τις βασανισμένες κραυγές αυτών των ζώων. Δεν τα είδατε να πολεμούν με κάθε ίχνος της δύναμής τους για να παραμείνουν ζωντανά. Δεν καθαρίσατε το αίμα τους από το δάπεδο του εργοστασίου.
Εγώ το έκανα και οι ενοχές θα με στοιχειώνουν για πάντα.
Μετάφραση: Ίρις – Αγάπη Σουσούνη