Συχνά, οι βίγκαν και οι υπέρμαχοι των δικαιωμάτων των μη ανθρώπινων ζώων κατηγορούν και ρίχνουν το φταίξιμο στους εργάτες στα σφαγεία, λέγοντας πως είναι μέρος του καρνιστικού συστήματος, χωρίς να σκεφτούν τις συνθήκες που τους οδήγησαν να κάνουν αυτήν την εργασία και τους παράγοντες που τους κρατούν εκεί.
Κάθε χρόνο, περισσότερα από 56 δισεκατομμύρια χερσαία ζώα και περισσότερα από 2 τρισεκατομμύρια ψάρια σκοτώνονται για να γίνουν ένα γεύμα φαγητού. Ένα μεγάλο μέρος των εργατών που κάνουν τις βρώμικες δουλειές αποτελείται από ανθρώπους που εκφοβίζονται, εξαναγκάζονται ή διακινούνται για να κάνουν αυτή τη δουλειά. Αν και η δουλεία είναι παράνομη παντού, στην σημερινή εποχή υπάρχουν περισσότεροι σκλάβοι από ποτέ: 21 μέχρι 38 εκατομμύρια σκλάβοι, το ένα τέταρτο των οποίων είναι παιδιά. Η δουλεία είναι μια “βιομηχανία” 150 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Οι εργάτες στα σφαγεία είναι κυρίως μετανάστες ή άλλοι άνθρωποι χαμηλής κοινωνικής θέσης με λίγες επιλογές απασχόλησης και λίγη δύναμη για να διαμαρτυρηθούν για τις συνθήκες εργασίας. Ένα σημαντικό ποσοστό από αυτούς είναι μετανάστες χωρίς χαρτιά που εργάζονται υπό τη συνεχή απειλή απέλασης από τους εργοδότες τους, οι οποίοι συνήθως τους υποτιμούν και απαιτούν να εργάζονται υπερωρίες.
Υπάρχουν πολλά διαφορετικά τμήματα στα μεγάλα σφαγεία. Μερικοί εργάτες σκοτώνουν τα ζώα, άλλοι τα ακινητοποιούν ενώ αιμορραγούν, άλλοι διαμελίζουν τα σώματα και ούτω καθεξής. Λόγω της τεράστιας ζήτησης κρέατος, όλα αυτά πρέπει να συμβούν σε εξαιρετικά γρήγορο ρυθμό. Οι εργάτες αναγκάζονται να σκοτώσουν όσο το δυνατόν περισσότερα ζώα όσο το δυνατόν γρηγορότερα, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα να λαμβάνουν χώρα πολλά ατυχήματα. Έτσι, καθιστάται αδύνατη η τήρηση των συστάσεων για “ανθρωπιστική” σφαγή και αυτό μπορεί να οδηγήσει σε διακινδύνευση της υγείας των ανθρώπων που καταναλώνουν τα τελικά “προϊόντα”.
Οι περισσότερες εγκαταστάσεις λειτουργούν σχεδόν 24 ώρες την ημέρα, 7 ημέρες την εβδομάδα, σκοτώνοντας και επεξεργάζοντας εκατοντάδες ή και χιλιάδες ζώα κάθε ώρα. Όπως ανέφερε ένας εργάτης, η αλυσίδα παραγωγής και επεξεργασίας του σφαγείου κινείται τόσο γρήγορα ώστε δεν υπάρχει καν χρόνος για να ακονιστούν τα μαχαίρια. Χρησιμοποιώντας θαμπά μαχαίρια απαιτείται από τους εργάτες να χρησιμοποιούν περισσότερη δύναμη, η οποία προκαλεί πολλά περισσότερα ατυχήματα και τραυματισμούς στους εργάτες απ’ ότι θα έπρεπε να συμβαίνουν.
Ο συνδυασμός πολλών ωρών εργασίας και επαναλαμβανόμενων χειρωνακτικών κινήσεων οδηγεί επίσης απευθείας σε αυξανόμενο κίνδυνο τραυματισμού. Οι εργάτες υποφέρουν από χρόνιο πόνο στα χέρια, τους καρπούς, τα μπράτσα, τους ώμους και την πλάτη τους, αλλά αξίζει να σημειωθεί και η τεράστια ψυχολογική φθορά. Το ψυχολογικό τραύμα που πολλοί υπομένουν σε αυτό το χώρο εργασίας δεν πρέπει να υποτιμηθεί καθώς η εργασία σε ένα σφαγείο συνδέεται με μια ποικιλία προβλημάτων ψυχικής υγείας, συμπεριλαμβανομένου του PTSD (ή διαταραχή μετατραυματικού στρες). Έχει επίσης συνδεθεί με την αύξηση των ποσοστών εγκληματικότητας μεταξύ των εργατών, συμπεριλαμβανομένων των υψηλών περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας, καθώς και της κατάχρησης αλκοόλ και ναρκωτικών. Μια έρευνα διαπίστωσε ότι η παρουσία σφαγείου σε μια κοινότητα αντιστοιχούσε σε αύξηση κατά 166% στις συλλήψεις βιασμών. Η μελέτη αυτή διαπίστωσε επίσης αύξηση και σε άλλα εγκλήματα, αλλά ο βιασμός ξεχώρισε ως μια ιδιαίτερα σημαντική αύξηση.
Οι περισσότεροι εργάτες βρίσκονται σε συνεχή κατάσταση σωματικού και ψυχικού πόνου λόγω της απάνθρωπης φύσης της εργασίας τους. Αισθάνονται ασήμαντoι και υποτιμημένoι, καθώς τα αφεντικά τους είναι καταπιεστικά και συνεχώς τους υπενθυμίζουν ότι μπορούν εύκολα να τους αντικαταστήσουν. Στην περίπτωση των αδήλωτων εργατών, η συνεχής απειλή της απέλασης δημιουργεί επιπλέον άγχος και αγωνία.
Το συνεχές άγχος που υπομένουν οι εργάτες επηρεάζει επίσης τη ζωή τους εκτός εργασίας. Η ζωή με χρόνιο πόνο και συνεχή θλίψη επηρεάζει κάθε τομέα της ζωής ενός ατόμου. Ορισμένες από τις δραστηριότητες που κανονικά θα έφερναν σε κάποιον μεγάλη ευχαρίστηση, όπως το παιχνίδι με τα παιδιά τους, μπορεί να εμποδίζονται από τραυματισμούς που διεξάγονται στο χώρο εργασίας τους.
Πριν αναρωτηθείτε τι είδους άτομο θα δούλευε σε ένα σφαγείο, είναι καλύτερα να αναρωτηθείτε ποιος κερδίζει από την εκμετάλλευσή τους και ποιος πληρώνει για τα προϊόντα που παράγουν.
Ορισμένες μαρτυρίες από εργαζόμενους Σφαγείων, που συλλέχθηκαν από το ΜΚΟ Human Rights Watch:
« Εργάστηκα για πέντε χρόνια σε σφαγείο τραβώντας τα έντερα. Το 2003 τραβούσα σκληρά τα έντερα όταν ένιωσα έναν οξύ πόνο στον ώμο μου. Πήγα στην κλινική του εργοστασίου. Μου έδωσαν ένα θερμαντικό επίθημα και μια κρέμα για το τρίψιμο των μυών. Βγήκα από το πρόγραμμα για δύο ημέρες και ήμουν σε ελαφρύ καθήκον, μαζεύοντας κρέας από το πάτωμα. Δεν γινόταν καλύτερα ο ώμος και κατά συνέπεια πήγα στο γραφείο και ζήτησα άδεια για να το αφήσω να θεραπευτεί. Μου είπαν ότι δεν σχετίζεται με την εργασία και δεν μπορούσα να πάρω άδεια. Έτσι δούλεψα με τον πόνο γιατί δεν είχα το προνόμιο να τα αφήσω όλα και να φύγω καθώς θα με απέλυαν για την απουσία. Δεν άντεχα άλλο τον πόνο. Τρεις φορές γλίστρησα και έπεσα στο λιγδερό πάτωμα. Την πρώτη φορά που πήγα στην κλινική, μου είπαν ότι απλά πληγώθηκε η υπερηφάνεια μου και να επιστρέψω στη δουλειά. Την τελευταία φορά που έπεσα, η κλινική με έστειλε ξανά στη δουλειά. Λίγες μέρες αργότερα ξύπνησα στη μέση της νύχτας και δεν μπορούσα να κινηθώ. Κάλεσα το τμήμα των πρώτων βοηθειών και με πήγαν στο νοσοκομείο. Ο γιατρός εκεί έκανε τις ακτινογραφίες και μου είπε ότι είχα μια δισκοκήλη. Ήμουν εκτός δουλειάς για δύο εβδομάδες… Οι προϊστάμενοι δεν κάνουν τίποτα για τους τραυματισμούς, θυμώνουν στους εργάτες που τραυματίζονται. Η δουλειά μου ήταν πάντα να σκύβω, να στρίβω και να σηκώνω… Όταν κάλεσα τον προϊστάμενό μου για το αίτημα της εργατικής αποζημίωσης, μου είπε ότι ήταν ανώφελο γιατί δεν ανέφερα τον τραυματισμό στην εργασία όταν συνέβη. Μου είπε ότι θα χάσω την υπόθεση. Έτσι, δεν έκανα αίτημα της εργατικής αποζημίωσης διότι φοβάμαι ότι θα με απολύσουν και θα μου κόψουν την ιατρική ασφάλιση.»
«Δούλεψα στο σύρμα σπιράλ ζαμπόν στο τμήμα μετατροπής. Το 2002, η μια πλευρά του προσώπου μου είχε πάθει μια νευρική αντίδραση. Ένιωσα σαν να παρέλυσε. Ο ειδικός νευρολόγος μου είπε ότι ήταν μια αντίδραση στον κρύο χώρο εργασίας και μου έδωσε ένα σημείωμα λέγοντας ότι πρέπει να μετακομίσω σε μια θερμότερη περιοχή. Όταν πήγα στο τμήμα του ανθρώπινου δυναμικού μου είπαν ότι ήμουν πλέον υψηλού κινδύνου εργάτης και η σύμβαση εργασίας μου έχει λυθεί. Ποτέ δεν πληρώθηκα για τον χρόνο που ήμουν εκτός δουλειάς, και ποτέ δεν πήρα την εργατική αποζημίωση. Το επίδομα ανεργίας μου έχει εξαντληθεί και δεν έχω εισόδημα αυτή τη στιγμή.»
«Εργάστηκα σε ένα εργοστάσιο επεξεργασίας για τέσσερις μήνες. Ήμουν σε μια μηχανή συσκευασίας όταν οι τσάντες κόλλησαν. Ο μόνος τρόπος για να διορθωθεί αυτό είναι ενώ το μηχάνημα ακόμη βρίσκεται σε λειτουργία. Το χέρι μου πιάστηκε στο μηχάνημα. Τέσσερα δάχτυλα κόπηκαν. Ο επιστάτης με πήγε στο νοσοκομείο Harrison για θεραπεία. Το νοσοκομείο είναι δύο ώρες μακριά, αλλά μας αναγκάζουν να πάμε εκεί γιατί εκεί είναι οι γιατροί της εταιρείας. Απλώς κάνουν ό,τι τους λέει η εταιρεία. Ήμουν εκεί μέχρι τις 3:00. Το χέρι μου με σκότωνε, αλλά ο γιατρός είπε ότι μπορούσα να δουλέψω. Με έκαναν να υπογράψω ένα έντυπο λέγοντας ότι δεν μπορούσα να πάρω τα δικά μου ιατρικά έγγραφα χωρίς την άδεια της εταιρείας. Ο επιστάτης μου είπε να επιστρέψω στην δουλειά εκείνο το βράδυ χρησιμοποιώντας το ένα χέρι. Το δοκίμασα για λίγες μέρες, αλλά ο πόνος ήταν έντονος… Την επόμενη μέρα ο διευθυντής προσωπικού με κάλεσε και μου είπε ότι απολύθηκα εξαιτίας του κακού μου χεριού. Έκανα αίτηση για την εργατική αποζημίωση. Η εταιρεία είπε ότι έπρεπε να δω τον γιατρό τους στο νοσοκομείο Harrison για να συνεχίσουν να με ελέγχουν. Αλλά δεν είχα αυτοκίνητο, δεν μπορούσα πάντα να πηγαίνω εκεί, έτσι η εταιρεία είπε ότι ήμουν αμελής και ότι δεν θα πλήρωναν για καμία θεραπεία από τον γιατρό μου εδώ στην πόλη. Το χέρι μου είναι πια ανίκανο. Δεν μπορώ να κρατήσω κάτι, οπότε δεν μπορώ να δουλέψω. Όλη αυτή η εργασία είναι σκληρή δουλειά, ακόμη και το πιο ελαφρύ καθήκον. Όχι μόνο η εργασία με τα κοτόπουλα. Οποιαδήποτε εργασία. Ακόμα προσπαθώ να πάρω την εργατική αποζημίωση. Στο ενδιάμεσο, η γυναίκα μου με υποστηρίζει με όλους τους τρόπους, οικονομικούς, σε θέματα υγείας κτλ. Αν της συμβεί κάτι, δεν ξέρω τι θα κάνω.»
Μετά την ανάγνωση αυτών των μαρτυριών, ποια είναι τα συναισθήματά σας ως προς τους εργαζόμενους των σφαγείων; Ελπίζω ότι όλες αυτές οι πληροφορίες σας βοηθήσουν να συνειδητοποιήσετε ότι πρέπει να επικεντρωθούμε στην καταπολέμηση του καπιταλισμού και των μεγάλων εταιρειών, αντί να κατηγορούμε τους αδύναμους ανθρώπους που είναι επίσης θύματα ενός βίαιου συστήματος, που χρησιμοποιούνται για κέρδος, ακριβώς όπως είναι τα μη ανθρώπινα ζώα.
Θα ήθελα επίσης να σας υπενθυμίσω ότι μόνο η επένδυση ενέργειας και χρόνου στη μετατροπή των ανθρώπων σε βίγκαν, δεν θα έχει ως αποτέλεσμα στη θανάτωση λιγότερων ζώων (Διαβάστε περισσότερα για αυτό εδώ, εδώ, εδώ και εδώ). Όσο σπουδαίος και να είναι ο λογος σας και όσους ανθρώπους να επηρεάζετε, δεν θα σκοτωθούν λιγότερα ζώα από πέρυσι.
Πρέπει να αρχίσουμε να δρούμε σε θεσμικό επίπεδο με γνώμονα τον αντικαπιταλισμό. Επειδή ο καπιταλισμός βρίσκει νέες αγορές για την πώληση κρέατος και γαλακτοκομικών προϊόντων, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα την εκμετάλλευση / κατάχρηση / θανάτωση περισσότερων ζώων κάθε χρόνο τελικά (όλα αυτά εξηγούνται στο πρώτο άρθρο που παρατίθεται σε hyperlink πιο πάνω). Ως εκ τούτου, οι εργάτες στα σφαγεία δεν σκοτώνουν λιγότερα ζώα επειδή ο.η σύζυγος σας / ο.η φίλος σας / οι θείοι σας έγιναν βίγκαν. Αντιθέτως.
Έτσι, αν ενδιαφέρεστε και για τους ανθρώπους επίσης, ίσως είναι καιρός να κοιτάξετε τη μεγαλύτερη εικόνα. Τι προτιμάτε; Να ζείτε σε μια βίγκαν φούσκα, όπου η πλειοψηφία των βίγκαν προϊόντων παράγονται από εταιρείες που εκμεταλλεύονται επίσης τα ζώα; Ή το τέλος κάθε είδους καταπίεσης, το άδειασμα όλων τα κλουβιών και έναν αληθινό αγώνα ενάντια στον σπισισμό;
Ελίζα Δημητρά
Μετάφραση: Παναγιώτα Μαυρουδή – μέλος της ομάδας Respond Crisis Translation
Αυτή η ανάρτηση γράφτηκε στα Αγγλικά και δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο Animal People Forum. Τα στοιχεία για την συγγραφή αυτής της ανάρτησης συλλέχθηκαν από την Τίνα Πετριτσοπούλου, την Χρυσούλα Βαρδάκη, τον Γιώργο Τσάμη κι εμένα, στα πλαίσια της προετοιμασίας μιας παρουσίασης που έκαναν εκπροσωπώντας το Ethos & Empathy oι προαναφερθείς, στο πρώτο φεστιβάλ Raise your Voice.