Πρώην εργαζόμενοι σε κτηνοτροφικές μονάδες που έγιναν βίγκαν ακτιβιστές

Ο συγγραφέας και ρεπόρτερ σφαγείων Upton Sinclair κάποτε έγραψε: «Είναι δύσκολο να κάνεις έναν άνθρωπο να καταλάβει κάτι, όταν ο μισθός του βασίζεται στο να μην το καταλάβει». Ωστόσο, αν και δύσκολο, δεν είναι ακατόρθωτο. Οι περιπτώσεις που ακολουθούν είναι μια ελπιδοφόρα απόδειξη για το ότι ακόμα και αυτοί που θα είχαν το μεγαλύτερο κόστος από την παύση της εκμετάλλευσης των ζώων έχουν την ικανότητα να είναι γενναίοι και να νοιάζονται αρκετά για να το κάνουν.

1. Jan Gerdes, πρώην κτηνοτρόφος για παραγωγή γαλακτοκομικών προϊόντων, Γερμανία

Το Hof Butenland είναι ένα καταφύγιο ζώων φάρμας στη Βόρεια Γερμανία, που ιδρύθηκε από τον Jan Gerdes και την Karin Mück. O Jan ήταν κτηνοτρόφος για πολλά χρόνια, αλλά ύστερα από αλλαγές στον τρόπο σκέψης του, στις οποίες συμπεριλαμβάνεται και η απόφαση να γίνει vegan, μετέτρεψε τη φάρμα του σε καταφύγιο και ορκίστηκε να αφιερώσει το υπόλοιπο της ζωής του στη φροντίδα των ζώων «φάρμας» και να προσπαθήσει να δώσει τέλος στην εκμετάλλευσή τους. Μιλώντας για τα ζώα που κάποτε χρησιμοποιούσε, έτρωγε και έστελνε για σφαγή, ο Jan λέει:

«Πριν, αρνιόμουν ότι τα συμπαθώ. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος. Ήθελα να βγάζω χρήματα για να ζήσω. Και τώρα είναι περισσότερο σαν σύντροφοι. Είσαι χαρούμενος, μιλάς, τους μιλάς. Μιλάς σε μια αγελάδα, όπως μιλάς σε ένα γουρούνι, ή μια γάτα ή ένα σκύλο. Δε βλέπω καμία διαφορά. Όλα έχουν τα χαρακτηριστικά τους και χαίρονται όταν τους μιλάω – και μου λένε κι εκείνα κάτι. Πραγματικά, είναι ένας υπέροχος τρόπος συντροφικής ζωής.»

Μπορείτε να μάθετε περισσότερα για το Hof Butenland στο website καθώς και στην ταινία, Live and Let Live, ένα δυνατό νέο ντοκιμαντέρ που εξερευνά τη σχέση μας με τα ζώα «φάρμας», την ιστορία του βιγκανισμού, τους ηθικούς, περιβαλλοντικούς λόγους, αλλά και τους λόγους υγείας που παρακινούν τους ανθρώπους να γίνουν βίγκαν. (Ίσως επίσης θυμάστε το Hof Butenland ως το σπίτι του πιο χαρούμενου μοσχαριού στον κόσμο.)

2. Michelle, πρώην κτηνοτρόφος, Ισραήλ

Η Michelle είναι πρώην κτηνοτρόφος και εργαζόταν σε φάρμες γαλακτοκομικής παραγωγής για 15 χρόνια. Όσον αφορά τη βιομηχανία, λέει: «Είναι απατηλό μέρος. Μόνο όσοι βρίσκονται μέσα το γνωρίζουν αυτό. Δε μιλάω για επίσκεψη μιας ώρας στη φάρμα… Όποιος είναι πραγματικά μέσα, γνωρίζει τι είδους μέρος είναι. Είναι κόλαση. Υπάρχει φοβερός βασανισμός εκεί… Τα ουρλιαχτά των μανάδων…. Ακόμα ακούω τον ήχο. Δε θα εξαφανιστεί ποτέ. Ακόμα τον σκέφτομαι. Σήμερα είμαι μητέρα, και αναρωτιέμαι πως οι άνθρωποι που λένε πως αγαπάνε τα ζώα δεν το βλέπουν. Δεν το καταλαβαίνουν. Εν συντομία, ήμουν πολύ κακός άνθρωπος. Απαίσιος άνθρωπος. Και νομίζω ότι ακόμα είμαι, μέχρι σήμερα. Οτιδήποτε έχει να κάνει με φάρμες και βιομηχανίες γάλακτος είναι δύσκολο για μένα. Βρίσκομαι ακόμα σε κατάσταση άρνησης σχετικά με το γεγονός πως υπήρξα κτηνοτρόφος. Τώρα όταν κοιτάζω τα μοσχαράκια στα μάτια, ή τις αγελάδες, απλά δεν ξέρω τι να τους πω. Όλη η θλίψη που τους προκάλεσα είναι για πάντα χαραγμένη στην καρδιά μου. Δεν έχω ιδέα πόσες μητέρες και μωρά έβαλα στο φορτηγό για το σφαγείο. Πόσες μητέρες έμειναν χωρίς τα μωρά τους. Και μετά έκλαιγαν και τα φώναζαν. Φωνάζουν συνεχώς. Αν κάποιος άγγιζε την κόρη μου ή το γιο μου… Δεν ξέρω τι να πω, και μόνο η σκέψη με τρομάζει. Όταν δούλευα στη φάρμα, δεν έβλεπα κανένα πρόβλημα σε αυτό. Καυτηρίαζα κέρατα. Έστελνα μητέρες και τα μωρά τους στο σφαγείο. Χώριζα μωρά από τις μητέρες τους. Και παραδόξως, δεν έβλεπα τίποτα λάθος σε όλο αυτό.

Το σημαντικότερο για μένα τώρα είναι να ενημερωθεί ο κόσμος για το τι συμβαίνει στις φάρμες. Και να σταματήσει να τρώει ζώα και να πίνει το γάλα τους. Να επιλέξει να γίνει vegan.

3. Chris Mills, πρώην κτηνοτρόφος, Η.Π.Α

O Chris Mills δούλευε σε φάρμες παραγωγής γάλατος για 20 χρόνια. Πέρασε πάνω από 20 χρόνια δουλεύοντας σε φάρμες στο Οντάριο πριν γίνει vegan. Αν και τακτικός κυνηγός, κατέληξε να παντρευτεί με χορτοφάγο λίγο μετά τα τριάντα του χρόνια, όταν επίσης ξεκίνησε να δουλεύει στην κατασκευή αυτοκινητόδρομων. Οι συζητήσεις με τη σύζυγό του φύτεψαν τον πρώτο σπόρο, αλλά ο Chris θεωρεί ως καθοριστική στιγμή την ημέρα που ένα φορτηγό που μετέφερε γουρούνια στο σφαγείο σταμάτησε κοντά στο σημείο όπου δούλευε στο δρόμο. Όπως γράφει: «Είχε γίνει ένα σοβαρό ατύχημα λίγο πιο πάνω από το σημείο που δουλεύαμε. Η θερμοκρασία ήταν -34 c και η κίνηση είχε σταματήσει. Δούλευα με ένα μηχάνημα εκείνη τη μέρα, και είχα ανάψει τη θέρμανση. Η κίνηση είχε σταματήσει εντελώς.

Κοίταξα δίπλα μου στον αυτοκινητόδρομο και υπήρχε ένα φορτηγό που μετέφερε γουρούνια στο Κεμπέκ. Εκείνη ήταν η μέρα που έκανα τη σύνδεση. Κοίταξα εκείνα τα καημένα ζώα στα μάτια και ήξερα ότι όδευαν προς το θάνατό τους. Είχε -36c και ήταν ξεπαγιασμένα! Το δέρμα τους ήταν κόκκινο και μπορούσες να δεις πάγο στα πρόσωπα μερικών. Η καρδιά μου βούλιαξε. Ένιωσα τόσο άσχημα για αυτά, που είπα στον εαυτό μου ‘ως εδώ! Δε θα βλάψω ξανά άλλο πλάσμα!’ Ποτέ δεν άλλαξα γνώμη.

Ύστερα από αυτό, ούτε για μια φορά δε σκέφτηκα πως θα ήταν δύσκολο να γίνω βίγκαν και να εγκαταλείψω όλα τα κρέατα και τα τυριά. Μου αρέσει να μαγειρεύω και προσπαθώ να εμνεύσω και να δείξω στον κόσμο ότι το βίγκαν φαγητό είναι πεντανόστιμο και όμορφο. Η σύζυγός μου, η κόρη μου κι εγώ είμαστε βίγκαν για μια ζωή! Επίσης έχουμε τρεις σκύλους και ναι, ακολουθούν κι εκείνοι χορτοφαγική διατροφή.»

Το 2015 ο Chris και η σύζυγός του, Kim, προσάρμοσαν τη μικρή τους ιδιοκτησία ώστε να γίνει ένα μικρό καταφύγιο ζώων, το The Grass Is Greener Farm Sanctuary. Αυτή τη στιγμή, εστιάζουν ιδιαίτερα στη διάσωση κουνελιών από τη βιομηχανία κρέατος.

4. Harold Brown, πρώην κτηνοτρόφος βοοειδών και γαλακτοκομικών προϊόντων, Η.Π.Α

Ο Harold Brown είναι πρώην κτηνοτρόφος βοοειδών και γαλακτοκομικών προϊόντων στο Μίσιγκαν και πέρασε πάνω από τη μισή του ζωή ασχολούμενος με τη γεωργία. Ύστερα από μια προσωπική κρίση υγείας, η οποία τον ανάγκασε να αντιμετωπίσει την καρδιοπάθεια στην οικογένειά του, έγινε βίγκαν. Το γεγονός πως ήταν απόλυτα υγιής με βίγκαν διατροφή τον οδήγησε στην επανεξέταση όλων των προηγούμενων απόψεών του σχετικά με τη βρώση ζώων, και σύντομα πείσθηκε πως η εκμετάλλευση και η θανάτωση ζώων με σκοπό την τροφή είναι ανήθικη. Τώρα είναι βίγκαν ακτιβιστής, ο ιδρυτής του Farm Kind και συμμετέχει στο ντοκιμαντέρ Peaceable Kingdom.

, Όταν ρωτήθηκε για τη λεγόμενη ανθρώπινη (humane) κτηνοτροφία, ο Harold έγραψε:

«Συχνά ακούω τη λέξη ‘ανθρωπιστικό’ να χρησιμοποιείται σε συνάφεια με το κρέας, τα γαλακτοκομικά , τα αυγά και άλλα προϊόντα… Πάντα το έβρισκα περίεργο αυτό, διότι σύμφωνα με τη δική μου αντίληψη, ανθρωπιστική είναι μια ενέργεια που γίνεται με καλοσύνη, τρυφερότητα και φιλευσπλαχνία. Ως πρώην κτηνοτρόφος, μπορώ να πω ότι αν και είναι αλήθεια ότι μπορείς να φερθείς καλά σε ένα ζώο φάρμας και να του δείξεις στοργή, η συμπόνοια είναι τελείως άλλο πράγμα.

Δε σκεφτόμουν δεύτερη φορά τα όσα έκανα στη φάρμα: μεταφορά βοοειδών, ευνουχισμοί, αφαίρεση κεράτων, και αρκετές σφαγές.

Σήμερα αναρωτιέμαι, και από την οπτική γωνία του παλιού εαυτού μου, και από του νέου, τι σημαίνει ‘ανθρωπιστικό’, με τον τρόπο που η συγκεκριμένη λέξη χρησιμοποιείται; Ο παλιός εαυτός μου λέει, ‘Αυτή είναι παράταιρη λέξη για να συσχετίσει κανείς με κρέας, γαλακτοκομικά και αυγά, αλλά αν αυτό βοηθήσει στην αύξηση των πωλήσεων, γιατί όχι;’. Ο νέος μου εαυτός ρωτά ‘Παλιά, μπορούσα να τρέφω ζώα με καλοσύνη και στοργή, και το έκανα, αλλά με ποιο τρόπο τους έδειχνα έλεος;’ Έλεος – ένα μοναδικό ανθρώπινο χαρακτηριστικό, που μας αποτρέπει από το να προκαλέσουμε κακό.»

-Διαβάστε περισσότερα από τον Harold Brown εδώ και δείτε την ιστορία του στην ταινία Peaceable Kingdom: The Journey Home.

5. Καταφύγιο στο Soledad, πρώην κτηνοτρόφοι στην παραγωγή κατσικίσιου γάλατος, Η.Π.Α

Τον Ιούλιο του 2015, έπειτα από 20 χρόνια διατήρησης μιας φάρμας με κατσίκες, για παραγωγή γαλακτοκομικών προϊόντων και μιας βραβευμένης εταιρείας τυριού, η Carol και ο Julian Pearce αποφάσισαν να γίνουν βίγκαν. Οι ιδιοκτήτες του The Sanctuary at Soledad Goats στην Καλιφόρνια ανακοίνωσαν πως θα σταματούσαν να εκτρέφουν κατσίκες για γαλακτοκομικά προϊόντα και θα ξεκινούσαν να παρασκευάζουν τυριά από κάσιους, χωρίς ζωικά παράγωγα.

Σε μία συνέντευξη, το ζευγάρι είπε τα παρακάτω, όταν ρωτήθηκε για ποιο λόγο αποφάσισαν να αρχίσουν να φτιάχνουν plant-based τυρί ύστερα από 20 χρόνια παραγωγής βραβευμένου τυριού από κατσικίσιο γάλα:

«Αποφασίσαμε πως δε μπορούσαμε να έχουμε καταφύγιο και την ίδια στιγμή να φέρνουμε τόσα μωρά στον κόσμο κάθε χρόνο… Πάντα φερόμασταν με αγάπη και σεβασμό. Οποιοσδήποτε επισκεφθεί τη φάρμα μπορεί να το δει αυτό. Αλλά το να έχουμε φάρμα παραγωγής γάλατος δε βοηθάει στη λύση του προβλήματος, το αντίθετο. Δε θέλουμε να είμαστε μέρος του προβλήματος, θέλουμε να είμαστε μέρος της λύσης… Τώρα, που δεν αναπαράγουμε ζώα, μπορούμε να σώζουμε ζώα από τη βία, και όχι να τη συντηρούμε με το να φέρνουμε περισσότερα στον κόσμο.

[Επομένως, τώρα] το τυρί μας είναι φτιαγμένο από ξηρούς καρπούς και γάλα προερχόμενο επίσης από ξηρούς καρπούς. Μιμούμαστε την ποιότητα του τυριού που παράγαμε με επιτυχία χρησιμοποιώντας κατσικίσιο γάλα – απαλή υφή, φρέσκα συστατικά… και φτιαγμένο με  φροντίδα, σταθερότητα και ζήλο. Μέχρι τώρα, τα δοκιμαστικά δείγματά μας είχαν πολύ καλή αποδοχή και πολλοί άνθρωποι μας λένε πως θα συνεχίσουν να αγοράζουν τα προϊόντα μας στη φυτική έκδοσή τους. Αυτό είναι απίστευτα ενθαρρυντικό για εμάς.»

Εκτός από τη φροντίδα των ζώων του κοπαδιού που προηγουμένως χρησιμοποιούσαν για παραγωγή γάλακτος, οι Pearces διασώζουν και κακοποιημένα, εγκαταλελειμμένα ή παραμελημένα ζώα, όπως κατσίκες, αγελάδες, άλογα, γουρούνια, κότες, πάπιες, σκύλους και γάτες. Τα φυτικά τυριά τους είναι διαθέσιμα στους πελάτες εντός των Η.Π.Α μέσω online παραγγελίας στο  website του καταφυγίου.

6. Cher Ezell, πρώην κτηνοτρόφος γαλακτοκομικής παραγωγής, Η.Π.Α

Η Cheri Ezell εργαζόταν ως κτηνοτρόφος όταν συνάντησε το σύζυγό της, τον Jim Vandersluis, επίσης κτηνοτρόφο στη γαλακτοκομική παραγωγή.

Γράφει: «Μια μέρα μπήκα στη στάνη την ώρα που [ο Jim] άρμεγε και πρόσεξα ένα εμφανώς άρρωστο θηλυκό μοσχάρι. Όταν ρώτησα τι θα της συνέβαινε, εκείνος μου είπε πως ανεξάρτητα από την ασθένειά της, θα την έστελναν στον αρμόδιο του σφαγείου για να πουληθεί για κρέας. Έμαθα πως οι αγελάδες πρέπει να γονιμοποιούνται κάθε χρόνο για να συνεχίσουν να παράγουν γάλα, και πως τα μοσχαράκια τους απομακρύνονται από αυτές λίγο μετά τη γέννα – είναι τυχερά αν πάρουν colostrum  από τη μητέρα τους, το οποίο είναι το πρώτο γάλα, που είναι σημαντικό για την επιβίωσή τους. Ενώ κρατάνε ορισμένα από τα μοσχαράκια για να αντικαταστήσουν τις μεγαλύτερες αγελάδες, τα περισσότερα στέλνονται για σφαγή ή άλλες διεργασίες. Πρόκειται για μια πολύ σύντομη, και όχι ευχάριστη ζωή.

Οι ήχοι που παράγουν η μητέρα και το μωρό καθώς δένονται συναισθηματικά είναι μια μικρή μόνο πτυχή της συναισθηματικής ζωής που εμείς οι άνθρωποι καταστρέφουμε. Η μητέρα αποζητά το μωρό της για μέρες, αφού το αποχωριστεί. Πώς κάτι τέτοιο ονομάζεται ‘ανθρώπινο’;

Με τον καιρό, η συνείδησή μας δε μας επέτρεπε να συνεχίσουμε να αρμέγουμε τις αγελάδες μας με σκοπό την παραγωγή γαλακτοκομικών προϊόντων. Αντί για αυτό, μεγαλώσαμε το κοπάδι με τις κατσίκες μας και αρχίσαμε να πουλάμε κατσικίσιο γάλα. Σκέφτηκα ότι ίσως αυτό ήταν μια εναλλακτική λύση – θα μπορούσα να έχω τα ζώα και το γάλα, και τα μωρά θα ήταν κατοικίδια…. Μα και πάλι, έπρεπε να έχουμε ένα εισόδημα, και σύντομα συνειδητοποίησα ότι δε θα μπορούσα να βγάζω αρκετά χρήματα από την ποσότητα γάλατος που παραγόταν και να έχω τα μωρά σαν κατοικίδια. Υπήρχαν πάρα πολλά μωρά, γιατί κάθε χρόνο πρέπει να υπάρχουν γέννες. Και δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ενδιαφέρονται να αγοράσουν κατσίκες για κατοικίδια.

Σε μερικές κοινωνίες, είναι παράδοση να τρώνε μωρό κατσικάκι το Πάσχα. Οπότε κάθε άνοιξη, η φάρμα μας κατακλυζόταν από κόσμο που αναζητούσε μωρά. Ζυγίζαμε τα 10-15 κιλών μικρά, και οι πελάτες πλήρωναν. Μετά τα έδεναν και στην κυριολεξία τα πετούσαν σαν αποσκευές στο πίσω μέρος κάποιου οχήματος. Σιγά σιγά ο Jim άρχισε να λεεί «θα κουβαλήσω εγώ το κατσικάκι» και το απέθετε απαλά μέσα στο όχημά τους. Μια μέρα στεκόμασταν στην πόρτα της στάνης, ακούγοντας να απομακρύνουν ένα από τα μωρά κατσικάκια μας, που έκλαιγε στο πορτ-μπαγκάζ του αυτοκινήτου. Ήταν αυτή η τρομακτική στιγμή που ο Jim κι εγώ κοιταχτήκαμε δακρυσμένοι και ξεκινήσαμε το ταξίδι μας σε μια ζωή χωρίς δολοφονίες.

Ο Jim κι εγώ έκτοτε εγκαταλείψαμε τη βιομηχανία γάλακτος και μετατρέψαμε τη φάρμα μας σε καταφύγιο για ζώα φάρμας, άγρια ζώα και ζώα συντροφιάς. Για το Jim και εμένα, υπάρχει πλέον μια ξεκάθαρη διάκριση μεταξύ ανθρώπινης και απάνθρωπης καλλιέργειας. Η ανθρώπινη είναι η καλλιέργεια μιας φυτικής διατροφής. Η απάνθρωπη είναι η καλλιέργεια και η αναπαραγωγή οποιουδήποτε συναισθανόμενου πλάσματος με σκοπό την παραγωγή και την κατανάλωση.

-Διαβάστε την πλήρη ιστορία της Cheri για τη στροφή, την δική της και του συζύγου της, στο βιγκανισμό και τον ακτιβισμό για τα ζώα εδώ. Μπορείτε επίσης να παρακολουθήστε την ιστορία τους στο ντοκιμαντέρ Peaceable Kingdom: The Journey Home

Howard Lyman, πρώην κτηνοτρόφος στην παραγωγή μοσχαρίσιου κρέατος και γαλακτοκομικών προϊόντων, Η.Π.Α

Ο Howard Lyman είναι τέταρτης γενιάς ιδιοκτήτης βοοειδών, που μετέτρεψε μια μικρή βιολογική φάρμα παραγωγής γάλακτος σε τεράστια, εργοστασιακή γαλακτοκομική και κρεατοπαραγωγική επιχείρηση με 7.000 βοοειδή. Επίσης εξέτρεφε κοτόπουλα, γουρούνια και γαλοπούλες, ζώα φάρμας για περισσότερα από 20 χρόνια. Το 1990, παχύσαρκος και αντιμέτωπος με προβλήματα υγείας που σχετίζονταν με υπερβολικά υψηλή πίεση και επίπεδα χοληστερόλης, αποφάσισε να γίνει χορτοφάγος. Βιώνοντας μια καθολική μεταστροφή στην υγεία του, ο Lyman έγινε βίγκαν ένα χρόνο αργότερα και σύντομα είχε μια βαθιά συνειδησιακή αλλαγή όσον αφορά την ηθική γύρω από την κατανάλωση ζώων. Μετέτρεψε το ράντσο του σε καταφύγιο άγριας ζωής και από το 1991 ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο μιλώντας για το βιγκανισμό, τη βιολογική καλλιέργεια και τα δικαιώματα των ζώων.

Σε μία συνέντευξη, ο Lyman θυμάται τη δύσκολη στιγμή, κατά την οποία ανακάλυψε ότι δε μπορούσε πλέον να αγνοήσει το θέμα της σφαγής ζώων που δε χρειάζεται να βλάψουμε:

« Όχι ‘’Φέρομαι καλά στα ζώα μου;» ή ‘Τα ταΐζω καλά;’ Αλλά, ‘Θεέ μου, θα έπρεπε να τα τρώμε;’…. Ήμουν στο μπάνιο και κοιτούσα στον καθρέπτη: ήταν τόσο τραυματική στιγμή για μένα, που σχεδόν ξεκόλλησα το νιπτήρα από τον τοίχο.

Αυτό ήταν μια πόρτα στην ψυχή μου που δεν είχα ανοίξει ποτέ πριν. Και όταν την είχα πια ανοίξει, δε γινόταν να την κλείσω ξανά επειδή ήξερα πώς έμοιαζαν αυτά τα ζώα όταν βρίσκονταν στο πάτωμα της σφαγής. Ήξερα τι υπήρχε μέσα στα μάτια τους, και ήμουν εγώ αυτός που τα έβαζα στη θέση αυτή. Ήταν λες και όλα όσα πιστεύεις πως είναι δίκαια και ιερά κινδύνευαν να διαλυθούν. Μπορούσα πράγματι να επιτρέψω στο μυαλό μου να τα βγάλει πέρα με αυτό;

Και είχα τα κότσια και τη δύναμη να αναγνωρίσω τη διαφορά και να αλλάξω; Πώς πηγαίνεις στη γυναίκα σου όταν έχεις μια επιχείρηση που αποδίδει πολλά εκατομμύρια δολάρια και λες ‘Μισό λεπτό, νομίζω πως κάνουμε λάθος’; Συνειδητοποίησα ότι η ευμάρειά μου ήταν χτισμένη στην άμμο. Όλα αυτά στα οποία πίστευα όλη μου τη ζωή κινδύνευαν επειδή υπήρχε μια επιχείρηση βασισμένη στη δολοφονία ζώων.»

Ο Lyman έχει γράψει δύο βιβλία: Mad Cowboy: Plain Truth from the Cattle Rancher Who Won’t Eat Meat και No More Bull! The Mad Cowboy Targets America’s Worst Enemy: Our Diet. Διατηρεί, επίσης, μια επιμορφωτική ιστοσελίδα : madcowboy.com. Η ζωή και η δουλειά του Howard Lyman είναι το αντικείμενο του Mad Cowboy: The Documentary, και η ιστορία του περιλαμβάνεται στο Peaceable Kingdom: The Journey Home.

8. Susana Romatz, πρώην κτηνοτρόφος «ανθρώπινης διαχείρισης» ζώων γαλακτοκομικής παραγωγής. Πλέον παρασκευάζει vegan τυρί. Η.Π.Α

Η Susana, πρώην γαλακτοκόμος (κατσικίσιο γάλα) τώρα φτιάχνει τυρί από φουντούκια. Επίσης είναι φανατική καταναλώτρια μανιταριών.

« Όταν ήμουν περίπου 10 ή 11 ετών η θεία μου και η οικογένειά της επένδυσαν σε μια επιχείρηση αρμέγματος αγελάδων. Πήγαμε να τη δούμε ένα βράδυ, σαν επίσκεψη. Θυμάμαι τα μηχανήματα να γυαλίζουν από το χρώμιο. Τράβηξαν μια αγελάδα, τη μάγκωσαν στους σωλήνες και ενεργοποίησαν το μηχάνημα. Εκείνη ήταν αρκετά γαλήνια, αλλά θυμάμαι μια αίσθηση θλίψης για τη δυσχερή θέση της. Μου φαινόταν λάθος να την αναγκάζουν να πάει εκεί και να δώσει το γάλα της. Αν και δε φαινόταν τραυματισμένη, με έκανε να αισθανθώ βαθιά λύπη. Αλλά τη σύνδεση εκείνης της εικόνας, και του γάλατος στα δημητριακά μου την έκανα πολύ αργότερα, αφότου απάντησα σε μια αγγελία που ζητούσε βοήθεια σε μια φάρμα ‘ανθρώπινης μεταχείρισης’ των ζώων για παραγωγή κατσικίσιου γάλατος.

Είναι φοβερό το πόσα πράγματα μπορεί το μυαλό σου να απωθήσει όταν βιώνεις μία κατάσταση. Εγώ, που δέκα χρόνια πριν είχα ξεσπάσει σε κλάματα βλέποντας βίντεο από το πώς φέρονται στα ζώα στις βιομηχανικές φάρμες –χτυπήματα με γροθιές, ηλεκτροσόκ, μαχαίρια, ματωμένα ζώα, κομμένοι λαιμοί – δούλευα τώρα σε μία ‘ανθρώπινη’ φάρμα, όπου μικροσκοπικά νεογέννητα κατσικάκια απομακρύνονταν αμέσως από τις μητέρες τους, και οι αγωνιώδεις κραυγές τους αγνοούνταν. Τα μωρά έμεναν σε ξεχωριστό μέρος και οι απεγνωσμένες μητέρες τα φώναζαν κλαίγοντας και εκείνα απαντούσαν. Τα αρσενικά επιτρεπόταν να μείνουν με τις μαμάδες τους για λίγους μήνες, και ύστερα τα πουλούσαν για κρέας.

Η καινούρια ειρωνεία είναι πως δεν αρμέγω κατσίκες πια. Αρμέγω φουντούκια. Έχουμε ένα μηχάνημα που αλέθει τα φουντούκια και το νερό ώστε να γίνουν γάλα και άλλο ένα που διαχωρίζει τις ίνες από το υγρό. Φιλτράρω μια τελευταία φορά το γάλα με ένα σακουλάκι και μερικές φορές σοκάρομαι από τις ομοιότητες ανάμεσα στο άρμεγμα από τις θηλές μιας κατσίκας και στην πίεση που ασκείται στο ύφασμα της σακούλας για να βγει το γάλα. Συχνά παρατηρώ πως τα χέρια μου ακολουθούν τις ίδιες κινήσεις.

Η αποχή από τα γαλακτοκομικά και το κρέας δεν είναι πια κάτι δύσκολο για μένα. Αυτό που είναι δύσκολο είναι το να βλέπω ανθρώπους κολλημένους σε μια νοοτροπία με βάση την οποία οι καθημερινές τους αποφάσεις είναι σε πλήρη, θεμελιώδη αντίθεση με τις βασικές τους αξίες. Μπορούμε- και θα έπρεπε -να είμαστε καλύτεροι.»

-Διαβάστε ολόκληρη την ιστορία της Susana εδώ.

Bob Comis, πρώην κτηνοτρόφος χοίρων και προβάτων, Η.Π.Α

Στα τέλη του Απριλίου του 2011, στο blog της ‘ανθρώπινης, ελευθέρας βοσκής’ φάρμας του, ο κτηνοτρόφος, ιδιοκτήτης χοίρων και προβάτων Bob Comis έκανε μία ανάρτηση, αποτελούμενη από μία μόνο πρόταση, που αντικατόπτριζε μια προσωπική του σκέψη: “Ίσως Είναι Λάθος Να Τρώμε Κρέας”:

«Σήμερα το πρωί, καθώς κοιτάζω από το παράθυρο ένα βοσκοτόπι που γρήγορα πλημμυρίζει από χαρούμενα αρνάκια, νιώθω πολύ έντονα ότι ίσως είναι λάθος να τρώμε κρέας, και ότι ίσως να είμαι πράγματι πολύ κακός άνθρωπος επειδή το επάγγελμά μου είναι η θανάτωση ζώων.»

Δεκαπέντε μήνες αργότερα, έκανε άλλη μια ανάρτηση, εξίσου αγωνιώδη αλλά πιο ουσιώδη αυτή τη φορά, υπό τον τίτλο “Η Πάλη της Ηθικής”:

 «Όταν σκέφτομαι τη διαμάχη γύρω από την ηθική της κατανάλωσης κρέατος, συχνά αναρωτιέμαι για ποιο λόγο είναι τόσο δύσκολο για τους κρεατοφάγους να παραδεχτούν πως το να σκοτώνεις ζώα (για να φας τη σάρκα τους) είναι ανήθικο. Ειλικρινά, δε μπορώ να σκεφτώ ούτε ένα ισχυρό ηθικό επιχείρημα υπέρ της σφαγής των ζώων για το κρέας τους.

Ο απλούστερος τρόπος που μπορώ να το θέσω είναι πως η σφαγή των ζώων είναι μια κοινωνικά επιτρεπτή ηθική παράβαση. Η κοινωνική ανοχή δεν την καθιστά ηθική, απλώς αποδεκτή. Η δουλεία ήταν κοινωνικά αποδεκτή για αιώνες (παρά το γεγονός πως πάντα υπήρχε μια μειοψηφία που την αντιμαχόταν σθεναρά). Την καθιστούσε αυτό λιγότερο ανήθικη; Αμφιβάλλω αν έστω και ένας σήμερα θα έλεγε ναι.

Ως χοιροτρόφος, ζω μια ανήθικη ζωή, καλυμμένος στις παγίδες δικαίωσης της κοινωνικής αποδοχής. Είναι κάτι παραπάνω από απλή αποδοχή. Είναι πανηγυρισμός, έπαινος για τον τρόπο που εκτρέφω τα γουρούνια. Επειδή τους παρέχω έναν τρόπο ζωής που είναι όσο πιο κοντά γίνεται στο φυσικό, μέσα σε ένα αφύσικο σύστημα, είμαι έντιμος, είμαι δίκαιος, ανθρώπινος, ενώ πίσω από το πέπλο, είμαι ιδιοκτήτης δούλων και δολοφόνος. Κοιτώντας ευθεία, δε μπορείτε να το δείτε. Ο συνδυασμός ανθρώπινης μεταχείρισης στην εκτροφή και σφαγή γουρουνιών φαίνεται απόλυτα φυσιολογικός. Για να δείτε την αλήθεια, πρέπει να το δείτε από άλλη οπτική γωνία, λοξά, όπως το βλέπει ένα γουρούνι, όταν ξέρει πως δεν έχεις καλό σκοπό. Όταν κοιτάξετε με την άκρη του ματιού σας, στη θαμπή περιφέρεια της όρασής σας, θα δείτε ότι το κρέας είναι πράγματι δολοφονία.

Αυτό που κάνω είναι λάθος, παρά την αποδοχή του από σχεδόν το 95% του αμερικανικού πληθυσμού. Το ξέρω πολύ καλά, ακόμα κι αν δε μπορώ ακόμα να κάνω κάτι γι’αυτό. Κάποια μέρα πρέπει να σταματήσει. Με κάποιο τρόπο πρέπει να γίνουμε το είδος των πλασμάτων που βλέπουν τι κάνουν όταν κοιτάζουν ευθεία, το είδος των πλασμάτων που δεν ρίχνουν σκοτεινά πέπλα για να διατηρήσουν, με αποδοχή και πανηγυρισμό, αυτό που είναι φρικτά ανήθικο. Βαθύτερα, πολύ βαθύτερα, έχουμε υποχρέωση να τρεφόμαστε διαφορετικά.»

Ο Comis πρόσφατα έγινε vegan, μετέτρεψε τη φάρμα του σε βίγκαν φάρμα παραγωγής οπωρολαχανικών, και τώρα εκδίδει άρθρα πάνω στο ερώτημα της κατανάλωσης ζώων. Μόλις προβλήθηκε να ντοκιμαντέρ για τη μετάβασή του από τη δημιουργό ταινιών Allison Argo, το The Last Pig. Μπορείτε να διαβάσετε την κριτική του Comis για τη λεγόμενη ‘ανθρώπινη’ σφαγή (humane slaughter) εδώ.

Edith Barabash, Farmhouse Garden Animal Home, πρώην ράντσο εκτροφής βοοειδών, Καναδάς.

Το καλοκαίρι του 2016, ο Mike Lanigan, ιδιοκτήτης φάρμας και ράντσου με βοοειδή επί πολλές γενιές, αποφάσισε πως δεν ήθελε πλέον να εκτρέφει ζώα για σφαγή. Είπε πως ήταν υποκριτικό να συνεχίζει να αγαπάει τα ζώα στη φάρμα του τόσο πολύ όσο τα αγαπούσε, μόνο και μόνο για να τα στείλει στη συνέχεια στο βίαιο, μη απαραίτητο, πρόωρο θάνατό τους. Με τη βοήθεια μιας υπαλλήλου, της Edith Barabash, η οποία είχε γίνει βίγκαν όσο δούλευε στη φάρμα, αποφάσισε να μετατρέψει τη φάρμα σε καταφύγιο και να καλλιεργεί βιολογικά λαχανικά. Η Edith τώρα διαχειρίζεται το καταφύγιο και ελπίζει πως η εμπειρία της γνωριμίας με τις αγελάδες και τα άλλα ζώα εκεί , θα βοηθήσει περισσότερους ανθρώπους να κάνουν τη σύνδεση και να βγάλουν τα ζώα από το πιάτο τους. Ρώτησα την Edith με ποιο τρόπο μετατράπηκε από εργαζόμενη σε φάρμα, σε ηθική βίγκαν, και μου απάντησε τα ακόλουθα:

«Είχα μόλις υιοθετήσει μια διατροφή βασισμένη στη χορτοφαγία όταν άρχισα να δουλεύω για το Mike, αλλά το έκανα κυρίως για λόγους υγείας. Ήμουν ακόμα πολύ νέα, και δεν είχα κάποια σοβαρή ηθική βίγκαν επιρροή ή επαφή με βίγκαν κοινότητα στη ζωή μου. Όμως, μέσω της δουλειάς μου στη φάρμα, άρχισα να συνδέομαι με τα ζώα και να μαθαίνω όλο και περισσότερα για τους ηθικούς λόγους του βιγκανισμού. Συνέχισα να δουλεύω εκεί επειδή με ενδιέφερε πολύ η βιολογική και βιώσιμη γεωργία και κτηνοτροφία, και σκεφτόμουν πως θα ήταν μια καλή εκπαιδευτική εμπειρία. Ωστόσο ένιωθα ολοένα και πιο άσχημα για τα ζώα εκεί. Τάιζα και έβαζα κάθε μέρα τις κότες για ύπνο, και ήξερα ότι τους παρεχόταν φροντίδα, αλλά πάντα ένιωθα ενοχές γνωρίζοντας πως κάθε μία από αυτές είχε μια «ημερομηνία λήξης».

Μια μέρα, ήταν η ώρα να στείλω έναν από τους ταύρους στο σφαγείο και αποφάσισα να τον συνοδεύσω. Θυμάμαι τόσο ζωντανά τη διαδρομή με το αυτοκίνητο, όπως και την άφιξή μας στο σημείο της ‘ανθρώπινης’ σφαγής…. Υπήρχαν ουρές από ευγενικά, τρυφερά ζώα, που στέκονταν εκεί ήσυχα. Θυμάμαι να μου λένε ‘η πρώτη φορά εδώ είναι δυσάρεστη για όλους’. Δεν έμεινα να δω τον ταύρο μας να σκοτώνεται, απλώς τον αφήσαμε εκεί και έκανα μια βόλτα εκεί γύρω. Αλλά ήταν πολύ δύσκολο να τον αφήσω. Ήταν προφανώς αποπροσανατολισμένος και δεν ήθελε να προχωρήσει, οπότε χρειάστηκε να τον σπρώξουν εκεί μέσα…. Αυτό συμβαίνει πολύ συχνά. Υπήρχε ένα τεράστιο δωμάτιο γεμάτο με κατσίκες, πρόβατα και αλπάκα και όλα στέκονταν εκεί ήσυχα, νευρικά, κοιτώντας με. Ήταν φοβισμένα και αποπροσανατολισμένα. Αληθινά φαινόταν να ξέρουν τι συνέβαινε. Ήταν τρομακτικό να βλέπεις τόσα πολλά μωρά μέσα σε ένα δωμάτιο να αναμένουν το θάνατό τους.

Δεν ξαναπήγα ποτέ στο σφαγείο, αλλά εκείνη η μέρα ενδυνάμωσε την ανάγκη μου να βοηθήσω τα ζώα, και έγινα παθιασμένη βίγκαν. Δε σταμάτησα να δουλεύω για το Mike, όμως, επειδή ακόμα ένιωθα πως είχα πολλά να μάθω. Κι έτσι ξεκίνησε η πρώτη από τις πολλές, πάρα πολλές, συζητήσεις μας για τα δικαιώματα των ζώων. Δε θα μπορούσα να είμαι περισσότερο ευγνώμων για το πού μας έχουν οδηγήσει σήμερα εκείνες οι συζητήσεις.»

11. Dr. Michael Klaper, μεγάλωσε σε φάρμες παραγωγής γάλακτος, Η.Π.Α

Ο Δρ. Michael Klaper είναι διεθνούς φήμης κλινικός ιατρός, καθηγητής και ομιλητής για τη διατροφή και την υγεία. Έχει εργαστεί ως γιατρός για πάνω από 40 χρόνια και ασχολείται με τη φυτική διατροφή και την integrative ιατρική. Ο Klaper γράφει:

«Πέρασα μεγάλο μέρος της παιδικής μου ηλικίας σε μια φάρμα παραγωγής γάλακτος στο βόρειο Wisconsin. Ξεκίνησα να αρμέγω αγελάδες όταν ήμουν 8 ετών. Πολλά πράγματα είναι πλέον ξεκάθαρα για μένα: Ο σκοπός του αγελαδινού γάλατος είναι να μετατρέψει ένα μοσχαράκι 30 κιλών σε μια αγελάδα 320 κιλών όσο πιο σύντομα γίνεται. Το αγελαδινό γάλα ΕΙΝΑΙ υγρό ανάπτυξης για το μωρό μοσχαράκι. Ό,τι και να κάνεις, αυτό δεν αλλάζει. Τα πάντα μέσα σε αυτό το λευκό υγρό – οι ορμόνες, τα λιπίδια, οι πρωτεΐνες, τι ιώδιο, οι αναπτυξιακοί παράγοντες όπως ο IGF-I- όλα αυτά βρίσκονται εκεί για να βοηθήσουν το μοσχάρι να μεγαλώσει και να γίνει μια μεγάλη αγελάδα, αλλιώς δε θα βρίσκονταν εκεί.»

Και: «Ο πιο θλιβερός ήχος που θυμάμαι χαράχτηκε στη συνείδησή μου όταν ήμουν 5 ετών στη φάρμα του θείου μου στο Wisconsin. Μια αγελάδα είχε γεννήσει ένα πανέμορφο αρσενικό μοσχαράκι. Τη δεύτερη μέρα μετά τη γέννα, ο θείος μου πήρε το μοσχαράκι από τη μητέρα και το τοποθέτησε στη μάντρα μέσα στο στάβλο – μόνο λίγα μέτρα μακριά, σε σημείο που η μητέρα του μπορούσε να το δει ολοκάθαρα. Η μητέρα αγελάδα μπορούσε να δει το μωρό της, να το μυρίσει, να το ακούσει αλλά δε μπορούσε να το αγγίξει, να το παρηγορήσει ή να το θηλάσει. Οι σπαρακτικές κραυγές που έβγαζε –κάθε λεπτό, κάθε ώρα, για 5 ατέλειωτες μέρες- ήταν βασανιστικές να τις ακούς. Είναι οι πιο έντονες και οδυνηρές ακουστικές αναμνήσεις που κουβαλάω στο μυαλό μου.»

12. Renée King–Sonnen, πρώην κτηνοτρόφος/ παραγωγός μοσχαρίσιου κρέατος, Η.Π.Α.

Έξι χρόνια πριν, η Renée King-Sonnen ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε έναν ιδιοκτήτη, τέταρτης γενιάς, ράντσου με βοοειδή. Μετακόμισε από τα προάστια σε 96 στρέμματα βοσκοτόπι στο Texas, όπου σύντομα διαπίστωσε πως είχε επίσης ερωτευτεί και το κοπάδι των βοδιών που ζούσε εκεί. Ενθουσιασμένη με τα ζώα, η Renée άρχισε να περνά πολύ χρόνο μαζί τους, μαθαίνοντας την προσωπικότητα καθενός και παρατηρώντας το στενό δεσμό μεταξύ των αγελάδων και των μωρών τους, καθώς επίσης και τις φιλίες και τη στοργή ανάμεσα σε μέλη του κοπαδιού. Η καρδιά της έσπαγε κάθε φορά που τα μοσχαράκια φορτώνονταν, οδηγούμενα στην αναπόφευκτη σφαγή τους.

«Η εμπειρία του να τα βλέπω να φεύγουν, τις μαμάδες να περιμένουν για μια εβδομάδα, και η απουσία των ψυχών τους στο βοσκοτόπι με στοίχειωναν. Έχω κλάψει τόσες φορές γι’αυτό, ώστε έχει προσπαθήσει [ο σύζυγός μου] να μου αποκρύψει ότι το κάνει, αλλά πάντα το καταλάβαινα εξαιτίας του κλάματος των μαμάδων αγελάδων όταν χάνουν τα μωρά τους και δε μπορούν να τα βρουν.»

Η Renée αγόρασε την αγελάδα που τώρα αποκαλεί Rowdy Girl για 300 δολάρια από το σύζυγό της, όταν ήταν ακόμα μοσχαράκι. Την τάισε με μπιμπερό και της έδωσε όλη της την αγάπη, την ανατροφή και την προστασία που ευχόταν να μπορούσε να δώσει σε όλα τα μοσχαράκια που γεννιούνταν στο ράντσο. Λίγα χρόνια αργότερα η Rowdy Girl γέννησε το δικό της μοσχαράκι, τη Houdini, που ονομάστηκε έτσι από την ικανότητα που ανέπτυξε νωρίς να δραπετεύει και να περιπλανιέται. Στην πραγματικότητα, δραπέτευσε τόσες πολλές φορές που ο άντρας της Renée της είπε πως θα έπρεπε να πουλήσουν τη Houdini. Η Renée αρνήθηκε. Είχε ήδη γίνει βίγκαν εκείνη την εποχή και σκεφτόταν να βρει ένα νέο σπίτι σε κάποιο καταφύγιο για τη Rowdy και τη Houdini. Αλλά η καρδιά της συνέχιζε να της λέει πως αυτό που πραγματικά ήθελε ήταν να μετατρέψει το ράντσο σε στο δικό της καταφύγιο ζώων φάρμας, και να σώσει όλες τις αγελάδες του κοπαδιού του συζύγου της, όπως επίσης και γουρούνια, κότες, και άλλα ζώα φάρμας που χρειάζονταν βοήθεια. Έτσι γεννήθηκε το Rowdy Girl Sanctuary. Μπορείτε να τους ακολουθήσετε στο facebook και να μαθαίνετε νέα στο Vegan Journal of a Rancher’s Wife.

13. Marloes Boere, μεγάλωσε σε φάρμα παραγωγής γάλακτος στην Ολλανδία

«Μεγάλωσα σε φάρμα παραγωγής γάλακτος. Είναι ο λόγος που σήμερα είμαι vegan. Τις προάλλες ο πατέρας μου μου είπε πως μια από τις αγελάδες μας πέθανε επειδή αρνήθηκε να φάει αφότου της πήραν το μωρό της. Μου ράγισε η καρδιά.

Για να έχουν οι αγελάδες γάλα σε κερδοφόρες ποσότητες, πρέπει να γεννούν κάθε χρόνο. Μετά τη γέννα, το μωρό απομακρύνεται από αυτές μέσα σε δύο ώρες. Το μοσχάρι τοποθετείται σε μια μάντρα, ολομόναχο, και ταΐζεται μόνο δύο φορές την ημέρα. Αυτή η πρακτική προκαλεί πολύ ψυχικό πόνο και στη μητέρα και στο μοσχάρι.

Ως παιδί, έχω γίνει μάρτυρας του βίαιου αποχωρισμού μητέρας και μωρού ξανά και ξανά, και μου έλεγαν πως ήταν φυσιολογικό και απαραίτητο. Αυτό δε θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την αλήθεια. Με τρομοκρατεί το γεγονός πως ζούμε σε έναν κόσμο που διδάσκει στα παιδιά ότι είναι αποδεκτό να εισβάλλεις και να εκμεταλλεύεσαι τη μητρότητα με τόσο βίαιο τρόπο. Κανείς δε θα έπρεπε να το υποστηρίζει αυτό. Το γάλα της μητέρας είναι η τροφή του μωρού και το γάλα της αγελάδας είναι για τα μωρά της.»

14. Christine Mariani Egidio, πρώην κτηνοτρόφος (εκτρ. προβάτων), Η.Π.Α.

«Τον Απρίλιο του 2009, αγοράσαμε 32 στρέμματα και αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε να παράγουμε και να πουλάμε πρόβειο κρέας για να μας βοηθήσει να πληρώσουμε το στεγαστικό δάνειο και να μας παρέχει έσοδα αφού αποσυρθούμε… Νιώθω τρόμο λέγοντάς σας το μόττο μου για την επιχείρηση εκτροφής προβάτων μας. Έλεγα σε όλους ‘Ζουν πολύ καλά, μέχρι τη στιγμή που δε ζουν πια.». Με κάνει να ανατριχιάζω τώρα που το πληκτρολογώ. Πίστευα απόλυτα το μύθο περί ‘ανθρώπινης σφαγής. Και ακόμα χειρότερα, αν και γρήγορα συνειδητοποίησα πως το κάθε πρόβατο έχει ξεχωριστή προσωπικότητα, πως είναι ΕΞΥΠΝΑ, και αναμφίβολα δημιουργούν δεσμούς μεταξύ τους, εκφράζουν χαρά, φόβο, φιλία – ακόμα και ανθρώπινα συναισθήματα- ακόμα και τότε δεν έκανα τη σύνδεση. Πάντα αγαπούσα τα ζώα, διέσωζα σκύλους, γάτες, άλογα –αλλά και πάλι, δεν έκανα τη σύνδεση ότι τα ζώα φάρμας δεν είναι διαφορετικά ως προς την επιθυμία και το δικαίωμά τους να ζήσουν.

Είμαι παντρεμένη και έχω δύο ενήλικους γιους. Ο σύζυγός μου, ο νεότερος γιος μου ο Derek, και εγώ ακολουθούσαμε όλοι την Πρωτόγονη Δίαιτα (παρόμοια με την Παλαιολιθική), επομένως τρώγαμε περισσότερο κρέας απ’ότι οτιδήποτε άλλο. Πάντα προσπαθούσα να αγοράζω βιολογικό, ελευθέρας βοσκής. Ήταν δύσκολο να βρω στην περιοχή μας, και πολύ ακριβό. Έτσι ο Derek είχε την ιδέα να εκτρέφουμε γουρούνια, γαλοπούλες και κοτόπουλα για κρέας (είχαμε ήδη κότες για αυγά). Ήταν κι εκείνος φιλόζωος, και γι’αυτό είπε πως προκειμένου να είμαστε σίγουροι πως τα ζώα δεν θα κακοποιούνταν κατά τη διάρκεια της σφαγής, και για να μην τους προκαλέσουμε άγχος κατά τη μεταφορά στο σφαγέα, θα μάθαινε εκείνος να σφάζει. Ένιωθε πως αν μπορούσε να το κάνει πολύ ήρεμα, χωρίς να είναι απότομος με τα ζώα, εκείνα δε θα φοβούνταν επειδή θα τον γνώριζαν – και αυτό θα αρκούσε. Μου είπε πως θα έβλεπε βίντεο στο Youtube σχετικά με τη σφαγή και μετά θα έβρισκε έναν ντόπιο σφαγέα να του δείξει από πρώτο χέρι τι να κάνει.

Θυμάμαι τόσο καθαρά τη μέρα που γύρισα στο σπίτι από τη δουλειά και ο Derek μου είπε ‘Μαμά, αποφάσισα να γίνω βίγκαν.’ Είναι πολύ αθλητικός τύπος, και ο μόνος λόγος που μπόρεσα να σκεφτώ ήταν πως ήθελε να είναι πιο υγιής. Επομένως τον ρώτησα ‘Για την υγεία σου;’. Και μου είπε, όχι, αλλά είχε δει ένα βίντεο όπου γουρούνια θανατώνονταν ‘ανθρώπινα’, από το χέρι κάποιου που γνώριζαν, που τα μεταχειριζόταν ευγενικά και ήρεμα, και τα γουρούνια και πάλι πανικοβλήθηκαν, προσπαθούσαν να φύγουν, και τα υπόλοιπα γουρούνια στη μάντρα ήξεραν τι συνέβαινε και ούρλιαζαν και προσπαθούσαν να δραπετεύσουν. Και μετά πολύ απλά είπε ‘Μαμά, δε θέλουν να πεθάνουν.»

Με στοίχειωσε αυτό που είπε – ότι τα ζώα δε θέλουν να πεθάνουν. Έτσι, αποφάσισα να σταματήσω το κρέας. Για περίπου 3 μήνες, έβαζα ακόμα κρέμα στον πρωινό καφέ μου, έτρωγα πίτσα με τυρί, και δε διάβαζα ετικέτες για να ελέγξω αν τα προϊόντα περιείχαν αυγά ή γαλακτοκομικά. Αλλά ύστερα, μια μέρα, είδα μια ανάρτηση στο facebook για τα μοσχάρια που παίρνουν από τις μητέρες τους, και ξαφνικά κατάλαβα και έγινα απόλυτα βίγκαν.»

Διαβάστε περισσότερα για την ιστορία της Christine εδώ.

15. T. Colin Campbell, μεγάλωσε σε φάρμες παραγωγής γάλακτος, Η.Π.Α.

Ο Dr. T. Colin Campbell είναι Αμερικανός βιοχημικός, του οποίου η έρευνα εστιάζει στις μακροπρόθεσμες συνέπειες της διατροφής στην υγεία. Επειδή δίνει έμφαση στην επιστήμη της διατροφής, δε χρησιμοποιεί τον όρο vegan, αλλά υποστηρίζει μια 100% φυτική διατροφή, τονίζοντας την εμπειρική βάση στην οποία στηρίζεται η θέση του. Ωστόσο, τα βιβλία, τα άρθρα και οι διαλέξεις του έχουν επηρεάσει σε τεράστιο βαθμό ανθρώπους να ακολουθήσουν το βίγκαν μονοπάτι και έχουν στερεοποιήσει την υπόθεση πως οι άνθρωποι μπορούν εύκολα να ζήσουν καλά, χωρίς να καταναλώνουν καθόλου ζωικά παράγωγα.

Μαζί με το γιό του, ο Dr. Campbell συνέγραψε το διεθνές bestseller The China Study, βασισμένο στα ευρήματά του από την 20ετή έρευνα που πραγματοποίησε υπό την αιγίδα των Cornell University, Oxford University και Chinese Academy of Preventive Medicine, και χαρακτηρίστηκε ως ‘το Grand Prix της επιδημιολογίας’. Το The China Study εξετάζει τη σχέση μεταξύ της κατανάλωσης ζωικών παραγώγων (κρέας, αυγά, γαλακτοκομικά) και χρόνιων ασθενειών, στις οποίες συμπεριλαμβάνεται η καρδιοπάθεια, ο διαβήτης, ο καρκίνος του μαστού, ο καρκίνος του προστάτη και ο καρκίνος του εντέρου. Βασισμένος στην εξειδικευμένη ανάλυση της διατροφής και των ποσοστών εμφάνισης ασθενειών σε χιλιάδες ανθρώπους σε αγροτικές περιοχές της Ταϊβάν και της Κίνας, ο Dr. Campbell καταλήγει στο συμπέρασμα πως οι άνθρωποι που καταναλώνουν μία πλήρη, φυτική διατροφή –αποκλείοντας όλα τα ζωικά προϊόντα- μπορούν να αποφύγουν, να μειώσουν και σε πολλές περιπτώσεις, να αναστρέψουν την ανάπτυξη πολλών ασθενειών, μεταξύ των οποίων και πολλών από τις κύριες θανατηφόρες ασθένειες του δυτικού κόσμου.

Ίσως το πιο αναπάντεχο πράγμα στη μελέτη του και στο μετέπειτα έργο του είναι πως ο Dr.Campbell πέρασε ολόκληρη την παιδική του ηλικία, ως την ενηλικίωση, ζώντας και δουλεύοντας στη φάρμα παραγωγής γάλακτος της οικογένειάς του. Και ξεκίνησε την έρευνα China Study, πεπεισμένος πως η ζωική πρωτεΐνη αποτελεί βασικό κομμάτι μιας υγιεινής διατροφής. Τώρα διδάσκει πως η καζεΐνη, η κύρια πρωτεΐνη στο γάλα και τα γαλακτοκομικά, είναι η κυριότερη καρκινογόνα ουσία που καταναλώνουμε. Παρακάτω ακολουθεί ένα απόσπασμα από μια εργασία που παρουσίασε στο  Physicians Committee for Responsible Medicine:

«Μεγάλωσα σε φάρμα παραγωγής γάλακτος, αρμέγοντας αγελάδες ως τα χρόνια που ήμουν μεταπτυχιακός φοιτητής διατροφολογίας στο Πανεπιστήμιο Cornell. Για τη διδακτορική μου έρευνα, για την ακρίβεια, μελέτησα τους τρόπους με τους οποίους η παραγωγή του γάλατος, του κρέατος και ειδικά της ζωικής πρωτεΐνης, μπορεί να γίνει πιο αποτελεσματική. Αργότερα, ήταν στο τμήμα Βιοχημείας και Διατροφολογίας του Virginia Tech, καθώς και η εποπτεία ενός project, χρηματοδοτούμενου από το State Department και σχεδιασμένου έτσι ώστε να οργανωθεί ένα διεθνές πρόγραμμα για τη βελτίωση της υγείας των υποσιτισμένων παιδιών στις Φιλιππίνες, και να εξασφαλίσει μια καλή πηγή πρωτεϊνών, κατά προτίμηση από ‘υψηλής ποιότητας’ ζωική πρωτεΐνη.

Αλλά ήρθα αντιμέτωπος με μια έκπληξη. Οι λίγοι άνθρωποι που κατανάλωναν τροφή πλούσια σε πρωτεΐνες ήταν πιο επιρρεπείς στην εμφάνιση καρκίνου στα νεφρά. Τότε οι συνεργάτες μου και εγώ ξεκινήσαμε ένα πρόγραμμα για να διερευνήσουμε το αναπάντεχο εύρημα της συμβολής της πρωτεΐνης στην ανάπτυξη του καρκίνου. Στηριγμένοι αποκλειστικά σε δημόσια χρηματοδότηση – κυρίως από το NIH- εξερευνήσαμε σε βάθος διάφορα χαρακτηριστικά αυτής της σχέσης. Ήταν απαραίτητο να επιβεβαιώσουμε αυτή την παρατήρηση, και μετά να προχωρήσουμε σε συμπεράσματα για τον τρόπο λειτουργίας της. Τα κάναμε και τα δύο. Τα αποτελέσματα ήταν πολύ πειστικά και, στην πορεία, απεικόνισαν πολλές θεμελιώδεις αρχές στη σχέση μεταξύ διατροφής και καρκίνου.

• Η ανάπτυξη του καρκινικού όγκου μπορούσε είτε να εξελιχθεί είτε να συρρικνωθεί ανάλογα με τα υψηλά ή χαμηλά επίπεδα πρόσληψης πρωτεΐνης, αντίστοιχα.
• Η διατροφική πρωτεΐνη συνέβαλε στην ανάπτυξη του όγκου, αλλά μόνο όταν βρίσκεται σε υψηλότερα επίπεδα από τα απαιτούμενα για τη διατήρηση της υγείας.
• Η διατροφική πρωτεΐνη δεν προκάλεσε καρκίνο, όμως συνέβαλε στη δημιουργία του και κυρίως, συνέβαλε στην αύξηση του όγκου.
• Η επίδραση της πρωτεΐνης θα μπορούσε να εξηγηθεί με βάση πολυάριθμους βιοχημικούς μηχανισμούς, οι οποίοι φαίνεται να δρουν παράλληλα.
• Η πρωτεΐνη που προκαλούσε την εμφάνιση όγκου ήταν η καζεΐνη, η βασική πρωτεΐνη του γάλατος. Δύο φυτικές πρωτεΐνες, η σόγια και το σιτάρι, δεν προκάλεσαν εμφάνιση όγκου- ακόμα και στα υψηλότερα επίπεδα.
• Κατά πάσα πιθανότητα και άλλα είδη ζωικής πρωτεΐνης έχουν την ίδια επίπτωση με την καζεΐνη όσον αφορά την ανάπτυξη καρκινικών όγκων.
• Με βάση τα κριτήρια του κυβερνητικού προγράμματος για τον καθορισμό του εάν μια χημική ουσία είναι καρκινογόνα, η καζεΐνη είναι πολύ πιθανώς η πιο καρκινογόνα χημική ουσία που καταναλώνουμε.

Ωστόσο, είμαι επιφυλακτικός απέναντι σε έρευνες που εστιάζουν σε μεμονωμένους παράγοντες και μεμονωμένα περιστατικά, επειδή συνήθως αγνοούν το γενικότερο πλαίσιο. Για το λόγο αυτό, αναζητήσαμε το γενικότερο πλαίσιο μέσα στο οποίο η καζεΐνη, ίσως και γενικά η ζωική πρωτεΐνη, σχετίζεται με την ανθρώπινη υγεία. Η ευκαιρία να πραγματοποιήσουμε μια τέτοια έρευνα μας παρουσιάστηκε στην επαρχία της Κίνας, όπου διάφορα είδη καρκίνων ήταν γεωγραφικά προσδιορισμένα και η διατροφή των ανθρώπων περιείχε μικρές αλλά ποικίλες ποσότητες ζωικών τροφών. Αναζητώντας αυτό το γενικότερο πλαίσιο, μάθαμε –από πολλές οπτικές γωνίες- ότι σχετικά μικρές ποσότητες ζωικών τροφών (και/ή ολική απουσία εξολοκλήρου φυτικών τροφών) συμβάλλουν στην πρόκληση εκφυλιστικών ασθενειών όπως ο καρκίνος, οι ασθένειες που σχετίζονται με την καρδιά, καθώς και άλλες ασθένειες που συναντώνται συχνά στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε άλλες βιομηχανοποιημένες χώρες.

Αυτές οι εμπειρίες τελικά με οδήγησαν σε μια θεώρηση γύρω από τη διατροφή, η οποία απέχει πολύ από την άποψη που είχα όταν ξεκίνησα την ερευνητική μου καριέρα, ιδιαίτερα σε συνάρτηση με την προσωπική και επαγγελματική μου σχέση λατρείας με το αγελαδινό γάλα και τα παράγωγά του.»

Για να μάθετε περισσότερα, αναζητήστε το βιβλίο The China Study, ή επισκεφτείτε τον ιστότοπο thechinastudy.com. Μπορείτε επίσης να δείτε το συνταρακτικό ντοκιμαντέρ Forks Over Knives, που είναι εμπνευσμένο από το έργο του Dr. Campbell.

16. Helen Peppe, μικρή οικογενειακή φάρμα, Η.Π.Α.

Η Helen Peppe ήταν η μικρότερη από τα 9 παιδιά της οικογένειας σε μια φάρμα στο Maine, όπου έζησε ώσπου πήγε στο Πανεπιστήμιο. Στο πρόσφατο memoir της, Pigs Can’t Swim, αφηγείται πως οι πρώτοι δεσμοί που δημιούργησε με τα ζώα που μεγάλωναν και θανατώνονταν στη φάρμα της οικογένειάς της, την οδήγησαν στην απόφαση να γίνει χορτοφάγος στην παιδική της ηλικία (και βίγκαν στην ενήλικη ζωή της), και τον συχνά μοναχικό κόσμο της, ως αποτέλεσμα αυτής της απόφασης.

Από το Pigs Can’t Swim:

«Κοίταξα το σωρό των αποκεφαλισμένων σωμάτων και σκέφτηκα τον κορμό στο δάσος και τα κεφάλια γύρω του, τις εκφράσεις, όχι έκπληξης, αλλά φόβου, τα ορθάνοιχτα μάτια. Ποιο ήταν το τελευταίο πράγμα που είχαν δει; Κάποιο κομμάτι του δέντρου, το τσεκούρι, την επόμενη κότα στη σειρά; Θυμούνταν δύο από αυτά τη σύντομη παιδική τους ηλικία, τότε που τα χάιδευαν και τα αγαπούσαν; Τους έδειχναν οι εγκέφαλοί τους εικόνες από κάποια συγκεκριμένη στιγμή, εικόνες από το παρελθόν και το παρόν; Από κάποιο μέλλον, ίσως; Είχα δει σκύλους, άλογα και γουρούνια να ονειρεύονται, με τα πόδια τους να κουνιούνται στον ύπνο τους, τα βλέφαρά τους να ανοιγοκλείνουν καθώς γκρίνιαζαν ή γρύλλιζαν. Ονειρεύονταν και οι κότες; Κοίταξα το σωρό των αποκεφαλισμένων σωμάτων και ήξερα πως δε θα έτρωγα κανένα από αυτά, δε θα έτρωγα ποτέ ξανά κανένα ζώο γιατί πώς θα μπορούσα να φάω οτιδήποτε που απολάμβανε την προσοχή ή που ίσως είχε δικά του όνειρα;

Παρατηρώντας τους θανάτους τόσων πολλών ζώων, ζώων που απολάμβαναν να παίζουν στο χορτάρι και στις μάντρες με τα αρνάκια τους, και τα μοσχαράκια τους, και τα γουρουνάκια τους, ήθελα να τα προστατεύσω, να σώσω τις ζωές τους.»

Μπορείτε να διαβάσετε τη συνέντευξη με την Helen Peppe στο Vegan Publishers. Δείτε και μάθετε περισσότερα για το φωτογραφικό και το συγγραφικό της έργο στο helenpeppe.com.

 ___________________________________________________________________________

Θα κλείσω με τη «ρήση» ενός από τους διασωθέντες κατοίκους του καταφυγίου Hof Butenland, ενός μοσχαριού που ονομάζεται Fiete και σώθηκε από τη γαλακτοβιομηχανία. Δε μιλάω καλά γερμανικά, αλλά νομίζω πως λέει κάτι σχετικό με τη φιλία, κάτι για το φως του ήλιου, και την ευτυχία. Νομίζω πως μάλλον λέει ευχαριστώ.

Μετάφραση: Αριάδνη Γεργεράκη

Πηγή