Αυτή η παγκόσμια ημέρα υφίσταται από το 1973 και δημιουργήθηκε από μια Εθνική Συμμαχία για Προαιρετική Τεκνοποίηση στην Αμερική που τότε λεγόταν Εθνικός Οργανισμός Μη Γονέων κι η ημέρα τότε λεγόταν “Παγκόσμια ημέρα μη γονέων”.
Τάσσομαι κατά της τεκνοποίησης για ηθικούς και περιβαλλοντικούς (έρευνα σχετική με το περιβάλλον εδώ) λόγους εδώ και χρόνια. Βέβαια δεν ήθελα ποτέ να κάνω παιδιά, δεν είναι κάτι που ένιωσα ποτέ ούτε πιστεύω ότι θα το νιώσω κάποτε. Δεν είμαστε εγγενώς μητέρες, είμαστε εν δυνάμει μητέρες και ο κόσμος πρέπει επιτέλους να το καταλάβει αυτό. Όπως λένε στα Αγγλικά “we are child-free, not child-less”, είμαστε ελεύθεροι/ες από παιδιά, δεν μας λείπουν τα παιδιά. Κι έχουμε κάθε δικαίωμα να νιώθουμε έτσι και δεν χρειάζεται να εξηγηθούμε ή να απολογηθούμε πουθενά και σε κανέναν γι’ αυτό.
Δεν θα αναλύσω τους δικούς μου λόγους, γιατί με καλύπτουν όσοι μου έδωσαν την δική τους μαρτυρία. Θα ήθελα μόνο να πω ότι πρόσφατα μου πήραν συνέντευξη 2 φοιτήτριες, μια από την Αυστραλία και μια από την Αμερική, οι οποίες κάνουν πτυχιακή ακριβώς πάνω σε αυτό το θέμα και αναζητούν γυναίκες που επέλεξαν να μην τεκνοποιήσουν για πολιτικούς / ακτιβιστικούς λόγους. Ομοίως θα γίνει και με μια Νορβηγίδα σε 2 μήνες καθώς επίσης μια κοπέλα από Τσεχία αναζητούσε ανθρώπους για τον ίδιο λόγο. Στο τέλος του έτους λοιπόν θα έχουμε τουλάχιστον 2 έρευνες με αποτελέσματα, εκ των οποίων η μία θα δημοσιευτεί σε κάποιο επιστημονικό περιοδικό, και αργότερα, τουλάχιστον 2 ακόμη, και αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό βήμα γιατί ως τώρα κανείς δεν το έχει μελετήσει σε βάθος αυτό. Επίσης, με προσέγγισαν 2 film-makers από την Τhe Guardian που ετοιμάζουν μίνι ντοκιμαντέρ πάνω στο θέμα της τεκνοποίησης επειδή το ένα από τα επεισόδια θα αφορά την Ελλάδα.
Update 2/2021: Το ντοκιμαντέρ βγήκε και μπορείτε να το δείτε εδώ. Και αποτελέσματα των ερευνών των φοιτητριών μπορείτε να βρείτε εδώ.
Όλα αυτά είναι πολύ ελπιδοφόρα, πρέπει επιτέλους να πάψει να είναι θέμα ταμπού η τεκνοποίηση.
‘Birthstrike‘, ένα νέο κίνημα ανθρώπων που δεν τεκνοποιεί λόγω της κατάστασης στην οποία έχει φτάσει ο πλανήτης πια.
Στο γκρουπ που υπήρχε στο facebook, το οποίο μετρούσε 1000 άτομα, υπάρχουν πολλές γυναίκες που ήθελαν να κάνουν παιδιά αλλά αποφάσισαν να μην το κάνουν. Νιώθω βαθύ σεβασμό για αυτές τις γυναίκες γιατί βάζουν το εγώ τους πέρα και σκέφτονται ότι είναι άδικο κι ανήθικο να φέρουν παιδί σε αυτόν τον κόσμο ενώ διανύουμε την 6η μαζική εξαφάνιση ειδών. Εξάλλου, υπάρχει κι η υιοθεσία…
Δυστυχώς αυτό το κίνημα “πέθανε” νωρίς μιας και οι δημιουργοί του κατηγορήθηκαν για οικο-φασισμό και δεν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν σε όλο αυτό που προέκυψε.
Από την άλλη υπάρχουν κι οι αντιναταλιστές: Ο Αντιναταλισμός είναι μια φιλοσοφία με ιστορία αιώνων που εναντιώνεται στη γέννηση νέων βρεφών στην ανθρώπινη κοινωνία για ηθικοφιλοσοφικούς λόγους. Θεωρούν πως η τεκνοποίηση είναι εγγενώς λάθος γιατί επιβάλεις την ζωή σε κάποιον χωρίς την συγκατάθεσή του. Ένα σχετικό άρθρο για τον αντιναταλισμό είναι αυτό.
Υπάρχει ακόμη και το Εθελοντικό Κίνημα Εξαφάνισης του Ανθρώπου (Voluntary Human Extinction Movement), ή VHEMT για συντομία.
Ένα άρθρο (στα Ελληνικά) που εξηγεί καλά τις διαφορετικές αποφάσεις των ανθρώπων να μην τεκνοποιήσουν είναι αυτό. Και μια σχετική ανάρτηση που μετέφρασα στο παρελθόν για την εν λόγω ιστοσελίδα, μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
Με αφορμή λοιπόν την σημερινή ημέρα, αποφάσισα να ζητήσω από κάποιους ανθρώπους με τους οποίους μοιραζόμαστε τον ίδιο αξιακό κώδικα, να μου γράψουν την μαρτυρία τους για να τις μοιραστώ μαζί σας μέσα από μια ανάρτηση, ώστε όσοι άνθρωποι εκεί έξω νιώθουν το ίδιο και η κοινωνία τους καταπιέζει και δε μιλάνε ή νιώθουν μόνοι και ότι κάτι δεν πάει καλά με αυτούς, να ανακουφιστούν διαβάζοντας τις μαρτυρίες αυτές:
Καλή ανάγνωση λοιπόν:
“Φαντάσου έναν κόσμο που υπάρχει πείνα, ανέχεια, αμφιβολία για το αύριο, το περιβάλλον να καταστρέφεται, ο πλανήτης να υπερθερμένεται χρόνο με τον χρόνο, δάση να καίγονται, η θαλάσσια ζωή να πεθαίνει, να υπάρχουν πόλεμοι, άνθρωποι να αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και τις χώρες τους για να γλυτώσουν τον θάνατο, να υπάρχει βία παντού, να μην αισθάνεσαι ασφαλής πουθενά, να υπάρχει οικονομική κρίση και να μην ξέρεις αν θα έχεις χρήματα για τις βασικές σου ανάγκες, να πρέπει να ζεις για να δουλεύεις, να σε πιάνει κατάθλιψη με αυτά που ζεις και ακούς. Φαντάσου το λίγο, θα ήθελες να ζεις εσύ σε έναν τέτοιο κόσμο; Θα έφερνες το παιδί σου σε έναν τέτοιο κόσμο;
Η αιτία για όλα τα παραπάνω είναι ο άνθρωπος και ο πλανήτης δεν χωράει άλλους!
Είμαι λοιπόν κατά της τεκνοποίησης και για τους παραπάνω λόγους, κυρίως όμως ο λόγος που είμαι κατά, είναι φιλοσοφικός. Το να κάνω παιδί, το θεωρώ την υπέρτατη εγωιστική πράξη. Γιατί να το κάνω αυτό σε κάποιον? Γιατί να φέρω κάποιον στην θέση να έχει να αντιμετωπίσει όλα τα παραπάνω και να έχει να αντιμετωπίσει και τον θάνατο του; Γιατί να το κάνω αυτό στο παιδί μου!
Αντ´αυτού θα του κάνω το καλύτερο δώρο. Θα το αφήσω στην ηρεμία του να ευτυχίσει στην λήθη!”
~ Xρήστος Παπαδάκης, 35 ετών, παντρεμένος και η σύζυγος ενστερνίζεται τις ίδιες απόψεις.
—
“Στην εποχή που βιάζουμε τους πόρους του πλανήτη οδηγώντας τον στα όρια του, περισσότεροι άνθρωποι το μόνο που θα καταφέρουν είναι να βάλουν το τελευταίο καρφί στο φέρετρο της γης. Η ανθρωπότητα απέτυχε και όσο χρόνο μου απομένει προτιμώ να τον περάσω με την οικογένεια μου που αποτελείται από αγαπημένα μου τετράποδα.”
~ Βασίλης Π, 36 ετών.
—
“Οι λόγοι που αποφάσισα να μην κάνω παιδιά είναι οι εξής:
1ος λόγος:
Για να μπορέσω να τα συντηρήσω οικονομικά, χρειάζεται να δουλεύω από το πρωί ως το βράδυ.
Δεν υπάρχει περίπτωση να θυσιάσω την ζωή μου απλά και μόνο για να αναθρέψω 2 άτομα, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι – σύμφωνα με τον ΠΟΥ – περισσότερα από 150 εκατομμύρια παιδιά αυτήν την στιγμή δεν έχουν να φάνε.
2ον.
Ακόμα και εάν είχαν αφθονία χρημάτων, τα παιδιά απαιτούν πολύ χρόνο για να τα αναθρέψεις σωστά.
Προτιμώ όλον αυτόν τον χρόνο να τον αφιερώσω στην διάδοση της φυτοφαγίας και του zero waste τρόπου ζωής που θα ευεργετήσει όλους (συνανθρώπους, ζώα, γη), και όχι μόνο τα παιδιά μου.
3ον.
Ακόμα και εάν είχα χρόνο, μερίδα από επιστήμονες ισχυρίζεται ότι η ανθρωπότητα ξεπέρασε το σημείο χωρίς επιστροφή και σε 10 χρόνια δεν θα υπάρχει ο ανθρώπινος πολιτισμός όπως τον γνωρίζουμε. Άρα, σε τι μου φταίνε αυτές οι ψυχές να τις φέρω σε έναν τέτοιο κόσμο ;
4ον,
Ακόμα και εάν πέσουν έξω αυτοί οι επιστήμονες, ο αέρας, το νερό, το χώμα, οι θάλασσες, τα τρόφιμα θα έχουν μολυνθεί ακόμα περισσότερο σε σύγκριση με σήμερα. Σε ένα τέτοιο τοξικό περιβάλλον, ακόμα και βίγκαν διατροφή με ανεπεξέργαστα τρόφιμα να κάνεις, ο κίνδυνος για πρόωρο θάνατο και παθήσεις παραμένει υψηλός.
5ον.
Ακόμα και εάν όλα τα παραπάνω λυθούν, και όλα γίνουν βιολογικά, αγνά και καθαρά, η κοινωνία μας έχει ακόμα αρκετό δρόμο να διανύσει ώστε να μπορεί να εφαρμόζει στην καθημερινότητα της έννοιες και αρετές όπως αλτρουισμός, αγάπη, δικαιοσύνη, παιδεία.
Εάν όλα τα παραπάνω λυθούν, τότε ναι θα κάνω παιδιά !
Δεν είμαι ενάντια στην τεκνοποίηση, είμαι ενάντια στην μη συνειδητή τεκνοποίηση (που δυστυχώς αποτελεί τον κανόνα), η οποία οδηγεί σε πολλά από τα δεινά της κοινωνίας μας.
ΥΓ. Σχετικά με το ότι θα χαθεί το “πολύτιμο” DNA μου…Δεν πιστεύω ότι το DNA μου είναι διαφορετικό, σπάνιο και ιδιαίτερο. Εάν χαθεί, η ανθρωπότητα δεν θα ζημιωθεί. Αλλά, ακόμα και εάν ήμουν τόσο αιθεροβάμων να πιστεύω ότι “το DNA μου δεν πρέπει να χαθεί”, με καλύπτει πλήρως η άποψη του Σωκράτη: “Όταν η Ασπασία, η γυναίκα του Περικλή, προσπαθούσε να πείσει τον 50αρη Σωκράτη να παντρευτεί αυτός αρνιόταν διότι δεν θα μπορούσε να συνεχίσει την προσφορά του στους συνανθρώπους του. Προκειμένου να τον πείσει η Ασπασία, του είπε : “αφού ενδιαφέρεσαι τόσο πολύ για το έργο σου, οφείλεις να κάνεις παιδιά για να το συνεχίσουν”.Τότε, της έφερε παραδείγματα από αρκετούς σύγχρονους και παλαιότερους Αθηναίους, που ενώ οι ίδιοι ήταν ιδιαίτερα άξιοι, τα παιδιά τους σε καμία περίπτωση δεν ακολούθησαν τους γονείς τους. Έκλεισε, λέγοντας ότι “δεν έχω καμία εγγύηση ότι τα παιδιά μου θα γίνουν σαν και μένα”. Τελικά, ο Σωκράτης πείστηκε, και έκανε παιδιά. Και, είχε δίκιο. Τα παιδιά του δεν έγιναν σαν και αυτόν, παρόλο που είχαν το DNA του…”
“
~ Γιάννης Λ., 36 ετών.
—
“Υπάρχουν διάφοροι λόγοι για τους οποίους επέλεξα να μην έχω βιολογικά παιδιά, ο κύριος λόγος είναι ο υπερπληθυσμός. Ο υπερπληθυσμός είναι ένα ζήτημα το οποίο όλοι γνωρίζουμε, αλλά κανείς δεν φαίνεται να κάνει τίποτα για να το λύσει, δεν ακούμε για λύσεις, είναι σαν το τέρας στην ντουλάπα που επιλέξαμε να μην αντιμετωπίσουμε.
Η ευθύνη της δημιουργίας μιας νέας ζωής σε αυτόν τον πλανήτη είναι κάτι που πρέπει να μελετηθεί καλά. Πρώτα απ ‘όλα, ποιοι είναι οι λόγοι για ένα παιδί; Αυτό είναι ένα σημαντικό βήμα σε οποιαδήποτε σχέση κατά τη γνώμη μου. Δεύτερον, μπορούν οι γονείς να μεγαλώσουν ένα παιδί; Οικονομικά, συναισθηματικά και διανοητικά. Στη συνέχεια, εξετάζοντας τις συνθήκες και όλη την αβεβαιότητα που βιώνουμε, θέλουμε πραγματικά να φέρουμε κάποιον σε αυτόν τον κόσμο στον οποίο ζούμε; Προσωπικά εγώ δεν θέλω…Και καταλαβαίνω ότι αυτό θα μπορούσε να αλλάξει με την πάροδο του χρόνου (αν για παράδειγμα μια πανδημία εξαλείψει μεγάλο μέρος του πληθυσμού ή αν η αίτησή μου για υιοθεσία δεν γίνει δεκτή). Είμαστε άνθρωποι, εξάλλου, συνεχώς εξελισσόμενοι. Μερικές από τις προσωπικές πεποιθήσεις που μοιράζομαι σήμερα δεν είναι οι ίδιες με εκείνες πριν από 5 ή 10 χρόνια.
Κάτι που με ενδιαφέρει είναι η δυνατότητα υιοθέτησης. Τόσα πολλά παιδιά αναζητούν μια ευκαιρία να αγαπηθούν και να έχουν μια οικογένεια, αξίζουν να έχουν μια καλύτερη ευκαιρία στη ζωή.”
~ Π.Τ, άντρας 29 ετών.
—
“Είμαι 44 ετών, από τη Αθήνα, κάτοικος εξωτερικού. Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον το οποίο ήταν αρκετά φυσιολογικό, όντας μέλος μιας 4μελής οικογένειας μεσαίας κλάσης. Μια τυπική, θρησκόληπτη, παραδοσιακή οικογένεια, με σχετικά καλή παιδική ηλικία και με αρχές που πολλοί θα θεωρούσαν κοινές, τουλάχιστον εκεί που ήμουνα.
Ήταν δηλαδή φυσιολογικό για μένα (και φυσικά αναμενόμενο από τους πάντες), ότι όταν φτάσω στη σωστή ηλικία, θα παντρευτώ και θα έχω τουλάχιστον δύο παιδιά, αν όχι περισσότερα. Πάντα είχα πολλή υπομονή αλλά και αγάπη για παιδιά, και γενικά θεωρούσα μια οικογένεια “ολοκληρωμένη” αν είχε παιδιά.
Έτσι και εγώ νόμιζα ότι όταν μεγαλώσω και κάνω οικογένεια, θέλω να φέρω στον κόσμο τα δικά μου παιδιά, που θα ήταν μια μικρότερη έκδοση του εαυτού μου.Από την εφηβεία μου ήμουν το “μαύρο” πρόβατο (τα οποία είναι απίστευτα γλυκά πλάσματα): Μεταλλάς, μακρυμάλλης, μη καπνιστής και άλλα τέτοια κακά.Πολλοί αυτά τα βλέπανε ως φάση, και ότι όταν ενηλικιωθώ και αφού πάω στον στρατό θα σοβαρέψω.Έτσι λοιπόν κάποια στιγμή ενηλικιώθηκα, πήγα στον στρατό, γύρισα, έπιασα δουλειά, οπότε το αναμενόμενο γεγονός το ότι θα γίνω γονέας, ερχόταν όλο και πιο κοντά. Αλλά το μονοπάτι της ζωής μου, με οδηγούσε όλο και πιο μακρυά από το αναμενόμενο.
Η σύζυγός μου, τότε κοπέλα μου, ζούσε στο εξωτερικό, και εγώ έκανα το ακατανόητο: έγινα μετανάστης και μετακόμισα περίπου 2.000 χλμ πιο βόρεια.
Ακόμα πάντως νόμιζα ότι αφού παντρευτώ θα κάνω παιδιά. Το πρόβλημα ήταν ότι ποτέ δεν το είχα αμφισβητήσει. Φεύγοντας από το κλειστό περιβάλλον της Ελλάδας, μου επέτρεψε να δω τη ζωή με άλλη οπτική γωνία. Και οι παρακάτω σκέψεις μ’ έκαναν να έρθω στο συμπέρασμα, ότι δε θέλω να φέρω κάποιον σε αυτό τον κόσμο:
– Από κάποια στιγμή και μετά άρχισα ν’ αμφισβητώ την τέχνη του να είσαι γονιός. Άρχισα να σκέφτομαι ότι είναι τρομερά μεγάλη ευθύνη, και ότι μάλλον δεν είμαι κατάλληλος για να γίνω γονιός κάποιου.
– Έπειτα άρχισα να βλέπω τον πόνο και την αδικία που υπάρχει στον κόσμο μας. Άρχισα να σκέφτομαι, “Γιατί να φέρω ένα πλάσμα σε αυτόν τον κόσμο, του οποίου κυρίαρχο στοιχείο είναι η αδικία και ο πόνος, ενώ οι χαρές είναι λίγες και δεν μπορούν να δικαιολογήσουν την δημιουργία νέας ζωής;”
– Αργότερα άρχισα να καταλαβαίνω και τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις που έχει ο καθένας μας στον πλανήτη. Κάθε καινούργιος άνθρωπος αποτελεί επιβάρυνση στο περιβάλλον, στο σημείο που το καλύτερο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε για τον πλανήτη μας και όλους τους κατοίκους της, είναι να μην τεκνοποιήσουμε.
Λαμβάνοντας υπόψιν το παραπάνω έχω λοιπόν καταλήξει στο συμπέρασμα και στην τελεσίδικη απόφασή μου να μην επιβαρύνω κάποιον με το βάρος της ύπαρξης σε έναν κόσμο στον οποίο επικρατεί ο πόνος, η αδικία, και τόσο πολλά άλλα άσχημα.”
~ Νίκος Μπ. 44 ετών, παντρεμένος και η σύζυγος επίσης δεν ήθελε παιδιά.
—
“Είμαστε τόσοι πολλοί σε αυτόν τον πλανήτη. Γιατί να θέλουμε να πολλαπλασιαστούμε; Τόσοι άνθρωποι τριγύρω μας, είμαστε ατέλειωτοι.
Εάν θελήσουμε κάποια στιγμή να κάνουμε οικογένεια με παιδιά, θα υιοθετήσουμε. Τα ορφανοτροφεία είναι γεμάτα. Όχι δεν θέλουμε ένα ανθρώπινο πλάσμα με τα δικά μας χαρακτηριστικά. Το βρίσκουμε εγωιστικό.
Δε νιώθουμε καμιά ανάγκη να γίνουμε παραπάνω από δυο άνθρωποι. Είμαστε οι δυο μας κ περνάμε καλά. Μπορούμε απλά να σκεφτούμε κάτι που θέλουμε να κάνουμε και να το κάνουμε, χωρίς να λάβουμε υπόψη μας πού πρέπει να αφήσουμε ένα παιδί. Γιατί να θέλουμε έξτρα ευθύνες στην πλάτη μας;
Δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε αυτό το στερεότυπο του στυλ Γάμος-Οικογένεια. Δε μας ταιριάζει, δε μας περνάει καν από το μυαλό να έχουμε ένα σπίτι με παιδιά μέσα.”
~ Α.Ι & Σ.Φ, ανδρόγυνο 27 και 34 ετών
—
“Οι λόγοι για τους οποίους επέλεξα να μην κάνω παιδιά:
Δεν αισθάνομαι ιδιαίτερη αγάπη προς τα παιδιά.
Ο οικονομικός παράγοντας.”
“Ποτέ μου δεν ένιωσα την επιθυμία να αποκτήσω παιδιά. Δεν είχα αυτό που στερεοτυπικά, κάποιοι, ισχυρίζονται πως έχουν όλες οι γυναίκες – το μητρικό ένστικτο, το οποίο στον άνθρωπο δεν είμαι σίγουρη αν είναι ένστικτο ή εννοιολογικό κατασκεύασμα.
Επίσης στερεοτυπικά, κάποιοι πιστεύουν πως δεν θέλω να αποκτήσω παιδιά, επειδή είμαι ανάπηρη. Κάνουν λάθος. Έχω καταφέρει απίστευτα πράγματα στην ζωή μου, ίσως και περισσότερα από τον μέσο άνθρωπο και στην πράξη, το μεγάλωμα ενός παιδιού δεν μου μοιάζει ιδιαίτερα δύσκολο. Τον εαυτό μου σκέφτομαι όμως και την ελευθερία μου. Από οποία πλευρά κι αν το δω, διαχρονικά, ένα παιδί θα μου προκαλέσει ανισορροπία. Θα είμαι δυστυχισμένη και θα είναι κι αυτό. Επίσης, ποτέ μου δεν άντεχα στην ιδέα να δεσμευτώ από κανένα σόι, κανενός υποψήφιου πατέρα.
Δεν έχω την ανάγκη να βιώσω την αγάπη μέσα από τα ίδια μου τα γονίδια. Έχω δώσει κι έχω πάρει, την υπέρτατη αγάπη από γυναίκες και άνδρες με τους οποίους, μοιάζαμε εντελώς παράταιροι μα εντέλει είμαστε αδελφές ψυχές. Έχω πάρει κι έχω δώσει αγάπη, από τα αγαπημένα μου σκυλιά. Αν κάποιοι γελάσουν, διαβάζοντας αυτήν την πρόταση, τους υπενθυμίζω πως η αγάπη, δεν υπολογίζεται με μέτρα και σταθμά πχ «τον / την αγαπώ περισσότερο, μόνο και μόνο επειδή είναι αίμα μου». Και πως μόνο όταν νιώσει κανείς, βαθιά αγάπη για ένα μη – ανθρώπινο πλάσμα θα καταλάβει τι είναι πραγματικά η αγάπη. Χρειάζεται πολύ βαθιά κατανόηση των πραγμάτων και διαίσθηση για να συμβεί αυτό. Μα κυρίως, χρειάζεται ταπεινότητα.
Κάποτε, έλεγα πως εφόσον δεν θέλω να αναπαραχθώ, θα υιοθετούσα ένα παιδί. Τώρα δεν το θέλω ούτε αυτό. Με τα χρόνια, συνειδητοποίησα πως απλά δεν θα ήθελα να συνυπάρξω με ένα παιδί, είτε είχαμε παρόμοιο DNA είτε όχι.
Εργάζομαι σε νοσοκομείο με παιδιά. Δεν θέλω να επεκταθώ στο γεγονός πως αρκετοί άνθρωποι, φέρνουν παιδιά στον κόσμο, μόνο και μόνο για να τους κληρονομήσουν τα δικά τους προβλήματα, αν και είναι μια πραγματικότητα. Θεωρώ πως είναι μεγάλη πρόκληση να δουλεύει κανείς με παιδιά διότι χρειάζονται, ιδιαίτερες ικανότητες για να αλληλεπιδράσουμε μαζί τους. Κάπου διάβασα πως, οι περισσότερο προσαρμοστικοί και απλοί άνθρωποι που τα έχουν καλά με τον εαυτό τους, είναι εκείνοι που μπορούν να «κατέβουν» στο επίπεδο ενός παιδιού. Αυτό, είμαι εγώ. Και με τιμάει που τα παιδιά, τείνουν να με εμπιστεύονται. Έχω επίσης, συνεργαστεί με εκατοντάδες παιδιά στο πλαίσιο του ακτιβιστικού μου ρόλου αφού θεωρώ πως αν τα παιδιά, εξοικειωθούν νωρίς με την αναπηρία δεν θα μας θεωρούν τελικά και τόσο «διαφορετικές» ή «διαφορετικούς». Είναι απίστευτο πώς τα παιδιά, συναισθάνονται αμέσως μια κατάσταση – στην προκειμένη, τη δίκη μου κατάσταση και πόσο γρήγορα «γκρεμίζουν τοίχους».
Η προσωπική μου ζωή, όμως, επέλεξα να είναι childfree.
Αυτή, είναι η προσωπική μου στάση. Δεν θα επεκταθώ στις ηθικές, ψυχιατρικές και περιβαλλοντικές προεκτάσεις που επιφέρει η γέννηση ενός παιδιού. Επιμένω, όμως στο αναφαίρετο δικαίωμα των γυναικών να επιλέγουν να μην γεννούν παιδιά.“
~ Ιωάννα Γ., 41 ετών.
—
“Από μικρή ηλικία στη ζωή μου επέλεξα να παραμείνω childfree, ενστερνιζόμενη αργότερα τον αντιναταλισμό. Καθώς άρχισα να επιμορφώνομαι περισσότερο σε περιβαλλοντικά ζητήματα, συνειδητοποίησα ότι το αντιναταλιστικό είναι / θα έπρεπε να είναι η μόνη επιλογή. Πρώτα απ ‘όλα αυτό το ρολόι, αυτό το μητρικό ένστικτο… δεν εμφανίστηκε ποτέ.
Το βιολογικό μου ρολόι αν θέλουμε να το ονομάσουμε με αυτόν τον τρόπο είναι μια χαρά, χωρίς να χτυπήσουν μητρικά ξυπνητήρια. Έτσι, από βιολογική άποψη, δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη ή την επιθυμία. Όσον αφορά αυτήν την απόφαση, δεν έλαβα ποτέ απογοητευτική αντίδραση ή επικριτικές ματιές και συζητήσεις από / με την οικογένειά μου. Δεν ήταν μεγάλη υπόθεση για αυτούς. Είναι η επιλογή μου και ο μπαμπάς μου (η μαμά μου πέθανε πριν από χρόνια από καρκίνο) δεν έκανε ποτέ θέμα για το να είναι παππούς κλπ. Σέβεται την απόφασή μου και είναι ΟΚ με αυτήν.
Το αναφέρω αυτό επειδή έχω λάβει μερικές τρομαγμένες / ξινές / απογοητευτικές αντιδράσεις από γνωστούς, συναδέλφους και μακρινούς συγγενείς. Και αυτό με εξοργίζει πολύ. Όταν συνεχίζω να ακούω ότι θα αλλάξω γνώμη και θα είναι πολύ αργά, ή “ποιος θα σε φροντίσει”, ή ακόμα χειρότερα το λυπηρό βλέμμα. Το βλέμμα που σου δίνουν οι άνθρωποι όταν νομίζουν ότι δεν μπορείς να κάνεις παιδιά … απλώς με θυμώνει γιατί μπορεί να είμαι αρκετά σταθερός άνθρωπος ώστε να στηρίζω την θέση μου και να υποστηρίξω την επιλογή μου, ωστόσο υπάρχουν χιλιάδες γυναίκες εκεί έξω που εκφοβίζονται κυρίως από άλλες γυναίκες να αποκτήσουν παιδιά: Η λεπτή ή όχι τόσο λεπτή υπόδειξη για κάτι που δεν πηγαίνει καλά μέσα σας επειδή δεν θέλετε παιδιά. Η απόπειρα επιβολής του φόβου να μην είστε “fit in” αν δεν συμμορφώνεστε με αυτούς τους βαθιά (άσχημα) ριζωμένους κοινωνικούς κανόνες. Η ενοχοποίηση ξεκινά με αυτούς που προσπαθούν να επιβάλουν χαρακτηρίζοντας ως ρηχά, ανεύθυνα, εγωιστικά και δειλά αυτά τα άτομα. Κι όλα αυτά για να επικυρωθούν στον εαυτό τους και πιστεύω ότι αυτό ισχύει για την συντριπτική πλειοψηφία των γονέων που θέλουν να πείσουν τον εαυτό τους ότι έχουν πάρει την σωστή απόφαση. Έτσι μπορούν να διαλύσουν κάθε αίσθηση αμφιβολίας και λύπης.
Νομίζω ότι τα παιδιά είναι χαριτωμένα, έξυπνα κι αστεία. Μου αρέσουν τα παιδιά. Ωστόσο, δεν νομίζω ότι θα ήμουν καλή μητέρα ή απλά δεν θέλω να είμαι μητέρα. Και απ’ όσο γνωρίζω κανείς δεν ήταν ποτέ καλός σε κάτι που δεν ήθελε να κάνει.
Επίσης, δεν μπορώ να τα υποστηρίξω οικονομικά καθώς επίσης ένα παιδί χρειάζεται φροντίδα, αγάπη και προσοχή. Δεν μπορώ να τα παράσχω.
Ξέρω σίγουρα ότι θα ένιωθα δυσαρέσκεια εάν έπρεπε να αλλάξω εγώ ή να αλλάξω τον τρόπο ζωής μου για να αποκτήσω παιδιά. Θέλω να μετακομίσω κάπου στην επαρχία και να έχω μια φάρμα διασωσμένων ζώων. Θα ήθελα να περάσω ένα χρόνο σε ένα καταφύγιο με ελέφαντες…αλλά παιδιά; Όχι, δεν είναι για μένα.
Εκτός αυτού, ο πλανήτης δεν χρειάζεται πια άλλα άτομα από το είδος μας. Καταστρέψαμε και συνεχίζουμε να καταστρέφουμε το οικοσύστημα που πιστεύω ότι κάνω χάρη στην ίδια τη γη και σε όλα τα παιδιά που θα μπορούσα / μπορώ να φέρω στον κόσμο, αν δεν το κάνω.
Ένα ακόμη θέμα είναι η υποτιθέμενη αύξηση της αξίας μας… Δεν χρειάζομαι ένα παιδί για να αισθανθώ αυταξία. Το να είσαι μητέρα δεν αυξάνει αυτόματα την «αξία» σου. Το να γίνεις γονέας δεν σε κάνει ξεχωριστό ή καλύτερο άτομο. Αν αγαπάς πραγματικά τα παιδιά και τον πλανήτη και το έχεις σκεφτεί με απόλυτη σοβαρότητα, τότε υιοθετείς. Δεν υπάρχει τίποτα το ιδιαίτερο για το DNA μου ώστε να μου γίνει εμμονή. Είμαι απλώς ανθρώπινο μέρος της αλυσίδας.
Τελευταίο αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, θα ήθελα να έχω την επιλογή να εξερευνήσω τα πράγματα που θέλω στην ζωή. Ίσως να μπορώ να το κάνω, αλλά ίσως και όχι…Τώρα έχω την επιλογή. Αν είχα παιδιά, θα ήταν αδύνατο να πάω να ζήσω στο βάθος του Αμαζονίου για ένα χρόνο. Θα ήταν πολύ δύσκολο να περάσει 2 μήνες στους στην ζούγκλα μαζί μου.”
Αντζέλικα Βέριου, 40 ετών και ο σύντροφός της ενστερνίζεται τις ίδιες απόψεις.